ไหปีศาจ นิยาย บท 119

บทที่ 119 ราชาและเทพเจ้า

เพื่อให้เฒ่าเฉินได้พักผ่อนอย่างเต็มที่เจิ้งซีและพรรคพวกจึงได้สร้างบ้านไม้ชั่วคราว ห่างจากค่ายเพียงไม่กี่เมตรให้กับเขาพร้อมทั้งโรยผงพิเศษ ซึ่งสามารถปกปิดกลิ่นและขับไล่สัตว์วิญญาณระดับต่ำได้

ตามหลักการแล้วแป้งนี้สามารถขับไล่ผีเสื้อปีกมายาได้เนื่องจากส่วนประกอบบางอย่างในผงสามารถยับยั้งสัตว์วิญญาณประเภทนี้ได้

แต่เจิ้งซีไม่ได้คาดคิดว่าเขาจะได้พบกับฝูงผีเสื้อจำนวนมากอย่างไร้เหตุผลใด ๆ อีกทั้งยังต้องเผชิญกับการโจมตีของพวกมัน

“ท่านพี่!”

เจิ้งเว่ยถูกล้อมรอบไปด้วยผีเสื้อหลายสิบตัว

ผงเกล็ดสีทองถูกโปรยลงมาที่เจิ้งเว่ย ทำให้นางรู้สึกวิงเวียนไปทั่วร่างกาย พละกำลังลดลงจนเริ่มอ่อนแรงล้มลงบนพื้น

นี่เป็นทักษะใช้บ่อยที่สุดของผีเสื้อปีกมายา ผงอัมพาต

“ออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้!” เจิ้งซีส่งเสียงคำรามด้วยความโกรธ

ออร่าในมือของเขาสว่างขึ้นทันที

แสงสีฟ้าและขาวเปล่งออกมาและกลายเป็นภูตหิมะลอยอยู่ในอากาศ ร่างกายของมันเต็มไปด้วยอากาศเย็นและอุณหภูมิโดยรอบก็ลดลงอย่างกะทันหัน

ภูตหิมะเป็นสัตว์วิญญาณตัวเล็กคล้ายสุนัขหรือเสือดาว ขนทั่วทั้งตัวเป็นผลึกน้ำแข็งใสเหมือนหลุดออกมาจากฝัน มันมีปีกน้ำแข็งคู่หนึ่งที่แม้ว่ามันจะมีพื้นผิวแบบน้ำแข็ง แต่ก็มีคมมีดอันแหลมคมด้วย

เขาไม่ได้คาดคิดว่าสัตว์วิญญาณของเจิ้งซีจะเป็นภูตหิมะที่มีค่ามาก

“ พายุหิมะ!”

ภูติหิมะคำรามมีลมน้ำแข็งพัดวนรอบร่างกายของมัน จากนั้นพลังงานวิญญาณที่น่ากลัวก็เริ่มควบแน่นในทันทีและก็ระเบิดออกมา

ทั้งค่ายพักแรมปกคลุมไปด้วยน้ำแข็งและหิมะ

ผีเสื้อปีกมายาปลิวว่อนไปทั่วทุกหนทุกแห่ง ดาบน้ำแข็งในพายุหิมะได้ทำร้ายพวกมัน แต่มันไม่เพียงพอที่จะทำให้พวกมันตายพวกมันจึงโกรธยิ่งขึ้นไปอีก

“จึดจึดด!”

ผีเสื้อปีกมายาส่งเสียงดังด้วยโทสะ

ผงพลังวิญญาณโปร่งใสจำนวนนับไม่ถ้วนกระจัดกระจายไปทั่ว เจิ้งซีเริ่มรู้สึกหัวหนักอื้อ ดวงตาเริ่มมองเห็นภาพลวงตานับไม่ถ้วน มุมมองผ่านสายตาของเขาค่อยๆเบลอลง

ไม่ใช่แค่เขา แต่ทหารอีก 2-3 คนเองก็เริ่มเป็นลมล้มลงกับพื้น

พวกเขาเริ่มตกอยู่ในภวังค์ของภาพลวงตา จนมีรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้า

มันคือทักษะ [ผงประสาทหลอน]

ผีเสื้อปีกมายา อุ้มร่างของพวกเขา ดูเหมือนว่าพวกมันพร้อมที่จะเคลื่อนย้ายพวกเขาออกไปจากที่นี่ ทันใดนั้นกลิ่นหอมแปลก ๆ ก็ลอยเข้ามาอย่างช้าๆ

“หึ!”

ผีเสื้อปีกมายากระจัดกระจายไปในทันทีราวกับว่าได้เจอกับศัตรูธรรมชาติของมัน เหมือนกับแมลงวันที่กำลังบินหนีอย่างเร่งรีบ

เจิ้งซีและเหล่าทหารที่ล้มลงกับพื้นเริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา

“โอ้ ” เจิ้งซีอ้าปากค้างด้วยความสยดสยอง

โชคดีที่เขาตื่นมาได้

เอ๊ะ กลิ่นนี้มันยาหลงเฉียงรึเปล่า? ไม่แปลกใจเลยที่กลุ่มผีเสื้อปีกมายาจะกระจัดกระจายออกไป พวกมันรู้สึกได้ถึงกลิ่นหอมของลมปราณมังกรนี่เอง

เจิ้งซีประหลาดใจ ไม่สิพวกเขาไม่ได้นำยาหลงเฉียงติดมาด้วยนี่นา

ทันใดนั้นเขาก็มองไปยังต้นทางที่กลิ่นลอยมา เขาเห็นหลายคนยืนอยู่ที่ประตูของบ้านไม้ชั่วคราว ตรงนั้นมีลั่วอู๋ที่ถือเม็ดยาสีดำและผงสีขาวไว้ในมือ

ดวงตาของเจิ้งซีเบิกกว้าง “เจ้า … ”

“รับไปซะ” ลั่วอู๋โยนยาคูฉินให้เจิ้งซี “รับปลุกน้องสาวของเจ้าเร็ว ๆ เข้า มันไม่ดีแน่ถ้าพวกเจ้าสูดดมผงอัมพาตมากเกินไป”

เจิ้งซีที่ตื่นขึ้นมาจากความฝัน รีบปลุกเจิ้งเว่ยและให้นางกินยาแก้พิษ

“ท่านพี่” เจิ้งเว่ยดูเหมือนจะเหนื่อยจมูกรับรู้ได้ถึงกลิ่นหอมแปลก ๆ “นี่มันอะไรกลิ่นอะไร ข้ารู้สึกไม่สบาย”

เจิ้งซีชี้ไปที่เม็ดยาในมือของเขา “กลิ่นเจ้านี้แหละกลิ่นของมัน คล้ายกับกลิ่นหอมของยาหลงเฉียงมาก มันจึงมีผลในการไล่สัตว์วิญญาณ”

“ยาหลงเฉียง? ท่านพี่มียาที่ทรงพลังเช่นนี้ด้วยงั้นเหรอ” ้เจิ้งเว่ยประหลาดใจ

เจิ้งซีหน้าแดงและพูดว่า “มันไม่ใช่ของข้าหรอก ลั่วอู๋เป็นคนมอบให้ข้า”