ไหปีศาจ นิยาย บท 134

บทที่ 134 สัตว์วิญญาณสีขาวบริสุทธิ์

ลั่วอู๋และพรรคพวกได้กลับมาแล้ว

ทุกคนไม่เพียงกลับมาโดยไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่พวกเขายังนำคนกลับมาด้วยอีก

เขาเป็นชายหนุ่มที่สวมเสื้อผ้าแปลก ๆ ถือขวานขนาดใหญ่และมีรอยยิ้มที่เรียบง่าย

“ เจ้าคนป่าเถื่อน แกมากับพวกเราทำไมเนี่ย” ฉูจงฉวนดูไม่มีความสุขเท่าไหร่

หยู่เฮาย่นจมูก “เจ้าเด็กลามก ข้าไม่ได้ติดตามเจ้า ข้าแค่กำลังตามลั่วอู๋มา ถ้าข้าไม่หลงทางและมีน้ำเพียงพอ เจ้าคิดว่าข้าจะอยากเดินทางมากับเจ้าไหมล่ะ เจ้าคนโรคจิต”

หยู่เฮาใช้เวลามากเกินไปในการตามรอยของภูตทะเลทราย ผจญภัยลึกเข้าไปในป่าหวงชา เป็นผลให้เขาลืมทางกลับบ้านในที่สุด

ลั่วอู๋กังวลเกี่ยวกับเขาดังนั้น เขาจึงได้แนะนำให้หยู่เฮากลับมาอยู่กับเขา อย่างน้อยลั่วอู๋ก็น่าจะสามารถหานักธุรกิจบางคนที่เคยไปยังภูเขาแห้งแล้ง เพื่อส่งหยู่เฮากลับบ้านได้

“เจ้าว่าใครโรคจิตนะ เจ้ากล้าดูถูกข้าได้ยังไง มาเลยสิ ข้าจะสู้กับเจ้าที่นี่เลย” ฉูจงฉวนอุทานด้วยความบ้าคลั่ง

หยู่เฮาเองก็ไม่มีทีท่าว่าจะยอม “เอาสิ เข้ามาเลย!”

ลั่วอู๋ต้องรีบไปแยกทั้งสองคนออกจากกันอย่างช่วยไม่ได้ “นี่คือบ้านของข้า อย่ามาสู้กันที่นี่สิ”

“ฮึ่ม” พวกเขาจ้องหน้ากันและกันแล้วหันศีรษะหนีไปอีกด้าน

เหมือนกับเด็กที่กำลังโกรธกันสองคน

ลั่วอู๋ไม่ได้เป็นผู้ปกครองของสองคนนั้น เขาจึงปล่อยไว้แล้วเดินเข้าไปใน ศาลาไป่หยู่

“นายน้อย (เจ้าของร้านลั่ว)!” ผู้คนในศาลาไป่หยู่ ทักทายเขาในทันทีที่เจอหน้า

ลั่วอู๋พยักหน้าเล็กน้อย

เฉินหมิงหยู่ได้ยิน ลั่วอู๋เรียกตัวเองว่าเป็นเด็กผู้หญิงนางก็โกรธจัด ดวงตาที่สวยงามจ้องมองไปที่ลั่วอู๋ด้วยโทสะ “เจ้าน่ะเหรอคือลั่วอู๋?”

“ใช่ ข้าเอง” ลั่วอู๋คิดในใจว่า“ ถ้าเด็กสาวคนนี้มาที่นี่เพื่อให้ปรับแต่งสัตว์วิญญาณ นางก็คงไม่จำเป็นต้องตั้งคำถามเกี่ยวกับระดับของข้ามากมายขนาดนี้ นางมาที่นี่เพื่อหาเรื่องหรือยังไง?

เฉินหมิงหยู่เองก็ไม่รู้ว่าลั่วอู๋กำลังคิดอะไรอยู่ นางไม่รู้ว่าเขาคือใครด้วยซ้ำในตอนแรก

“อา?” ลั่วอู๋กำลังสับสน

นางมีปัญหาอะไร

เฉินหมิงหยู่ขมวดคิ้ว “ข้าอยากถามว่าเจ้าอายุ 18 ปีใช่ไหม”

“ใช่” “แล้วจะทำไม?” ลั่วอู๋ตอบอย่างงุนงง

จู่ๆเฉินหมิงหยู่ก็ร้องวิ่งแจ้นออกไปที่ประตู “ลุงหลงได้โปรด”

ชายวัยกลางคนผู้สง่างามและสีหน้าเย็นชาเดินเข้ามา ลมหายใจของเขาแข็งแกร่ง ทำให้ผู้คนไม่กล้าที่จะสบประมาท

“สวัสดีเจ้ากำลังคิดจะทำอะไร?” ลั่วอู๋เตือน

หลงเซี่ยกดไหล่ของลั่วอู๋ ในขณะนั้นลั่วอู๋รู้สึกไร้เรี่ยวแรงและไม่สามารถขยับตัวได้เลย หลงเซี่ยกดกระดูกมือและเท้าของลั่วอู๋ก่อนจะปล่อยเขาไป

“เจ้ากำลังทำอะไร ของเจ้าน่ะ?” หลิวหูรีบเข้ามา

หลงเซี่ยไม่ได้ขยับตัว แต่กลับพูดด้วยเสียงต่ำ “นายหญิง ข้าตรวจสอบแล้ว เขาน่าจะอายุ 18 ปีและไม่เกิน 19 ปีแน่นอนขอรับ”

“ ขอบคุณมากลุงหลง” เฉินหมิงหยู่ พยักหน้าอย่างครุ่นคิดแล้วมองไปที่หลิวหู “ข้าแนะนำให้เจ้าอยู่นิ่ง ๆ จะได้ไม่ต้องทำมือของลุงหลงเปื้อนเลือด”

หลิวหูโกรธมากอีกฝ่ายนั้นหยิ่งผยองเกินไป

“หลิวหูถอยหลังไป” ลั่วอู๋สั่ง

แต่หลิวหูและบางคนก็ยังไม่เต็มใจที่จะล่าถอย

ใบหน้าของลั่วอู๋ไม่ได้ดูดีเท่าไหร่ อย่างไรก็ตามเขารู้สึกถึงลมหายใจของชายวัยกลางคน เขาคนนี้ไม่ได้เป็นผู้ใช้พลังวิญญาณ เขาค่อนข้างคล้ายกับไร้หน้า แต่แข็งแกร่งกว่าหลายร้อยเท่า

ชายคนนี้เป็นนักรบ

ยิ่งไปกว่านั้นเขาเป็นนักสู้ที่ทรงพลังมากและหลิวหูไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา

เฉินหมิงหยู่มองไปที่ลั่วอู๋อย่างสงสัย “เจ้าอายุ 18 ปีจริงๆเหรอ?”

“เจ้าต้องการทำอะไรกันแน่?” ใบหน้าของลั่วอู๋มืดมนเล็กน้อย

เฉินหมิงหยู่ไม่สนใจ “ข้าอยากรู้ว่าเจ้ามีพลังมากขนาดนี้ เจ้าเป็นผู้ปรับแต่งพลังวิญญาณระดับสูงแล้วงั้นหรือ?”

“มันไม่ใช่เรื่องของเจ้า” ลั่วอู๋กล่าว

ระดับผู้ปรับแต่งพลังวิญญาณของ ลั่วอู๋ไม่สามารถจำแนกได้ด้วยการประเมินตามปกติ

ตราบใดที่มีแต้มเซียนเพียงพอเขาก็สามารถเป็นผู้ปรับแต่งพลังวิญญาณที่แข็งแกร่งที่สุดได้

แต่แต้มเซียนมักจะมีไม่เพียงพอ

เฉินหมิงหยู่ฮัมเพลง “ต้องไม่ใช่แน่ ๆ ข้าไม่เชื่อ ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าเป็น”