ไหปีศาจ นิยาย บท 102

บทที่ 102

ข้าขอโทษ

เพียง 1 หมื่นหินวิญญาณก็เพียงพอแล้ว

หัวหน้านางโลมเข้ายึดหินวิญญาณด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข “พอแล้ว แค่นี้ก็พอแล้ว ท่านลั่วช่างเป็นคนตรงไปตรงมาจริงๆ”

หญิงสาวเหล่านั้นที่ออกมาปกป้องฉูจงฉวนเองก็รู้สึกโล่งใจเช่นกัน

ใช่แล้ว

ท่านชายอย่างท่านฉูจงฉวนจะไม่จ่ายค่าบริการได้อย่างไร

“ข้าไม่คาดคิดเลยนะเนี่ยว่าเจ้าจะมีชื่อเสียงขนาดนี้” ฉูจงฉวนกล่าวด้วยรอยยิ้มจากนั้นเขาก็ปัดมือของเขาเบา ๆ บนร่างกายของเขา ทำให้เสื้อผ้าสีขาวกลับมาสะอาดสะอ้านในทันที

รอยเท้าบนเสื้อผ้านั้นที่เต็มไปด้วยโคลน หายไปในพริบตา และภาพลักษณ์ของเขาก็กลับไปดูเหมือนหยกอันอ่อนโยน

ฝูงชนประหลาดใจเล็กน้อย

นั่นเป็นวิธีที่ดีมาก

แม้แต่ฉูจงฉวนที่ไม่มีเงินจ่ายค่าบริการเองก็เป็นผู้ใช้พลังวิญญาณด้วยงั้นเหรอ?

แล้วเขาจะปล่อยให้ตัวเองโดนคนคุ้มกันหลาย ๆ คนโจมตีทำไม?

ลั่วอู๋กลอกตาของเขา “ถ้าเจ้าต้องการออกหน้าให้ดูดี ทำไมเจ้าไม่สนใจภาพลักษณ์ของตัวเอง ตอนที่จะถูกทุบตี ทำไมเจ้าไม่วิ่งหนีไปก่อนแล้วค่อยนำเงินกลับมาล่ะ”

“ ถ้าข้าวิ่งหนีไปผู้หญิงพวกนั้นจะต้องถูกลงโทษ” ฉูจงฉวนกล่าวด้วยรอยยิ้ม

จากนั้นฝูงชนก็เข้าใจ

ในการกระทำของเขา

ฉูจงฉวนกล่าวต่อ “อย่างไรก็ตามให้ข้ายืมเงินเพิ่มที เดี๋ยวข้าจะจ่ายคืนให้เจ้าในภายหลังเอง”

“เอาไป 5 แสนหินวิญญาณ เอาแค่นี้ไปก่อน” จากนั้นลั่วอู๋ก็หยิบหินวิญญาณออกมาครึ่งล้าน

ฉูจงฉวนเป็นเพื่อนที่ลั่วอู๋รู้จัก

ลั่วอู๋จึงไม่ขี้เหนียว

“ขอบคุณมาก” ฉูจงฉวน รีบหยิบถุงเงินและหยิบหินวิญญาณออกมาจำนวน 2แสน ให้กับหญิงสาว “พี่สาวขอบคุณมากที่พูดออกตัวให้แทนข้า ข้ารู้สึกซาบซึ้งใจจริงๆ เงินนี้เพียงพอที่เจ้าจะไถ่ตัวเองออกไปได้ รับไปเถิด”

สาว ๆ ตื่นตะลึง

ฉูจงฉวนทำแบบเดียวกันกับสาว ๆ คนอื่น ๆ ที่ออกตัวเพื่อเขา

ลั่วอู๋ถอนหายใจ

ไม่น่าแปลกใจที่ชื่ออันทรงเสน่ห์ของฉูจงฉวน กระจายไปทั่วเมืองทางตอนใต้ ทุกคนบอกว่าเขาสกปรก แต่ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนลุกขึ้นมาพูดคำหยาบกับเขาสักครั้ง

หญิงนางโลมเหล่านี้ออกตัวเพื่อเขา

หากเป็นแขกคนอื่น ๆ ผู้หญิงเหล่านี้คงไม่ยินดีที่จะขอร้องกับหัวหน้านางโลมเพื่อออกปกป้องเป็นแน่ ต่อให้รู้ว่าจะได้เงินก็ตาม

แต่ฉูจงฉวนมีเสน่ห์เช่นนี้ จึงสามารถทำให้ผู้หญิงเหล่านี้รู้สึกอบอุ่นและปฏิบัติแตกต่างกัน

“ ไปกันเถอะ อย่ามัวอยู่ที่นี่ต่อกันเลย” ฉูจงฉวนส่ายหัว

ลั่วอู๋ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยิ้มให้กับเขา

เมื่อพวกเขาพร้อมที่จะเดินจากไป ทันใดนั้นหลินตาก็ลุกขึ้นยืน “อยากจะออกไปงั้นเหรอ ? หยุดพวกมันให้ข้าเดี๋ยวนี้”

ทันใดนั้นผู้ใช้พลังวิญญาณ 11 คนก็ปรากฏตัวขึ้นในหอราตรีนิรันดร์ล้อมรอบลั่วอู๋และฉูจงฉวน จากทุกทิศทาง

แขกคนอื่นก็รีบหนีหลบออกไป

“ขออภัยแขกทุกท่านด้วยแต่นี่เป็นธุระของทางเรา ได้โปรดขึ้นไปชั้นบนและพักผ่อนเถิด” หลินตากล่าว

ในตอนนี้แขกคนอื่น ๆ ก็เข้าใจได้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น พวกเขารีบวิ่งขึ้นไปชั้นบนทันทีตามคำแนะนำของบริกรและสาว ๆ ที่พาขึ้นไปยังชั้นบนด้วย

ทันใดนั้นลานหน้าของหอราตรีนิรันดร์ก็ว่างเปล่า

ลมปราณออร่าของผู้ใช้พลังวิญญาณทั้ง 11 คนก็ยิ่งชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ พวกเขาทั้งหมดแข็งแกร่งกว่าระดับเงิน มิติ 5 ซึ่งไม่ได้ถือว่าอ่อนแอเลย

ลั่วอู๋ขมวดคิ้วและกระซิบ“ เจ้าต้องการอะไรกันแน่?”

“ทำไมเจ้าถึงคิดว่าตัวเองจะกลับไปได้หลังจากที่ทำร้ายข้าล่ะ ทิ้งทุกอย่างไว้ที่นี่ซะ” หลินตายิ้มอย่างน่ากลัว

ผู้คุ้มกันที่เพิ่งถูกเขย่าด้วยพลังวิญญาณของลั่วอู๋นั้นไม่ได้เป็นอะไรมาก เขาไม่ได้รับบาดเจ็บ

แต่ตอนนี้เขานอนอยู่บนพื้นและครวญคราง

เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายพยายามจะใช้สิ่งนี้เป็นข้ออ้างเล่นงานเขาอย่างหนัก

ลั่วอู๋ถอนหายใจ ดูเหมือนว่าหลินตาจะเกลียดตัวเขาจริงๆ

“ทำไมข้ารู้สึกว่าข้าติดร่างแหไปด้วยกันกับเจ้า” ฉูจงฉวนกระซิบ

ลั่วอู๋ไม่รู้จะตอบยังไง “มันช่วยไม่ได้นี่นา หรือข้าควรจะปล่อยให้เจ้าถูกทุบตี แล้วค่อยจ่ายเงินหลังจากที่เจ้าเละไปแล้ว”