ไหปีศาจ นิยาย บท 1

บทที่ 1

ไหทองแดงปริศนา

“แม้แต่วิญญาณระดับทองแดงเจ้าก็ยังไม่สามารถทำพันธสัญญาได้ คิดว่าตัวเองคู่ควรที่จะเป็นหนึ่งในตระกูลลั่วของเรางั้นหรือ?”

“เจ้าเป็นความอัปยศต่อตระกูลลั่วของเราโดยแท้”

……

……

คำถากถางดูถูกเหยียดหยามจากคนในตระกูลยังคงวนเวียนอยู่ในความคิดของเขา

ลั่วอู๋ ผู้ซึ่งนั่งอยู่ในรถม้าราคาถูกนั้นกำลังรู้สึกสับสน

เขาฝันถึงความฝันอันยาวนานว่า ตัวเขานั้นอาศัยอยู่บนดาวเคราะห์สีน้ำเงิน และเสียชีวิตจากอุบัติเหตุเพราะไหทองแดงหล่นจากฟ้าตกลงมาใส่ศีรษะของเขา

เหมือนกันกับตัวเขาในโลกความจริง ลั่วอู๋ ในความฝันของเขาเองนั้นก็มีรูปร่างแบบเดียวกัน

อย่างไรก็ตามที่นี่คือโลก มิติวิญญาณ

ทุกคนต่างก็ใฝ่ฝันถึงวันที่จะได้ทำพันธสัญญากับมิติวิญญาณ และกลายเป็นผู้ใช้พลังวิญญาณ

ลั่วอู๋นั้นเกิดในตระกูลที่มีชื่อเสียง แต่ด้วยที่แม่ของเขาจากไปก่อนด้วยอาการป่วย เขาจึงกลับกลายมาเป็นสามัญชนอีกครั้ง

เขามักโดนดูถูกท้าทายและเป็นคนไม่มีสถานะ แม้แต่พ่อของเขาเองก็ยังจำเขาไม่ค่อยได้

เมื่อเขาอายุ 18 พิธีกรรมทางวิญญาณเข้าสู่การเป็นผู้ใหญ่ก็ถูกจัดขึ้น

ทว่าลั่วอู๋ก็ยังคงไม่ได้แสดงศักยภาพทางพลังวิญญาณใด ๆ ออกมา แม้แต่วิญญาณหมาป่าระดับทองแดงที่ใช้ลากรถม้าและเป็นวิญญาณที่พบได้มากที่สุด แต่เขาก็ยังไม่สามารถทำ พันธสัญญากับมันได้

เนื่องจากเขาไม่สามารถกลายเป็นผู้ใช้พลังวิญญาณและไม่มีใครในตระกูลที่อยากจะสนับสนุนเขา เขาจึงถูกขับออกจากตระกูลตามที่ควรเป็น

ซึ่งตอนนี้เขากำลังเดินทางไปเมืองเล็ก ๆ แถวชายแดน เพื่อเปิดร้านค้าและขยายธุรกิจตระกูลของตัวเอง แม้ไม่สามารถเป็นผู้ใช้พลังวิญญาณได้ แต่เขาก็ต้องหาทางทำคุณประโยชน์ให้แก่ตระกูล

ทุกคนในตระกูลต่างก็รู้ว่ามันคือการ “เนรเทศ” เขาไปโดยไร้เส้นสาย ไม่ต้องมีทุน ไม่ต้องมีคุณสมบัติและเป็นเพียงการขับไล่ไปยังชายแดน เพื่อจะได้มีชีวิตอยู่ กินอาหาร และตายไปแบบเงียบ ๆ

“นายน้อย ท่านไม่เป็นไรใช่ไหมเจ้าคะ?”

เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ใส่ชุดสีเขียวข้าง ลั่วอู๋ นางไม่ได้แต่งหน้าแม้แต่น้อย แต่ใบหน้าเล็กๆ นั้นมีรูปทรงงดงาม

ชื่อของนางคือหลี่หยิน นางเป็นหญิงสาวข้ารับใช้คนสนิทของลั่วอู๋

จะอย่างไร พวกเขาก็คือคนของตระกูลลั่ว แม้ว่าพวกเขาจะถูกเนรเทศ แต่จะนำสาวใช้ของตนไปด้วย หลี่หยินเติบโตมากับลั่วอู๋และมีความภักดีต่อเขามาก

สาวน้อยในชุดสีเขียวคิดว่าลั่วอู๋ยังคงอยู่ในช่วงซึมเศร้า นางเป็นกังวลจนอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากถามเขา

ลั่วอู๋ตื่นขึ้นจากความฝันและส่ายหน้าเบาๆ

“ข้าไม่เป็นไร เจ้าไม่จำเป็นต้องเรียกข้าว่านายน้อยแล้ว ตอนนี้เรียกข้าด้วยชื่อเถอะ”

“ ข้าจะทำอย่างนั้นได้อย่างไรกัน?”

หลี่หยินกล่าวอย่างจริงจังว่า

“ นายน้อย ท่านต้องมีที่ได้หวนคืนกลับไปแน่ ท่านจะต้องไม่ยอมแพ้ เลือดของท่านนั้นบริสุทธิ์ สักวันหนึ่งท่านจะต้องเป็นผู้ใช้พลังวิญญาณที่ยิ่งใหญ่ได้แน่เจ้าค่ะ”

เลือดบริสุทธิ์

ลั่วอู๋ยิ้มอย่างเฝื่อน ๆ พลางจับเส้นผมสีเงินของเขา

บุตรและบุตรีของตระกูลลั่ว ทุกคนต่างก็มีผมสีเงินซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของสถานะ ถึงแม้จะเทียบกับตระกูลราชวงศ์มังกรเร้นกายทุกคนแล้ว ตระกูลลั่วยังถือได้ว่าเป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงอันดับต้น ๆ

เกือบทุกคนในตระกูลลั่ว ต่างก็เป็นผู้ใช้พลังวิญญาณได้ทุกคน แต่ลั่วอู๋ กลับเป็นข้อยกเว้น

ลั่วอู๋มองไปที่ใบหน้าของหลี่หยิน นางทำให้เขาคิดได้

“หลี่หยิน เจ้ามั่นใจได้ว่านายของเจ้าจะต้องกลายเป็นผู้ใช้พลังวิญญาณที่ยิ่งใหญ่ได้แน่ สักวันหนึ่งข้าจะพาเจ้ากลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลลั่วได้อย่างภาคภูมิใจ”

หลี่หยินพยักหน้าอย่างมีความสุข นางช่างเป็นเด็กสาวที่น่ารักและไร้เดียงสายิ่งนัก

ลั่วอู๋ ถอนหายใจในใจ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะกลายเป็นผู้ใช้พลังวิญญาณ เขาไม่สามารถอยู่ในตระกูลลั่ว ได้ด้วยซ้ำ แถมยังถูกเนรเทศมายังชายแดนที่ไร้ผู้คนเหมือนเมืองร้างเสียอีก

“ลำบากกันหน่อยนะ ต้าหวง”

ลั่วอู๋มองสุนัขแก่ตัวสีเหลืองที่นั่งยอง ๆ อยู่ข้าง ๆ เท้าของเขา

ลั่วอู๋เลี้ยงดูต้าหวงตั้งแต่มันยังเล็ก เรียกได้ว่าได้ว่าต้าหวงเป็นเพื่อนที่เขาสามารถเชื่อใจได้มากที่สุด

แต่ตอนนี้ต้าหวงนั้นมีอายุ 15 ปี มันแก่มากแล้ว ขนของมันไม่เรียบอีกต่อไป หางของมันเองก็โกร๋นล้านเลี่ยน และมีท่าทางเหนื่อยอ่อนอยู่ตลอดเวลา ทั้งยังไม่มีเรี่ยวแรงที่จะกระโดดอีกแล้ว

ตอนนี้มันต้องขึ้นรถม้าไปยังเมืองที่ห่างไกล มันจึงเหนื่อยมาก ดูเผินๆ แล้วเหมือนต้าหวงจะตายได้ตลอดเวลา

ดูเหมือนมันจะเข้าใจคำพูดของลั่วอู๋ ต้าหวงจึงลุกขึ้นและเลียฝ่ามือของเจ้านาย หลังจากนั้นมันก็เหนื่อยและนอนลง ดวงตาของมันดูขุ่นมัวและสีหน้านิ่งเรียบ ราวกับว่าต้าหวงกำลังจะตายแล้วจริง ๆ

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ลั่วอู๋รู้สึกเศร้าเล็กน้อย เขาเอาผ้าห่มออกจากหัวเข่าแล้วห่มให้ต้าหวงแทน

“เอ๊ะ เจ้านี่มันคืออะไร?”

ลั่วอู๋พบไหทองแดงขนาดเล็กอยู่ใต้ฝ่าเท้าของเขา มันดูเรียบง่ายแต่เป็นแบบล้าสมัย