ไหปีศาจ นิยาย บท 137

บทที่ 137 มื้ออาหารชั้นยอด

ลั่วอู๋เดินออกมานอกลานด้วยสีหน้าที่ไม่ดีนัก เขารินชาเย็น ๆ ลงไปในถ้วย เพื่อสงบสติอารมณ์ที่ไม่ดีของเขาลง

เฉินหมิงหยู่มองมาที่เขาพลางคิดว่าเขาเป็นคนที่ใจร้อนมาก

เมื่อกำลังประสบปัญหา ก็ควรจะต้องใช้เวลาให้มากขึ้นในการประเมินและแก้ปัญหา แน่นอนว่านางไม่คิดว่า เขาจะใช้เวลาเพียงแค่ครึ่งชั่วโมงทำสิ่งเหล่านั้นได้

แม้ว่าข้าจะมีทักษะพิเศษ แต่ข้าก็ไม่สามารถทำมันได้ ช่างน่าอับอาย

เอาเถอะอย่างน้อย ข้าก็ทำดีที่สุดแล้ว

ลั่วอู๋ก้มหน้าลงอย่างเงียบงัน ราวกับว่ากำลังคิดอะไรอยู่

ผู้ใช้พลังวิญญาณของสัตว์วิญญาณทั้ง 10 ตัวที่อยู่ด้านนอกมองเข้ามาด้วยความกระตือรือร้น พวกเขาไม่รู้ว่าต้องทำเช่นไร พวกเขาไม่กล้าเข้าไปถาม พวกเขาทำได้เพียงแค่รอ

เฉินหมิงหยู่กล่าวขึ้นมาว่า “ถ้าเจ้าไม่มีวิธีจัดการกับพวกมัน เจ้าก็แค่ต้องยอมรับความพ่ายแพ้”

“ยอมแพ้งั้นเหรอ?” ลั่วอู๋แสดงสีหน้าอันว่างเปล่า จากนั้นเขาก็ขมวดคิ้ว “ทำไมข้าต้องยอมรับความพ่ายแพ้ด้วย”

“เจ้าจะอวดดีมากเกินไปหน่อยไหม ?” ภาพลักษณ์ของลั่วอู๋ในใจของเฉินหมิงหยู่ตกลงไปอีกระดับหนึ่ง

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็กลับไปปรับแต่งต่อเถอะแล้ว เวลาของข้ามีค่ามากและข้าไม่มีเวลารอเจ้ามานั่งเอ้อระเหย”

ลั่วอู๋กำลังสับสน “จะให้ข้าไปทำอะไรอีก ? ข้าได้ปรับแต่งพวกมันเสร็จไปแล้ว”

รอยยิ้มของเฉินหมิงหยู่หายไป

แม้แต่ใบหน้าของเฉินซังเทียนก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

แค่ครึ่งชั่วโมงเนี่ยนะ?

ล้อเล่นรึเปล่า ?

เฉินหมิงหยู่ตอบและขมวดคิ้ว “ที่ข้าต้องการคือการแก้ปัญหาเรื่องความก้าวหน้าทางมิติวิญญาณของสัตว์วิญญาณทั้งสิบตัว ถ้าเจ้าแก้ปัญหาไปแค่ตัวเดียวมันยังไม่นับว่าเสร็จหรอกนะ”

ลั่วอู๋มีเบ้ปาก “แน่นอนสิ ข้าจัดการเสร็จแล้วทั้งสิบตัวเรียบร้อย”

จากนั้นลั่วอู๋ก็โบกมือเรียกให้สัตว์วิญญาณทั้งสิบตัวออกมาจากลานหลังร้านเดินมาหาลั่วอู๋

แน่นอนว่าพวกมันเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนล่ะตัว

ลมปราณของพวกมันได้รับการปรับปรุงจนแตกต่างออกไปจากเดิม และพวกมันหลายตัวก็ได้ก้าวข้ามขีดจำกัดของมิติวิญญาณได้สำเร็จ ทำให้ความแข็งแกร่งของพวกมันเพิ่มขึ้นอย่างมาก

ผู้ใช้พลังวิญญาณทั้งสิบที่เป็นเจ้าของพวกมัน รีบวิ่งเข้าหาสัตว์วิญญาณของตัวเอง กอดและจูบตรวจสอบสภาพสัตว์วิญญาณของพวกเขาอย่างระมัดระวังและได้แสดงความขอบคุณต่อลั่วอู๋

“ไม่เป็นไร ๆ ข้ายินดี” ลั่วอู๋โบกมืออย่างเต็มใจ

เฉินหมิงหยู่กัดฟันของนาง “เป็นไปไม่ได้ ข้าขอตรวจสอบสัตว์วิญญาณเหล่านี้”

“เอาสิ” ลั่วอู๋ไม่ได้คัดค้าน เขานั่งอยู่ด้านข้าง ยังคงดูเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างเหมือนเขาจะมีบางอย่างที่สำคัญซ่อนอยู่ในใจ

เฉินหมิงหยู่หายใจเข้าลึก ๆ

ข้าไม่เชื่อหรอก

วิชาลับของคนคนนี้มีพลังมากมายขนาดนี้เชียวหรือ

ไม่สิมันต้องเป็นของปลอม

ชายคนนี้รู้ว่าตัวเองไม่มีทางผ่านการทดสอบของข้าได้ จากนั้นเขาจึงใช้วิธีการลบล้างจุดแก่นวิญญาณของสัตว์วิญญาณ และบังคับให้พวกมันยกระดับมิติวิญญาณของตัวเอง?

ถ้าเป็นแบบนั้น ข้าจะให้ลุงหลงเด็ดหัวของลั่วอู๋ทิ้งซะ

เด็กหนุ่มคนนี้ไม่สมควรถูกเรียกว่าผู้ปรับแต่งพลังวิญญาณ

เฉินหมิงหยู่ตรวจสอบสัตว์วิญญาณเหล่านี้อย่างระมัดระวัง แต่ใบหน้าของนางก็ยิ่งสับสนตกใจมากขึ้นเรื่อย ๆ

จระเข้ทรายได้รับการยกระดับมิติวิญญาณเรียบร้อย ไม่มีปัญหาอะไร

จิ้งจกทรายพันทางถูกแก้จุดบอดทางแก่นวิญญาณแล้ว ไม่มีปัญหาอะไร

หมาป่าราตรีแก่นวิญญาณกลับมาเสถียรหลอดเลือดวิญญาณถูกรวมเข้าด้วยกันอย่างสมบูรณ์และแม้กระทั่งศักยภาพเดิมก็ได้รับการปรับปรุงเล็กน้อย ไม่มีปัญหาอะไรเช่นกัน

……

นี่มันเกิดขึ้นได้อย่างไร

เฉินหมิงหยู่รู้สึกกลัวมากขึ้นเรื่อย ๆ

แมงมุมดอกไม้ได้รับการยกระดับมิติวิญญาณเรียบร้อย ไม่มีปัญหาอะไร

“นี่มันเกิดขึ้นได้อย่างไร”เฉินหมิงหยู่เกือบหมดสติไป นางรู้สึกขุ่นมัวในใจ ทำไมเด็กหนุ่มคนนี้ถึงได้แข็งแกร่งขนาดนี้

เฉินหมิงหยู่จ้องไปที่ลั่วอู๋ “เจ้าทำได้อย่างไรกัน?”

“มันก็แค่นั้นแหละ” ลั่วอู๋ตอบกลับอย่างลวก ๆ

เฉินหมิงหยู่กัดฟันแน่น “ตราบใดที่เจ้าให้เวลาข้า ข้าก็สามารถแก้ปัญหาของสัตว์วิญญาณเหล่านี้ได้ทุกตัว เว้นเสียแต่แมงมุมดอกไม้ตัวนี้ … ”