รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 206

ช่างมันเถอะ ในเมื่อตอนนี้เธอถือว่าเป็นเทพธิดาของเขาแล้ว ต่อให้เธอจะเปลี่ยนเป็นนางมารร้าย ยังไงเขายอมทำทุกอย่างตามที่เธอต้องการอยู่ดี

นี่เป็นสิ่งที่เขาเคยสัญญากับเธอไว้

คิดได้ดังนั้น การันต์จึงพยายามสะกดความหวาดหวั่นในใจไว้ ก่อนจะพยักหน้ารับเบา ๆ “เข้าใจแล้ว เดี๋ยวผมจะไปจัดการให้”

พูดจบ ชายหนุ่มก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา พร้อมกับเดินตรงไปทางแผนกสูตินรีเวช

ไม่นาน ก็มีพยาบาลมาแจ้งมายมิ้นท์ให้เข้าไปในห้องผ่าตัดได้

หญิงสาวยืดตัวขึ้น พร้อมกับมองไปทางประตูห้องผ่าตัดบานใหญ่ตรงหน้า อยู่ ๆ เธอก็รู้สึกเหมือนก้าวขาไม่ออก

เธอนึกไปถึงไมโล ท่าทีที่เชื่อฟังของเด็กน้อย เสียงหวาน ๆ ที่ร้องเรียก ทำให้เธอรู้สึกได้ถึงความน่ารักน่าเอ็นดูของเด็ก

อีกอย่างปีนี้เธอก็อายุเกือบจะยี่สิบเจ็ดปีแล้ว ผู้หญิงทั่วไปที่อายุเท่านี้ ล้วนเป็นแม่คนกันแล้วทั้งนั้น

หากเธอมีความสัมพันธ์แบบสามีภรรยากับเปปเปอร์ตั้งแต่ตอนที่เพิ่งแต่งงานกัน ตอนนี้ลูกของเธอคงจะรุ่นราวคราวเดียวกับไมโลสินะ ไม่แน่ว่าอาจจะน่ารักกว่าไมโลด้วยก็ได้

บางทีถ้าเธอสัมผัสถึงเด็กน้อยไม่ได้ เธอคงจะเดินเข้าไปในห้องผ่าตัดนี้โดยไม่ลังเลเลยสักนิด

ทว่าเธอกลับสัมผัสสิ่งสิ่งนั้นได้แล้ว เพราะงั้นตอนนี้เธอถึงรู้สึกว่าทำใจไม่ได้

พอเห็นมายมิ้นท์ยืนกุมท้อง พร้อมกับกัดริมฝีปากตัวเอง ไม่ก้าวเข้าไปสักที ลาเต้จึงเดินเข้าไปถามเธอว่า “ที่รัก เป็นอะไรรึเปล่า?”

“ใช่ ๆ มายมิ้นท์ เธอเป็นอะไรรึเปล่า?” ทามทอยเองก็ไม่อยากน้อยหน้า ชายหนุ่มลุกจากเก้าอี้ แล้วเดินเข้ามาหยุดอยู่ข้างเธอเช่นกัน

มายมิ้นท์สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ หญิงสาวพูดความรู้สึกในใจออกมา อย่างไม่ปิดบัง “ฉัน....ฉันทนไม่ได้ที่จะเอาเด็กคนนี้ออก”

ได้ยินดังนั้น ลาเต้และทามทอยก็หันมาสบตากันทันที

ลาเต้จึงเป็นฝ่ายเอ่ยถามขึ้นก่อนว่า “ทำไมอยู่ ๆ ถึงทนไม่ได้ล่ะ?”

ทามทอยเองก็จ้องไปที่หญิงสาว

มายมิ้นท์ก้มหน้าล้มเล็กน้อย “บางทีอาจเป็นเพราะฉันตัดใจทำไม่ลงเองมั้ง”

“ฉันเข้าใจ ถึงยังไงนั่นก็เป็นชีวิตน้อย ๆ ชีวิตหนึ่ง แต่มายมิ้นท์ ตอนนี้การผ่าตัดทุกอย่างถูกจัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้วนะ เธอจะมาเสียใจทีหลังมันก็ไม่ทันแล้ว เด็กคนนี้เธอต้องเอาเขาออกเท่านั้น” ทามทอยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง

เขาชอบเธอ แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะยอมเห็นเธออุ้มท้องลูกของผู้ชายคนอื่น

เพราะงั้น จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่เขาอยากให้เด็กคนนี้หายไป

ลาเต้เองก็เช่นกัน ชายหนุ่มพยักหน้าเสริม “ใช่แล้วที่รัก ลองคิดถึงสิ่งที่เธอพูดไว้ก่อนหน้านี้สิ เธอบอกว่าเธอไม่ได้รักเด็กคนนี้ ไม่อยากจะคลอดลูกของผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้ออกมา และยิ่งไม่อยากให้เด็กที่เกิดมานั้นกลายเป็นลูกที่ไม่มีพ่อแล้วก็ขาดความรักจากแม่ด้วย เพราะงั้นแทนที่จะปล่อยให้เด็กคนนี้ต้องเกิดมาตกระกำลำบาก ไม่สู้เอาเขาออกตั้งแต่ทีแรกเสียยังดีกว่า”

มือของมายมิ้นท์ที่กุมท้องอยู่ค่อย ๆ กระชับแน่นขึ้น

ใช่ เธอพูดไว้ตั้งแต่แรกแล้ว

เธอจะปล่อยให้เด็กคนนี้เกิดมาถูกผู้คนดูถูกเหยียดหยามเพียงเพราะว่าเห็นไมโลน่ารักน่าชังได้อย่างไร?

ขณะที่กำลังครุ่นคิด มายมิ้นท์ก็ยิ้มออกมาเบา ๆ ด้วยสีหน้าซีดเซียว “ที่พูดมาก็ถูก ขอบคุณที่เตือนสตินะ ฉันเข้าไปก่อน”

พอเห็นมายมิ้นท์เปลี่ยนความคิดกลับมาเป็นเหมือนเดิม ลาเต้กับทามทอยก็ถอดหายใจออกมาอย่างโล่งอก

“ตกลง พวกเราจะรอเธออยู่ด้านนอก” ลาเต้ตบไหล่มายมิ้นท์เบา ๆ

มายมิ้นท์ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย พร้อมกับส่งเสียงตอบรับไปหนึ่งที จากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องผ่าตัด

หญิงสาวเดินเข้าไปได้ไม่นาน ก็มีคุณหมอคนหนึ่งพาพยาบาลอีกสองสามคนเดินตามเข้าไป

ทามทอยมองไปทางคุณหมอที่ห่อหุ้มร่างกายอย่างแน่นหนา ทั้งชุดผ่าตัดสีเขียว ถุงมือ หมวกและหน้ากาก ชายหนุ่มยกมือลูบคางตัวเองด้วยความสงสัย

“นายเป็นอะไร?” ลาเต้เห็นท่าทางของเขาแล้ว ก็อดถามขึ้นไม่ได้

ทามทอยเหลือบตามองไปทางประตูห้องผ่าตัดที่กำลังปิดลง “คุณหมอเมื่อครู่นี้หน้าตาคุ้น ๆ นะ เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน”

ลาเต้ไม่ได้สนใจอะไร จึงตอบกลับไปว่า “ไม่แน่อาจจะเป็นคุณหมอสักคนที่บังเอิญเจอตอนเข้ามาก็ได้”

“ที่นายพูดก็ถูก” เขาคิดไม่ออกจริง ๆ ว่าเคยเจอที่ไหนมาก่อน ชายหนุ่มพยักรับเบา ๆ โดยไม่ได้คิดอะไรต่อ ก่อนจะกลับไปนั่งลงบนเก้าอี้ตามเดิม

ทันใดนั้น ก็มีเสียงล้อรถเข็นลอยมา

ลาเต้และทามทอยหันไปมองตามเสียง ปรากฏว่าเป็นผู้ช่วยเหมันตร์ที่กำลังเข็นเปปเปอร์เข้ามา สีหน้าของทั้งสองดูแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

“เปปเปอร์ มาแล้วเหรอ” ทามทอยเอ่ยปากทักทายด้วยน้ำเสียงลุ่มลึก

เปปเปอร์พยักหน้ารับเบา ๆ

ลาเต้ไม่ได้รู้สึกว่ามีตรงไหนผิดปกติ เขาเพียงแค่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นอย่างไม่สบายใจว่า “เปปเปอร์ นายมาทำอะไร?”

เปปเปอร์เหลือบตามองลาเต้ด้วยสายตานิ่งเรียบ ก่อนจะหันไปตอบทามทอย โดยไม่สนใจอีกฝ่ายเลยสักนิด “มายมิ้นท์เข้าไปแล้วเหรอ?”