ไหปีศาจ นิยาย บท 103

บทที่ 103

มีผู้หญิงบ้าแบบนั้นด้วยเหรอ ?

การต่อสู้ของฉูจงฉวนดูเหมือนจะเปิดประตูสู่โลกใหม่ให้กับลั่วอู๋

นี่สินะคืออัจฉริยะ

ไม่น่าแปลกใจที่มีแม้เขาจะมีสัตว์วิญญาณเพียงตัวเดียว แต่เขากลับสามารถกลายเป็นหนึ่งในวีรบุรุษของมณฑลทางใต้ผู้มีชื่อเสียง ซึ่งเรียกได้ว่าเป็นพรสวรรค์ที่โดดเด่นที่สุดของคนรุ่นใหม่

[สวรรค์ล่มวิญญาณ]

นี่เป็นทักษะการโจมตีแบบกลุ่มที่กระจายตัวออกอย่างไร้ซึ่งทิศทาง แต่ภายใต้การควบคุมของฉูจงฉวนเขาสามารถโจมตีอีกฝ่ายได้อย่างแม่นยำ

สิ่งนี้ไม่เพียงแต่ต้องใช้ความสามารถในการควบคุมระดับสูงเท่านั้น แต่ยังต้องสื่อสารกับสัตว์วิญญาณได้เป็นอย่างดีด้วย

“ร่างแยกเพลิง” ซึ่งแต่เดิมเป็นทักษะของสัตว์วิญญาณในการสร้างร่างปลอมเพื่อหลีกเลี่ยงความเสียหายร้ายแรงนั้นเพิ่งถูกใช้โดยฉูจงฉวนเพื่อทำเหมือนการ “ก้าวพริบตา”

ส่วนการบีบอัดครั้งสุดท้ายของเปลวไฟ ซึ่งเป็นทักษะอันบริสุทธิ์ โดยการบีบอัดไฟควบแน่นอย่างต่อเนื่องเพื่อเสริมการระเบิดทันทีของเปลวไฟ

การต่อสู้ของฉูจงฉวนสามารถเรียกได้ว่าเป็นศิลปะ

แม้ว่าสัตว์วิญญาณของลั่วอู๋จะไม่ใช่สัตว์วิญญาณสายเพลิง แต่เขาก็ยังสามารถเรียนรู้ได้มากมายจากการต่อสู้ของ ฉูจงฉวน

การระเบิดเป็นไปอย่างเรียบง่าย

พวกเขาได้ยินเสียงของหลินตาที่ล้มลง หลังจากนั้นไม่นานควันสีดำจาง ๆ ก็ลอยออกมาจากทวารทั้งเจ็ดของนางที่ถูกเผาไหม้และตายลง

ห่างชั้นกันอย่างเห็นได้ชัด

ทั้งที่คนสองคนระดับต่างกันเพียงแค่สองมิติเล็ก ๆ

แต่หลินตากลับพ่ายแพ้ให้แก่ฉูจงฉวน โดยที่แม้จะมีคนช่วยรอบกายก็ยังทำอะไรไม่ได้

“ฆาตกร!”

หัวหน้านางบริการที่เห็นเหตุการณ์กรีดร้องด้วยความสยดสยองและทั่วทั้งอาคารก็ยุ่งเหยิง

“ชู่ว” ฉูจงฉวนวางนิ้วลงบนริมฝีปากของเขา

หัวหน้านางโลมหุบปากเงียบในทันทีและไม่กล้าตะโกนต่อ ดวงตาเต็มไปด้วยความกลัวแบบสุดขีด

“ถ้าพี่สาวพวกนั้นต้องการไถ่ตัว เจ้าต้องไม่สร้างความเดือดร้อนให้พวกนาง แต่ถ้าพวกนางต้องการอยู่ต่อ เจ้าก็ต้องปฏิบัติต่อนางอย่างดีรู้ใช่ไหม?”

รอยยิ้มของฉูจงฉวนนั้นอ่อนโยนและสดใส แต่ในสายตาของหัวหน้านางโลมนั้นไม่ต่างจากดวงตาของปีศาจ

หัวหน้านางโลมพยักหน้าอย่างหมดหวัง

“งั้นพวกข้าขอตัวล่ะ”

ฉูจงฉวนและลั่วอู๋เดินจากไปอย่างชาญฉลาด

……

……

บนรถม้า

“ฉูจงฉวนเจ้าช่างเป็นคนโรแมนติกจริง ๆ ถ้าเจ้าต้องการจะฆ่าใครสักคน เจ้าต้องทำเพื่อผู้หญิงหลาย ๆ คนด้วยสินะ” ลั่วอู๋เหน็บแนม

“แน่นอนสิ” ฉูจงฉวนหัวเราะและมองไปที่ลั่วอู๋ “ข้าไม่ได้เห็นเจ้ามา 2-3 เดือนแล้ว เจ้าได้รับการเลื่อนขั้นเป็นผู้ใช้พลังวิญญาณระดับเงินแล้วเหรอ ? เจ้าทำเวลาได้ดีกว่าข้าตั้งครึ่งหนึ่งเลยมั้ง”

“อืม”

“ฮ่าฮ่าฮ่า แล้วต้าหวงของเจ้าอยู่ที่ไหนกัน ?”

ลั่วอู๋ เรียกต้าหวงออกมาจากไหปีศาจ

ต้าหวงนั้นรู้จักฉูจงฉวนดีและเห่าเรียกสองครั้งด้วยเสียงต่ำ

ฉูจงฉวนรู้สึกประหลาดใจ “ไม่คาดคิดเลยนะเนี่ยว่าเจ้าเองก็ได้รับการเลื่อนระดับเป็นระดับเงินด้วยเหมือนกัน เกือบลืมไปว่าเจ้านายของเจ้าเองก็เป็นผู้ปรับแต่งพลังวิญญาณ เขาคงช่วยให้แก่นวิญญาณของ เจ้าที่เป็นสัตว์วิญญาณระดับทองแดงพัฒนาขึ้นได้ไม่ยากสินะ”

ลั่วอู๋ยิ้ม

“ น่าเสียดายที่เดิมทีมันเป็นเพียงแค่สุนัขธรรมดา ๆ ทุกขั้นตอนมีความสำคัญมากในการเป็นผู้ใช้พลังวิญญาณที่ทรงพลัง แต่จุดเริ่มต้นของเจ้าดูจะต่ำไปหน่อย” ฉูจงฉวนกล่าวอย่างอ่อนโยน

“ฮ่าฮ่าฮ่า ต้าหวงลืมตาขึ้นมามองที่ฉูจงฉวนหน่อยสิ” ลั่วอู๋แตะที่หัวของต้าหวงและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “อย่าตกใจจนคางหักไปเชียวล่ะ”

รถม้าหยุดลงกลางทาง

ตอนนี้พวกเขาไม่ได้อยู่ในเมือง แต่อยู่ในทะเลทราย

และไม่มีใครอยู่ใกล้ ๆ

ฉูจงฉวนมองไปที่ลั่วอู๋และพูดอย่างภาคภูมิใจ “เจ้าจะเปิดวิสัยทัศน์ให้ข้าอีกแบบไหนกัน ข้าไม่เห็นอะไรที่หายาก จนทำให้ข้าตกใจจนคางหักได้เลย”