ไหปีศาจ นิยาย บท 117

บทที่ 117

เอาชนะเจ้านกหน้าโง่อีกครั้ง

บทสนทนาจากที่ห่างไกลและไม่ชัดเจนลอยมาถึงหูของลั่วอู๋

ลั่วอู๋ได้แต่หัวเราะและส่ายหัว

“ อุ๊ย มีสาวน้อยส่งของสารภาพรักมาให้เจ้าแล้วเหรอ” เสียงล้อเล่นของฉูจงฉวนดังขึ้น

ลั่วอู๋หันศีรษะไปที่ฉูจงฉวนแล้วมองด้วยรอยยิ้ม

จากนั้นลั่วอู๋ก็โยนขวดหยกยัดปากอีกฝ่ายไป จนเขาหายใจไม่ออกไปพักหนึ่ง “เรื่องไร้สาระ ถ้าเจ้าชอบนักล่ะก็ ข้าให้มันกับเจ้าก็ได้”

ฉูจงฉวนหยิบขวดหยกขึ้นมาสูดดม แล้วมองไปที่มันสลับกับลั่วอู๋ด้วยความสงสัย “ของสารภาพรักที่เด็กผู้หญิงคนนี้ส่งมาให้เจ้าแปลกมากเลยนะ”

“ก็มันไม่ใช่ของสารภาพรักไงเล่า!” ลั่วอู๋แทบคลั่ง

……

กองไฟกำลังลุกไหม้นำความอบอุ่นมาให้ในคืนที่หนาวเหน็บ เปลวไฟลุกโชนบนฟืนและกิ่งสนที่เหี่ยวเฉา ส่งเสียงปริแตกเล็กน้อยเนื่องจากการเผาไหม้

ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกสบายใจอย่างอธิบายไม่ถูกในคืนที่เงียบสงบ บางครั้งมีเสียงคำรามจากระยะไกลและหลังจากนั้นไม่นานก็ไม่มีเสียงใด ๆอีก

ลั่วอู๋เข้าสู่โลกไห

บนท้องฟ้ามีนกสองกลุ่มที่แตกต่างกันกลุ่มหนึ่งมีสีดำและอีกกลุ่มมีสีขาว อย่างไรก็ตามนกสีดำนั้นมีขนาดใหญ่กว่าและนกสีขาวก็มีจำนวนมากกว่า

และที่ตรงกลางของนกทั้งสองกลุ่ม มีนกที่หยิ่งผยองจนไม่มีใครเทียบได้บินเหมือนว่ามันเป็นการกลับมาของราชา

นกสีดำคือแร้งทรายและนกสีขาวคือเหยี่ยวหยกขาว

นกทั้งสองอยู่ในระหว่างความขัดแย้ง ดูเหมือนว่าพวกมันจะไม่ชอบกันและกัน แต่เพราะนกหน้าโง่เป็นราชา พวกมันจึงสามารถอยู่ร่วมกันได้ชั่วคราว

“ เจ้านกหน้าโง่นี่เจ้าอยากก่อสงครามที่นี่รึไง?” ลั่วอู๋ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเอามือก่ายหน้าผากของเขา

ช่างมันไปก่อนเถอะ

ดูเหมือนว่ามิติไหจะใหญ่ขึ้นและคราวนี้มันยากที่จะมองเห็นสุดขอบ ดูเหมือนว่าการคาดเดาของลั่วอู๋จะถูกต้อง

ยิ่งมีสิ่งมีชีวิตในมิติไหมากเท่าไหร่มิติไหก็จะขยายพื้นที่ตามไป

คงไม่ต้องกังวลว่ามันจะไม่สามารถรองรับสัตว์วิญญาณจำนวนมากได้รึเปล่า

“เอาล่ะมาดูกันว่าข้าจะได้อะไรในวันนี้” ลั่วอู๋เดินมาที่สระน้ำลึก

น้ำในสระลึกที่มาจากต้นน้ำในภูเขาไกล แม่น้ำไหลลงมาจากภูเขาและสะสมที่นี่จนกลายเป็นน้ำตกขนาดเล็กที่มีแอ่งน้ำลึกในปัจจุบัน

ในสระน้ำลึกมีปลาตัวอ้วนใหญ่สองตัวกำลังเล่นน้ำอยู่

ปลาชนิดนี้เป็นปลาทารกที่สามารถเสริมพลังยกระดับสถานะของสัตว์วิญญาณได้ หลังจากที่กินมันเข้าไปเป็นอาหาร น่าเสียดายที่ตอนนี้มันเหลือเพียงแค่สองตัว

“ขอให้มันเป็นชายหนึ่งหญิงหนึ่งด้วยเถอะ” ลั่วอู๋อธิษฐาน

หลังจากนั้นลั่วอู๋ก็ได้ทำการตรวจสอบเหล่าสัตว์วิญญาณที่ได้ใส่เข้ามาในไหปีศาจ ในช่วง 2-3 วันที่ผ่านมานี้

แมงมุมหัวมนุษย์

แมงป่องหางงู

หนอนอมรณา

เดี๋ยวก่อน เจ้าหนอนอมรณาอยู่ที่ไหนกัน ?

ลั่วอู๋ตามหาอยู่นานแต่ก็ไม่พบมัน

มันตายไปแล้วรึไง? ลั่วอู๋สงสัยแต่มันเป็นไปไม่ได้ หนอนอมรณามีทักษะ คำสาปอมตะ อยู่ไม่ใช่หรือ? ใครเอาไป?

เมื่อคิดได้เช่นนี้ ผู้ต้องสงสัยประการแรกของลั่วอู๋ ก็คือเจ้านกหน้าโง่

ไม่มีผิดแน่ เจ้านกหน้าโง่ตัวนี้มีประวัติอาชญากรรมหลายอย่าง

“สวัสดีเจ้านกหน้าโง่ ลงมาหาข้าหน่อยสิ” ลั่วอู๋ตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ

นกหน้าโง่บินลงมาอย่างช้า ๆ และภาคภูมิใจ มันจ้องมองมาที่ลั่วอู๋ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรังเกียจและดูถูกเหยียดหยาม

“ เจ้ากล้าดูถูกข้าได้ยังไง” ลั่วอู๋โกรธในใจ “หนอนอมรณาของข้าไม่ได้ถูกเอาไปโดยเจ้าใช่ไหม?”

นกหน้าโง่เอียงหัวแล้วส่งเสียงโหยหวน

ชิ้นเนื้อขนาดเท่าหัวตกลงมาจากท้องฟ้า

เนื้อชิ้นนี้มีสีดำและบางอย่างเหมือนอวัยวะที่ฉีกขาดอยู่ สิ่งที่น่าขยะแขยงที่สุดคือเนื้อชิ้นนี้ยังคงคลานอยู่และเนื้อเยื่อใหม่ ๆ ก็กำลังเติบโตอย่างต่อเนื่อง

“ จะว่าไปแล้ว เจ้าหนอนอมรณามันถูกกินแบบนี้ได้ยังไงกันเนี่ย” ลั่วอู๋รู้สึกเวียนหัว

นกหน้าโง่มองดูลั่วอู๋ด้วยความรังเกียจราวกับจะบอกว่าข้ามีน้องชายตั้งมากมาย พวกเขาไม่ต้องกินรึไง? ยังไงหนอนอมรณาก็ตายไม่ได้ เจ้าอย่าขี้งกไปหน่อยเลย

“ถ้าเจ้าเข้าใจหลักการพัฒนาอย่างยั่งยืน เจ้าจะต้องเลี้ยงเพาะพันธุ์มันก่อนแล้วค่อยกินสิ” ลั่วอู๋คิดว่าเขาน่าจะบ้าที่เขามายืนพูดถึงการพัฒนาอย่างยั่งยืนกับเจ้านกหน้าโง่ตัวนี้