ไหปีศาจ นิยาย บท 144

บทที่ 144 ความตาย

ตัวจริงของชายชุดดำคนนั้นคือชิงชู

ครั้งก่อนในส่วนลึกของพื้นที่ป่าหวงชา หลังจากพ่ายแพ้กับลั่วอู๋ กองทัพทั้งหมดได้ถูกทำลายจนหมดสิ้น พี่น้องของเขาได้เสียชีวิตลง ไม่เว้นแม้แต่สัตว์วิญญาณ เขาพยายามหลบหนี แต่เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส และมิติของเขาก็ได้พังทลายลง เขาไม่สามารถฟื้นฟูกลับมาสู่สภาพเดิมได้อีกต่อไป

เขาทำการรักษาบาดแผล เขาเชิญชวนผู้คนให้กลับมาแก้แค้น แต่มันน่าเสียดาย ที่เขากลับพ่ายแพ้ให้กับลั่วอู๋อีกครั้ง

ไม่มีทาง เขาได้เสียสัตว์วิญญาณ ความแข็งแกร่งของสัตว์วิญญาณนั้นต่างชั้นกันเกินไป

“ใช่แล้ว ข้ายังไม่ตาย” ชิงชูนอนเป็นอัมพาตอยู่บนพื้น จ้องมองลั่วอู๋ด้วยความไม่พอใจ “ตกใจกันล่ะสิ ที่ข้ากลับมาหาเจ้า”

ลั่วอู๋วางโล่ลงพร้อมกับต้าหวงที่ยืนอยู่ด้านข้าง เขาไม่กังวลที่จะตอบโต้ชิงชู

“ทำไมเจ้าถึงยังไม่ตาย? งั้นข้าจะฆ่าเจ้าอีกครั้ง” ลั่วอู๋หัวเราะ

ลมหายใจของชิงชูรุนแรงขึ้น “แม้ว่าข้าจะตายมันก็ไม่สำคัญ อย่างน้อยข้าก็พาคนของศาลาไป่หยู่ ของเจ้าไปลงนรกกับข้าได้ คนของศาลาไป่หยู่ของเจ้าน่าจะตายไปหมดแล้ว”

ใบหน้าของลั่วอู๋เปลี่ยนไป

ไม่ เราต้องได้รับความช่วยเหลือ

“ตายงั้นเหรอ? ฝันไปเถอะน่า” ขณะนั้นมีเสียงเย้ยหยันดังออกมา

เสียงนั้นเป็นของหลิวหู

เขาเดินตามมาพร้อมกับเหล่าพี่น้อง

หลิวหูแบกชายชุดดำมา และโยนพวกเขาไปตรงหน้าของชิงชู “เจ้าพวกนั้นคือมือสังหารที่เจ้าส่งมางั้นเหรอ? พวกมันอ่อนแอเกินไปไหม?”

ผู้ใช้วิญญาณ 1 คน และนักฆ่าอีก 2 คน

ใบหน้าของพวกเขากลายเป็นสีม่วง เห็นได้ชัดว่าพวกเขานั้นถูกทักษะพิษ และพวกเขาน่าจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน

“ฝีมือแค่นี้ไม่มีทางฆ่าข้าได้หรอก!” หลิวหูตกใจ

หลิวหูพูดเย้ยหยัน

เมื่อเขาพบว่ามีผู้บุกรุกเข้ามา เขาจึงส่งงูทมิฬปีกกระดูกไปเพื่อเรียกเหล่าพรรคพวกเข้ามา ด้วยความสามารถของเขา เขาจึงเอาชนะทั้งสามคนได้อย่างง่ายดาย

นี่คือความต่างชั้นของผู้ใช้พลังวิญญาณระดับสูง เขาเองก็เชี่ยวชาญการลอบสังหาร และเผชิญหน้าโดยตรง ๆ กับศัตรู ยิ่งไปกว่านั้นหลิวหูนั้นไม่ใช่ผู้ใช้พลังวิญญาณธรรมดา ๆ

ใบหน้าของชิงชูหม่นหมอง “ต่อให้ข้าสังหารเจ้าไม่ได้ ข้าก็สามารถฆ่าพวกพ้องในศาลาไป่หยู่ของเจ้าแทนได้อยู่ดี และเจ้าจะต้องเสียใจแน่”

“ปัง!”

มีเสียงของวัตถุตกลงมา

ทุกสายตาจับจ้องไปที่ร่างกายบาดเจ็บจนกระดูกหักทั้งตัว บาดแผลทั้งร่างดูเหมือนจะประสบกับการต่อสู้อันดุเดือด จนถูกฆ่าในที่สุด

“ข้าฆ่าได้หนึ่งคน”

ไร้หน้าเดินออกมา

เขาหายใจอย่างติดขัด หลังจากมองอย่างถี่ถ้วน เขาก็พบว่าร่างกายของไร้หน้าเต็มไปด้วยบาดแผลและมีเลือดไหล แม้แต่ขาข้างขวาของเขาก็ดูเหมือนว่ากำลังจะหักทำให้เดินลำบาก

ด้วยความแข็งแกร่งของเขา มันยากมากที่เขาจะต่อกรกับผู้ใช้พลังวิญญาณระดับสูงได้ แต่เขาก็ทำสำเร็จ

“ไร้หน้า เจ้าเป็นอะไรไหม?” ลั่วอู๋ประหลาดใจ

ไม่คาดคิดมาก่อนว่า ความแข็งแกร่งของไร้หน้านั้นจะมาถึงจุดนี้ได้

ไร้หน้าต้องการบอกว่าไม่ได้เป็นอะไร แต่ดูเหมือนว่าเขากำลังจะเป็นลม ลั่วอู๋จึงรีบขอให้คนไปช่วยรักษาเขา

ชิงชูดูสับสน

คนเหล่านี้ก่อนที่พวกเขาจะเข้ามา กล่าวกันว่าทักษะการลอบสังหารของพวกเขานั้นอยู่ในระดับสูง

แต่ทำไมถึงอ่อนแอเยี่ยงขยะ?

โชคดี ที่ยังมีผู้ใช้พลังวิญญาณระดับสูงเหลืออยู่อีกถึง 2 คน

“นายน้อย นายน้อย!” ชายคนหนึ่งวิ่งเข้ามาอย่างเร่งรีบ “นายน้อย มีศพ 2 ศพแขวนอยู่บนตั๊กแตนขู่เซิงตรงลานหลังร้าน มันน่าสยดสยองมาก”

“ไม่ต้องกลัว นำศพทั้ง 2 คนนั้นมาให้ข้า” ลั่วอู๋พูด

หลังจากนั้นไม่นาน ร่างทั้งสองก็ถูกอุ้มมา และถูกโยนไปตรงหน้าของชิงชู

ชายชุดดำ 2 คน

ดูเหมือนว่าพวกเขาจะถูกพันด้วยเถาวัลย์ที่ยังมีชีวิตอยู่

“พวกนี้คือคนที่เจ้าส่งมางั้นหรือ? ฮ่าฮ่าฮ่า กะอีแค่ต้นไม้พวกเจ้ายังเอาชนะไม่ได้เลย แต่เจ้ากลับต้องการเข้ามาฆ่าข้าในศาลาไป่หยู่เนี่ยนะ?” ลั่วอู๋เยาะเย้ยชิงชู

ชิงชูกัดฟันแน่น เขาต่อว่าคนเหล่านี้หลายต่อหลายครั้ง

“น่าขันชะมัด พวกนี้เป็นผู้ใช้พลังวิญญาณ และเป็นเพื่อนที่ดีของข้า ความแข็งแกร่งของพวกเขานั้นหาที่เปรียบมิได้ ทักษะการลอบสังหารของพวกเขานั้นอยู่ในระดับหนึ่งในสามของพรรคหวงชา พวกเขาเฝ้ามองเป้าหมายอยู่ในความมืด และเป้าหมายไม่สามารถลอดจากการสังหารของพวกเขาได้!” ชิงชูตะโกนออกมา

ลั่วอู๋ขมวดคิ้ว

พวกเขาเป็นผู้ใช้พลังวิญญาณ