ไหปีศาจ นิยาย บท 122

บทที่ 121 เนื้อย่าง

คำพูดของฉูจงฉวนจุดประกายอารมณ์ของเจิ้งซี

“เจ้าเองก็กำลังตามหาภูตทะเลทรายเหมือนกันงั้นเหรอ ? เจ้าเจอมันเจอรึยัง อย่าบอกนะว่าจับได้แล้ว งั้นข้าจะขอซื้อมันจากเจ้า จะเอาหินวิญญาณกี่ก้อน เสนอมาได้เลยห้าล้านก็ยังไหว”

ฉูจงฉวนพูดประโยคที่ทำให้เจิ้งซีมึนงง

เจิ้งซีรู้สึกตกใจมาก

เขากล้าเสนอหินวิญญาณ 5 ล้านก้อน เด็กหนุ่มชุดขาวคนนี้มาจากไหนกัน?

เจิ้งซีส่ายหัวและพูดว่า “ไม่ ไม่ ไม่ใช่ข้า เมื่อไม่กี่วันก่อน พวกเราได้พบกับคนเถื่อนที่มาจากภูเขาแห้งแล้งเขาบอกว่า เขาเองก็ต้องการตามหาภูตทะเลทราย”

ภูเขาแห้งแล้ง

มันเป็นประเทศอันเก่าแก่ทางตอนใต้ของทวีป

ความแข็งแกร่งทางการทหารของที่นั่นไม่ได้อ่อนแอไปกว่าราชวงศ์มังกรเร้นกาย

ภูเขาแห้งแล้งเป็นประเทศที่สร้างขึ้นระหว่างภูเขาและป่าทึบ พวกเขาบูชาอำนาจแห่งอักขระและสักอักขระบนร่างกายโดยหวังให้เทพเจ้าคุ้มครอง

ภูเขาแห้งแล้งถูกแบ่งออกเป็นเผ่าต่าง ๆ นับไม่ถ้วนและจากหัวหน้าเผ่าทั้งหมด คนที่มีอำนาจและความฉลาดสูงสุดจะได้รับเลือกให้เป็นราชาผู้สั่งการทุกเผ่า

เมื่อพวกเขากล่าวถึงภูเขาแห้งแล้งวิถีชีวิตของพวกเขาเป็นแบบดั้งเดิมติดดิน หลายคนในราชวงศ์มังกรเร้นกายจึงคิดว่าพวกเขาเป็นเพียงแค่กลุ่มคนป่าเถื่อนที่ไร้อารยธรรม

แต่มันไม่ใช่แบบนั้น

เหมือนที่ระดับการพัฒนาอารยธรรมในพื้นที่หวงชาไม่ได้ด้อยไปกว่าราชวงศ์มังกรเร้นกาย ส่วนที่หรูหราและชีวิตที่ฟุ่มเฟือยของชนเผ่าที่มีอำนาจสูงสุดก็ดีพอ ๆ กับชนชั้นสูงในเมืองหลวงของจักรวรรดิ

ภูเขาแห้งแล้งตั้งอยู่ทางตอนใต้ของแผ่นดินใหญ่ในขณะที่ราชวงศ์มังกรเร้นกายตั้งอยู่ทางตะวันออกของแผ่นดินใหญ่ ไม่มีจุดตัดระหว่างสองประเทศมากนักมีเพียงทะเลทรายอันกว้างใหญ่กั้นขวางระหว่างทั้งสองประเทศ

ไม่ใช่เรื่องแปลกที่ผู้คนจากภูเขาแห้งแล้งจะปรากฏตัวในส่วนลึกของป่าหวงชา

“ก็นะ” ฉูจงฉวน รู้สึกผิดหวัง

ข่าวนี้ไม่มีค่าอะไรเลยนอกจากจะทำให้เขาได้รู้ว่ายังมีคู่แข่งรอชิงภูตทะเลทรายกับเขาเพิ่มมาอีกหนึ่งคน

เจิ้งเว่ยกล่าวด้วยรอยยิ้ม “คนเถื่อนคนนั้นบอกว่าเขาพบร่องรอยของภูตทะเลทรายและกำลังไล่ตามมันอยู่”

“ต้องรีบตามไปแล้ว!” ฉูจงฉวนตะโกน ดวงตาทั้งสองคู่นั้นสว่างขึ้นเล็กน้อย “น้องสาวผู้น่ารัก เจ้าพอจะรู้ไหมว่าคนเถื่อนคนนั้นกำลังจะมุ่งหน้าไปที่ไหน?”

เจิ้งเว่ยหยิบแผนที่ของนางออกมาอย่างระมัดระวัง นางรู้สึกอายเล็กน้อย ก่อนจะพูดว่า “นี่คือแผนที่ของข้า สถานที่ที่ทำเครื่องหมายไว้คือสถานที่ทั้งหมดที่ข้าเคยไปมา”

แผนที่ค่อนข้างหยาบ และการเขียนก็ยังดูเด็กมากเหมือนภาพศิลปะที่น่าเบื่อของเด็ก ๆ แต่เครื่องหมายบนนั้นดูชัดเจนมาก

มันมีสภาพแวดล้อมถูกบันทึกไว้มากกว่าสิบพื้นที่ รวมถึงสัตว์วิญญาณที่มีชีวิตอยู่แถบนั้น รวมถึงระยะทางโดยประมาณ

เจิ้งเว่ยหยิบปากกาออกมาขีดเส้นสีแดงบนแผนที่ “ทิศทางที่คนเถื่อนกำลังใช้อยู่น่าจะเป็นเช่นนี้”

เส้นสีแดงวิ่งผ่านพื้นที่สี่แห่งและมุ่งไปสู่พื้นที่ที่พวกเจิ้งซี ยังไม่เคยได้สำรวจ

แม้ว่าจะไม่ละเอียดมาก แต่อย่างน้อยฉูจงฉวนก็ได้รู้ว่าส่วนไหนที่พวกเขาไม่จำเป็นต้องเดินทางผ่านหรือเสี่ยงอันตราย

“ขอบคุณเจ้ามาก” ฉูจงฉวนหยิบแผนที่ไป

เจิ้งเว่ยเล่นผมสั้นของนางและดูมีความสุขมาก “ไม่เป็นไรหรอก ข้าชอบวาดรูปและแผนที่นี้มันก็ไม่ได้มีค่าอะไรมากอยู่แล้ว”

ฉูจงฉวนคิดถึงเรื่องนี้และหยิบแหวนทองคำจากเอวของเขามอบให้กับเจิ้งเว่ย “น้องสาวข้ายกนี่ให้กับเจ้า”

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ มันน่าจะแพงเกินไป” เจิ้งเว่ยส่ายหัวอย่างสั่น ๆ

ฉูจงฉวนยิ้มอย่างอ่อนโยนจับจมูกเล็ก ๆ ของเจิ้งเว่ย “เมื่อเสร็จธุระที่นี่แล้ว ข้าจะไปหาเจ้าทีหลังตกลงไหม?”

ใบหน้าของเจิ้งเว่ยแดงเล็กน้อย

“ไม่ได้!”

“ไม่ได้!”

เสียงของชายสองคนดังขึ้นสองเสียง

คนหนึ่งคือเจิ้งซีและอีกคนคือลั่วอู๋

เจิ้งซีต้องการที่จะปกป้องน้องสาวของเขาและมองไปที่ฉูจงฉวนเหมือนกับมองไปที่ขโมย “ไม่เป็นไร แม้ว่าแหวนทองคำของเจ้าจะมีค่ามาก แต่พวกเราในสำนักงานผู้ว่าการมณฑลก็ไม่ได้ขัดสนอะไร ลาก่อน”

ลั่วอู๋ไม่ได้โกรธอะไรแต่ก็พูดถามว่า “เจ้าไม่รู้สึกผิดบ้างเหรอ นั่นมันเด็กผู้หญิงอายุเท่าไหร่เอง”

“แค่ก” ฉูจงฉวน หัวเราะอย่างเชื่องช้าเก็บแหวนทองกลับมาแล้วตบมือตัวเอง “ข้าขอโทษ ๆ ข้าชินไปหน่อยน่ะ ข้าชินไปหน่อย”

ชินไปหน่อย

พอเจอสาวสวยก็เลยมักจะอดใจไม่ไหว

ลั่วอู๋พูดไม่ออก

“ครั้งนี้ข้าติดหนี้เจ้า” เจิ้งซีพูดกับลั่วอู๋อย่างจริงจัง “แม้ว่าข้าจะเกลียดเจ้า แต่ถ้าเจ้ามีปัญหาอะไรในอนาคต ข้าก็พร้อมจะให้ความช่วยเหลือแก่เจ้า”