ไฟแค้น นิยาย บท 58

"พี่แน่ใจนะว่าจะให้ฉันฝึกงานกับอีตาหมอนี่" นาฬิกาหันไปพูดกับดัมมี่ผู้เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน

"ฝึกงานกับผมมันเป็นยังไงครับคุณเวลา"

"ฉันชื่อนาฬิกา"

"หึหึ" ชายหนุ่มขำแบบเก็บเสียง

"ขำอะไรไม่ทราบ"

"นาฬิกามันก็บอกเวลาผมเรียกผิดตรงไหน..คนอะไรชื่อนาฬิกา"

"ชื่อนาฬิกาแล้วไปหนักหัวมันคุณตรงไหน..คะ"

"พอได้แล้วค่ะ ถ้าขืนยังทะเลาะกันอยู่แบบนี้สงสัยวันนี้ไม่ได้งานแน่ เดี๋ยวโรงแรมเขาได้เจ๊งเหมือนที่นาพูดจริงๆ หรอก" เมรีรีบห้ามทัพไว้ก่อนที่จะเกิดศึก

ช่วงบ่ายของวันเดียวกัน..

"งานที่ผมจะให้พวกคุณทำวันนี้ พวกคุณลองคิดตัวเลขออกมาตามที่ผมได้มาร์คไว้ให้"

แล้วเมรีกับนาฬิกาต่างก็ครุ่นคิดเรื่องตัวเลขที่เขาให้มา ซึ่งมีสารวัตรดัมมี่นั่งมองดูอยู่ไม่ห่าง

นาฬิกาเป็นฝ่ายส่ง เอกสารนั้นไปให้ก่อน

โรมันรับมาแล้วเปิดดู ดวงตาคมตวัดมองหน้านาฬิกาด้วยแววตาที่ยากจะบรรยาย ..เพียงไม่นานเมรีก็ส่งมาให้บ้าง ทั้งสองต่างก็มองตัวเลขที่อีกฝ่ายหาออกมาได้..เพราะมันไม่ตรงกัน

"พรุ่งนี้เราจะเรียนเรื่อง การกระตุ้นยอด" จบคำพูดชายหนุ่มก็ยื่นเอกสารนั้นคืนให้ผู้หญิงทั้งสองคน

"แล้วคุณจะไม่บอกหน่อยเหรอ ว่าที่พวกเราหาตัวเลขออกมา ถูกหรือผิด" ที่ทั้งสองอยากรู้ เพราะตัวเลขไม่ตรงกัน

"ของคุณเมรี ตัวเลขถูกครับ"

นาฬิกามองต่ำลงไปดูที่เอกสารของตัวเอง ถ้าของเมรีถูก..งั้นแสดงว่าของเธอผิดน่ะสิ แต่เธอก็คิดตั้งสองรอบเลยนะ

โรมันแอบยิ้มเมื่อเห็นนาฬิกามองเอกสารแบบผิดหวัง

"ถ้าพรุ่งนี้จะเริ่มสอนใหม่..งั้นวันนี้คงจบคอร์สแล้ว ผมจะพาภรรยากลับบ้าน" สารวัตรดัมมี่พูดขึ้นในระหว่างที่ทุกคนกำลังเงียบ

"เชิญได้เลยครับ..พรุ่งนี้เจอกันใหม่"

บ้านพักข้าราชการ..

"เมย์ขอโทษนะคะ ที่เชื่อคำพูดของคนอื่น จนทำให้ชีวิตคู่ของเรา.." พอเข้ามาถึงหญิงสาวก็โผลเข้าไปกอดคนรักไว้

"พี่ไม่ถือโทษโกรธเมย์เลย เรื่องนั้นมันผ่านไปแล้วก็ปล่อยให้มันผ่านไป" ชายหนุ่มกอดคนตัวเล็กไว้แนบอก เพื่อเป็นการปลอบใจ กลัวว่าเธอจะคิดมาก

"มีอีกเรื่องที่เมย์ยังไม่เล่าให้พี่ฟัง" ยังไงเรื่องนี้เธอต้องเล่าให้เขาฟังก่อนเพราะอยากจะให้เขาดีใจไปด้วยกัน

"เรื่องอะไรจ๊ะ"

"เมย์ท้อง" เขาจะเชื่อไหมว่าลูกในท้องเป็นลูกของเขา เรื่องนี้เมรีก็หวาดหวั่น เพราะว่าอยู่ด้วยกันมาเป็นปีๆ ไม่มีลูก แต่พอพลาดมีอะไรกันอีกแค่ครั้งเดียวเกิดได้ลูกขึ้นมา

"จริงเหรอจ๊ะ" ชายหนุ่มถามออกไปด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย

"พี่ไม่เชื่อว่าลูกคนนี้เป็นลูกของพี่เหรอคะ"

"ทำไมเมย์คิดแบบนั้นล่ะ"

"ก็ดูหน้าพี่เหมือนไม่ดีใจเลย"

"ทำไมพี่จะไม่ดีใจ แต่พี่พอจะเดาเรื่องนี้ได้แล้ว"

"เดาได้..หมายความว่ายังไงคะ"

"ก็ที่เราไม่กินยาหมอให้มา แถมเรายังซ่อนมันไว้ใต้ผ้าปูที่นอน"

"พี่เห็นเหรอ"

"เห็นสิ."

"เมย์นี่บ้ามากเลยใช่ไหมที่ทำให้ชีวิตครอบครัวของเรา เกือบไม่กลับมา"

"เมย์อย่าโทษตัวเองแบบนี้อีกนะ ถ้าจะโทษโทษพี่ดีกว่า ที่พี่ยอมปล่อยมือของเมย์ง่ายไป"

"พี่ดัมมี่" ทั้งสองกอดกันไว้แน่นกว่าเดิม ต่อจากนี้ไปไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เขาจะไม่มีวันปล่อยมือเธออีกแล้ว

"เมย์ขอโทษค่ะ ที่กอดแรงไป พี่เจ็บแผลไหมคะ" หญิงสาวรีบปล่อยกอด..เพราะมือเธอไปโดนผ้าพันแผลของเขา

"พี่ก็มีอะไรจะบอกเมย์เหมือนกันจ้ะ" ชายหนุ่มพูดแบบอมยิ้มเหมือนทำความผิดอะไรมา

"มีอะไรจะบอกคะ" ดวงตางามคู่นั้นเริ่มส่อแววเอาเรื่อง

"ที่จริงคนที่เย็บสิบเข็มไม่ใช่พี่หรอก แต่เป็นผู้หมวดเอนกต่างหาก"

"คะ?!"

"โกรธพี่ไหม ที่พี่ไม่ได้บอกความจริง"

"ทำไมเมย์ต้องโกรธด้วยคะ" เธอดีใจต่างหากที่เขาไม่ได้รับอันตราย