รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 207

พยาบาลสาวก้มหน้าลง “ขอโทษค่ะคุณหมอ เมื่อครู่ดิฉันไม่ทันระวัง”

“เอาเถอะ ยังไม่รีบเอามือคนไข้ออกไปอีก” การันต์มองไปที่เธออย่างเหลืออด

นางพยาบาลรับคำเสียงเบา ก่อนจะยื่นมือเข้าไปยกมือมายมิ้นท์ออก

การันต์มองการกระทำนั้นด้วยสายตาเย็นชา

ทันใดนั้นเองเขาก็สังเกตเห็นบริเวณจุดชีพจรที่ข้อมือมายมิ้นท์มีไฝเม็ดสีแดงอยู่ ชายหนุ่มชะงักทันที ก่อนที่สีหน้าจะเปลี่ยนไป “เดี๋ยวก่อน!”

นางพยาบาลตกใจ มือค้างอยู่กลางอากาศ “คุณ....คุณหมอมีอะไรรึเปล่าคะ?”

การันต์ไม่พูดอะไรต่อ เขารีบวางอุปกรณ์ผ่าตัดอย่างร้อนรน จากนั้นก็รีบแย่งมือมายมิ้นท์คืนมา พร้อมกับพลิกดูไฝสีแดงนั้นอย่างละเอียดอีกที

ทำไมเธอถึงมีไฝสีแดงตรงนี้ได้?

การันต์ขมวดคิ้วแน่นด้วย เขาพยายามใช้นิ้วโป้งถูไปมาบริเวณไฝของมายมิ้นท์ เพื่อจะได้เห็นชัด ๆ ว่ามันเป็นของจริงหรือว่าบังเอิญไปโดนอะไรเปื้อนมา

แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามเช็ดอย่างไร รอยไฝสีแดงก็ยังอยู่ตรงนั้นอยู่ดี

พูดง่าย ๆ ก็คือ ไฝนี้เป็นของจริง ยิ่งไปกว่านั้นเขายังสัมผัสได้ถึงส่วนที่นูนขึ้นมาของไฝเม็ดนี้อีกด้วย

หัวใจของการันต์เต้นไม่เป็นส่ำ ก่อนที่เขาจะหันไปมองมายมิ้นท์ด้วยความรู้สึกสับสนมากยิ่งขึ้น

ทันใดนั้นเขาก็พบว่า ดวงตาของมายมิ้นท์ เหมือนกับดวงตาของเด็กหญิงที่เคยช่วยเขาไว้ในตอนนั้น รวมถึงไฝสีแดงเม็ดนี้อีกด้วย

เพราะงั้น เธออาจจะเป็น เด็กที่เคยช่วยเขาไว้ก็ได้

แต่ส้มเปรี้ยวก็มีไฝสีแดง และยังมีดวงตาที่เหมือนกับเด็กหญิงคนนั้นด้วยเหมือนกัน

ระหว่างเธอกับส้มเปรี้ยว ใครคือเด็กหญิงในตอนนั้นกันแน่?

การันต์กุมขมับ อยู่ ๆ ก็รู้สึกแยกคนทั้งสองไม่ออก

เดิมที ตอนที่เขาเห็นไฝเม็ดนี้พร้อมกับแววตาของส้มเปรี้ยว เขามั่นใจเต็มที่ว่าเธอคือเด็กหญิงคนนั้นแน่ ๆ ทว่า ตอนนี้อยู่ ๆ เขาก็รู้สึกไม่มั่นใจขึ้นมา

เมื่อเห็นการันต์กุมมือคนไข้แน่น สีหน้าเต็มไปด้วยความสับสน นางพยาบาลก็อดถามขึ้นไม่ได้ว่า “คุณหมอคะ เป็นอะไรรึเปล่า?”

“ผมไม่เป็นไร” การันต์หลับตาลง นัยน์ตากลับมาเย็นชาเหมือนเดิม “เก็บอุปกรณ์ทั้งหมดเถอะ”

“เก็บเหรอคะ?” นางพยาบาลเบิกตากว้างด้วยความตกใจ “ไม่ผ่าตัดแล้วเหรอคะ?”

“ตอนนี้ยังก่อน” การันต์เหลือบมองมายมิ้นท์

ก่อนที่เขาจะแน่ใจว่าระหว่างมายมิ้นท์กับส้มเปรี้ยวใครคือเด็กหญิงคนนั้นกันแน่ เขาจะไม่ลงมือทำอะไรกับมายมิ้นท์เด็ดขาด ทุกสิ่งทุกอย่างค่อยว่ากันอีกทีหลังจากเขามั่นใจแล้ว

ถ้าหากสุดท้ายแล้วเด็กหญิงคนนั้นคือมายมิ้นท์ เขาก็คงไม่สามารถเปลี่ยนการแทนคุณมาเป็นการแก้แค้นได้ แต่ถ้าสุดท้ายเด็กหญิงคนนั้นคือส้มเปรี้ยวจริง ๆ เขาก็ยังมีวิธีการอีกมากมายที่จะจัดการกับมายมิ้นท์

แม้นางพยาบาลจะไม่รู้ว่าทำไมการันต์ถึงหยุดการผ่าตัดกลางคัน แต่ด้วยความที่กลัวหมอปิศาจคนนี้ เธอจึงไม่กล้าถามอะไรเพิ่มเติม ได้แต่ก้มหน้าเก็บอุปกรณ์เงียบ ๆ ต่อไป

“อ๋อใช่” อยู่ ๆ การันต์ก็เหมือนนึกขึ้นได้ เขาเหลือบมองนางพยาบาลด้วยแววตาอันตราย “ที่ผมทำกับคนไข้เมื่อครู่นี้ ห้ามให้เล็ดลอดออกไปเด็ดขาด ไม่ว่าใครก็ห้ามรู้ เข้าใจไหม?”

อีกสักพักส้มเปรี้ยวจะต้องโทรมาถามสถานการณ์ของมายมิ้นท์แน่ ๆ และเรื่องที่มายมิ้นท์ยังปกติดีอย่างไรก็คงปิดบังเธอไม่ได้ เธอคงจะถามว่าทำไมเขาถึงยอมปล่อยมายมิ้นท์ไป ยิ่งถ้าเขาไม่ตอบ เธอก็คงจะไปตามสืบเอง

เพื่อไม่ให้ส้มเปรี้ยวรู้ว่าเขาเริ่มสงสัยในตัวผู้มีพระคุณที่แท้จริงแล้ว เขาจำเป็นต้องเตือนพยาบาลสาวไว้ก่อน

เมื่อนางพยาบาลสบเข้ากับแววตาอันชั่วร้ายราวกับงูพิษของการันต์ เธอก็ตัวสั่นขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ ก่อนจะพยักหน้ารับอย่างรวดเร็ว “คุณหมอวางใจเถอะค่ะ ฉันไม่พูดอะไรออกไปแน่”

การันต์เห็นท่าทีหวาดกลัวของเธอ ก็ยกมุมปากขึ้นด้วยความพอใจ “เอาล่ะ เก็บของให้คนไข้ แล้วพาไปส่งที่ห้องพักเดี่ยวด้วย”

พูดจบ เขาก็ถอดถุงมือทิ้งพร้อมกับเดินออกจากห้องผ่าตัด

นอกห้องผ่าตัด ชายหนุ่มทั้งสามยืนอยู่กันคนละมุม ไม่มีใครเข้าใกล้ใครเลยสักนิด

แต่พอได้ยินเสียงประตูห้องผ่าตัดเปิดออก ทั้งหมดก็พุ่งเข้ามารวมกลุ่มกันทันที