ไฟแค้น นิยาย บท 56

"พี่จะรีบไปไหน" พอตื่นขึ้นมาก็เห็นว่าเขากำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า

"พี่กวนให้เราตื่นหรือเปล่า"

"เปล่าค่ะ แต่ว่าพี่ไม่สบายอยู่นะ"

"พี่ต้องเข้าโรงพักแต่เช้า ต้องทำรายงานเกี่ยวกับเรื่องเมื่อวานนี้"

"คนอื่นทำไม่ได้หรือไง"

"พี่ไม่เป็นอะไรมากแล้ว"

"จะไม่เป็นอะไรมากได้ยังไง เย็บตั้งสิบกว่าเข็ม" แค่สี่เข็มเธอยังเจ็บขนาดนี้ แล้วนั่นสิบเข็มเลยนะ

"หึ.." ชายหนุ่มแอบยิ้มที่เห็นเธอเป็นห่วง..คนนี้แหละคือเมรี ผู้หญิงที่เขารัก ..เขาได้เธอกลับคืนมาแล้วใช่ไหม

เวลาผ่านไป..

"เป็นไงบ้างครับท่านสารวัตร ได้ข่าวว่าเย็บตั้งสิบกว่าเข็มไม่ใช่เหรอ..ทำไมมาทำงานได้แต่เช้า" พอสารวัตรดัมมี่เดินเข้ามาในสถานีตำรวจก็ถูกลูกน้องแซว

"ไม่ได้ถูกทำโทษมานานเท่าไรแล้ว จำได้ไหมจ่า" ชายหนุ่มแอบขู่ และคำขู่นี้ก็ได้ผล ลูกน้องรีบหลบสายตาทันที

ที่เขาต้องรีบเข้ามา..เพราะต้องได้ทำรายงานเกี่ยวกับเรื่องวิสามัญชายคลั่งคนนั้น ก็เลยไม่ได้ไปส่งเธอที่โรงแรม

แต่ดัมมี่ก็สัญญาว่าตอนเย็นจะมารับ..แค่นี้เมรีก็ดีใจมากแล้ว

..หญิงสาวยังไม่มีโอกาสที่จะเล่าเรื่องนั้นให้เขาฟัง และเธอก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มเล่ายังไงดี ก็เลยปล่อยไว้ก่อน

[โรงแรม]

เมรีก้าวเดินเข้ามาก็รู้สึกแปลก ..ทำไมหลายคนมองหน้าเธอแบบแปลกๆ แต่หญิงสาวก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมาย เพราะพวกเขาก็มองเธอแบบนี้ ตั้งแต่เกิดเรื่องที่เธอมีอะไรกับสารวัตรบนห้องของโรงแรมแล้ว

"คุณเมรีขาา" มันคือเสียงผู้จัดการในห้องอาหาร ..แต่ทำไมผู้จัดการถึงเรียกเธอว่าคุณเมรี? แถมยังมีขาาด้วย

หญิงสาวมองซ้ายมองขวา มองหน้ามองหลัง ตอนนี้ทุกอย่างแปลกไปหมด เพราะทุกคนในห้องอาหารนี้ มองมาที่เธอเป็นตาเดียว

"มีอะไรกันหรือเปล่าคะ" จะว่าเธอถูกเล่นงานอีกก็คงไม่ใช่ เพราะผู้จัดการพูดสะเพราะกับเธอเลย

"คุณยังไม่รู้เรื่องเหรอคะ ทางบอร์ดบริหารแจ้งมาว่า ถ้าคุณเมรีมาถึงแล้วให้ขึ้นไปที่ห้องประชุมใหญ่ได้เลยค่ะ"

"ขึ้นไปทำไมคะ"

"มีการปรับเปลี่ยนผู้บริหารค่ะ"

..ปรับเปลี่ยนผู้บริหารแล้วเกี่ยวอะไรกับเราด้วยล่ะ ..ตกใจเรื่องที่สามีถูกทำร้ายเมื่อวานนี้ ยังไม่หาย วันนี้ยังมาตกใจเรื่องของตัวเองอีก

เมรีจำเป็นต้องได้ตามผู้จัดการขึ้นมาที่ห้องประชุมใหญ่ พอประตูห้องเปิดเข้ามา คนที่นั่งอยู่ด้านในต่างก็ลุกขึ้นต้อนรับ

"เชิญคุณเมรีเข้ามาก่อนครับ" หญิงสาวตกใจอีกครั้งเมื่อเห็นหน้าคนที่กล่าวเชิญเธอให้ไปนั่งด้านหน้า

"เชิญค่ะ" ผู้หญิงอีกคนที่นั่งอยู่แถวนอกรีบเดินเข้ามาเชิญให้เธอเข้าไปด้านใน

..เมรีจำเป็นต้องได้ไปนั่ง เพราะยังไม่อยากตกงาน

"คนนี้คือคุณเมรี จะเข้ามาบริหารโรงแรมนี้แทนตัวผม" คนที่พูดก็คือ สิงหราช ตั้งแต่เธอบอกว่าจะเป็นผู้บริหารระดับสูงของโรงแรมนี้ เขาก็ กว้านซื้อหุ้นของโรงแรมมาทั้งหมด ภายในเวลาไม่นาน จนได้เป็นหุ้นส่วนใหญ่

"คุณเป็นบ้าหรือเปล่า" เมรีถามสิงหราชเบาๆ แบบเธอนี่นะจะมาเป็นผู้บริหารได้ ..พอคิดมาถึงตรงนี้หญิงสาวก็คิดถึงคำพูดของตัวเองขึ้นมาได้

"คุณๆ เมื่อวานนี้ฉันพูดเล่น" ที่เธอพูดออกไปเพราะความโมโห

"แต่ผมเอาจริง ผมบอกแล้วไงว่าคุณต้องการอะไรให้บอกมา" หรือถ้าเธอต้องการอยากจะเป็น ผู้ถือหุ้นใหญ่ของโรงแรมนี้เขาก็ยินดีที่จะยกให้

"พวกคุณออกไปข้างนอกก่อนได้ไหมคะ ฉันขอเคลียร์กับเขาก่อน" หญิงสาวหันมาพูดกับผู้บริหารที่นั่งอยู่ในห้องนี้ เพราะเธอรู้จักพวกท่านเกือบทุกคน

และทุกคนจำเป็นต้องได้ออกไป เพราะมันเป็นคำสั่งของผู้บริหารระดับสูง..ที่สุดในตอนนี้

"คุณจะบ้าเหรอ! คุณดูหน้าฉันนะ..จะบริหารโรงแรมให้คุณรอดไหม" เธอพูดกับเขาและก็ชี้ให้เขามองมาที่ใบหน้าตัวเองแบบชัดๆ

"คุณต้องการมันไม่ใช่เหรอ" ชายรูปหล่อที่นั่งอยู่ตรงหน้า พูดออกมาด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยมาก

"ฉันพูดเล่น! ก็ฉันโมโหเรื่องที่พวกคุณก่อขึ้น"

"จะมีคนมาสอนงานให้คุณ จนกว่าคุณจะเป็นงาน" เขาไม่มีเวลาอยู่ที่นี่นาน เพราะต้องได้รีบกลับไปหาภรรยา ถ้าจะอธิบายให้เธอฟังคงอีกยาว

"คนดีหรือคนบ้าวะเนี่ย" เมรีได้แต่มองตามหลังผู้ชายร่างสูงที่เดินออกจากห้องประชุมไป "โอ๊ย.." หญิงสาวแอบหยิกตัวเองเบาๆ เพราะคิดว่าเธอกำลังฝันไปหรือเปล่า..

"ห้องนี้เป็นห้องทำงานประจำตำแหน่งของคุณนะคะ" ผู้หญิงที่อยู่ในห้องประชุมคนที่มาเชิญเธอไปนั่ง พามาดูห้องทำงาน "ดิฉันชื่อสไบค่ะ เป็นเลขาส่วนตัวของคุณเมรี"

"เลขาส่วนตัว?" ขนลุกซู่ขึ้นมาทันใด ..นี่เธอมีเลขาส่วนตัวด้วยเหรอ

ในขณะที่เธอกำลังนั่งมองเอกสารที่อยู่ตรงหน้า ก็ได้มีใครบางคนเปิดประตูเข้ามา หญิงสาวเงยหน้ามองแบบสงสัยว่าเขาเป็นใคร

"สวัสดีครับ ผมชื่อโรมัน เป็นคนมาสอนงานคุณ"

"สอนงานฉันเหรอคะ?!" สอนงานน่ะเข้าใจ..แต่ทำไมต้องหล่อขนาดนี้ด้วย

"อะไรนะครับ"

"คุณได้ยินด้วยเหรอคะ" หญิงสาวถึงกับหน้าเปลี่ยนสี..เธอคิดแรงไปหรือเปล่า

"เปล่าหรอกครับ แต่ผมเห็นสีหน้าคุณเหมือนมีคำถาม"

"ปะ..เปล่าค่ะ คุณจะสอนงานอะไรฉัน"