ไหปีศาจ นิยาย บท 143
สรุปบท บทที่ 143 ลอบสังหาร: ไหปีศาจ
ตอน บทที่ 143 ลอบสังหาร จาก ไหปีศาจ – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
บทที่ 143 ลอบสังหาร คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายทะลุมิติ ไหปีศาจ ที่เขียนโดย Internet เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
บทที่ 143 ลอบสังหาร
“ต้องฆ่าเจ้าพวกนั้นด้วยรึเปล่า?”
“ฆ่าพวกมันด้วย พวกมันทั้งหมด”
“รับทราบ”
นอกลานหลังร้าน เงาดำสองคนกำลังยืนคุยกัน แสงเย็นจะกะพริบเป็นครั้งคราวกับพื้นหลังของแสงจันทร์
ในความมึนงงนั้นเหล่าตั๊กแตนขู่เซิงดูเหมือนจะเริ่มขยับเล็กน้อย
……
……
“ฟู่!!”
ไร้หน้าตื่นขึ้นมาในห้องของเขา
ตั้งแต่เข้าสู่ขั้นที่สองของกระบวนท่าวิชาผีเสริมกระดูก การรับรู้ของเขาก็เฉียบคมมากขึ้น แม้ในยามหลับ เขาก็ยังสามารถตรวจจับจิตสังหารรอบตัวเขาได้
ปัจจุบันเขามีความแข็งแกร่งเท่ากับผู้ใช้พลังวิญญาณระดับเงิน
เขาลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว
มีดอันแหลมคนจี้มาที่เอวของเขา
“เจ้าช่างโชคไม่ดีเสียเลย เจ้าหนู” เสียงเศร้า ๆ ดังออกมา
ไร้หน้าไร้ความรู้สึก และพูดด้วยเสียงแหบเบา ๆ “เจ้ามาจากพรรคหวงชางั้นหรือ??”
“อยากจะตายสบาย ๆไหม? ข้าจะบอกเจ้าให้ ข้าคือผู้ที่จะมาฆ่าเจ้ายังไงล่ะ” เขาแทงมีดไปที่หน้าท้องของไร้หน้า
แววตาของไร้หน้าเย็นยะเยือก
……
……
ณ บ้านในสวนของศาลาไป่หยู่
ที่นี่คือห้องพักชั่วคราวหลังจากการปฏิบัติหน้าที่ของผู้คุ้มกัน ทุก ๆ คืนจะมีเหล่าพี่น้องเข้ามาปฏิบัติหน้าที่เพื่อลาดตระเวน แต่ว่าวันนี้หลิวหูเข้าเวรด้วยตนเอง
“ฟ่อ”
งูทมิฬปีกกระดูกส่งเสียงสัญญาณออกมาเตือนทุกคน
หลิวหูหน้านิ่งไปสักพัก
“เจ้ากำลังบอกว่ามีคนบุกรุกเข้ามางั้นเหรอ?”
งูทมิฬปีกกระดูกพยักหน้า
ใบหน้าของหลิวหูหม่นหมองไปชั่วครู่ จากนั้นเขาก็กระซิบคำสองสามคำกับงูทมิฬปีกกระดูก งูทมิฬปีกกระดูกก็บินออกไปในทันที
……
……
ลั่วอู๋อยู่ในห้องของเขา นั่งอยู่บนเตียงในท่านั่งสมาธิ
เนื่องจากการไหลเวียนของเวลาในโลกแห่งไหและโลกภายนอกนั้นแตกต่างกัน เขาจึงนอนหลับอยู่ในโลกแห่งไห เมื่อเขาตื่นขึ้นมันต้องใช้เวลากว่าหนึ่งชั่วโมงในการออกมาสู่โลกภายนอก
โดยส่วนใหญ่ในเวลานี้ เขามักจะตื่นแล้ว
“เอี๊ยด!”
ประตูห้องถูกเปิดออก
ลั่วอู๋สัมผัสได้ถึงสิ่งนี้ขณะอยู่ในโลกแห่งไห ไม่เคยมีใครบุกเขามาในห้องของเขาแบบนี้มาก่อน แม้แต่หลี่หยิน สาวใช้คนโปรดของเขาก็เช่นกัน
“ตายซะ!”
ชายสวมหน้ากากแทงมีดอันแหลมคมเข้ามาที่เขาอย่างไม่ลังเล กล่าวได้ว่า เขามีความเด็ดขาดและจะไม่มีทางพลาดอย่าง “ตายจากการพูดมากเกินไป” ซึ่งมักจะเกิดขึ้นกับตัวร้ายเสมอ
แต่ลั่วอู๋ไม่มีคนคุ้มกัน
ชั่วะ!
ทันใดนั้นโล่ขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นและปิดกั้นลั่วอู๋
โล่ส่องแสงสีเขียวและเหลือง แสงทั้งสองก็ประสานกลมกลืนเข้าด้วยกัน ราวกับว่าเพิ่มชั้นของโล่ขึ้นมาอีกหนึ่งชั้น
“เคร้ง!”
ใบมีดอันแหลมคมแทงเข้ามาที่โล่จนเกิดเสียงดัง
ลั่วอู๋ยกโล่ขึ้น เขายกตัวออกจากเตียงอย่างทุลักทุเล ใช้โล่ปกป้องตัวเองเอาไว้และปรับสภาพร่างกายอย่างรวดเร็ว
“หืม ตอบสนองเร็วดีนี่” เสียงอันขุ่นเคืองดังออกมา
ลั่วอู๋ยกหัวศรีษะขึ้น ชายในผ้าคลุมสีคำยืนอยู่ตรงหน้าเขาที่มองไม่เห็นใบหน้า แต่กลับได้ยินเสียงลมหายใจได้อย่างชัดเจน เขาห่างจากการเป็นผู้ใช้พลังวิญญาณระดับสูงเพียงแค่ก้าวเดียว
กล่าวได้ว่า คนคนนี้เขาน่าจะใกล้เป็นผู้ใช้พลังวิญญาณระดับสูง
“เจ้าเป็นใครกัน?” ลั่วอู๋พูดอย่างใจเย็น
ชายคนนั้นลูบมีดที่อยู่ในมือของเขา “ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้ารอดแน่ ข้าจะถอดหน้ากากออกให้เจ้าดูใบหน้าของข้า ก็ต่อเมื่อเจ้าตายไปแล้วเท่านั้น!”
หลังจากนั้น ลมหายใจของเขาแรงขึ้นอย่างมาก
ถ้ามันแทงเข้ามาได้ แม้แต่พระเจ้าก็คงช่วยอะไรไม่ได้
ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ ลั่วอู๋ไม่ได้ลุกลี้ลุกลน แต่ค่อย ๆ พูดออกมาว่า “เจ้าเองก็มีช่องโหว่เหมือนกันนั่นแหละ”
ต้าหวงได้ถูกเรียกออกมา
“โฮ่ง!”
ต้าหวงคำราม
สั่งใช้งานทักษะ [ก้าวพริบตา]
ต้าหวงปรากฏตัวออกมาด้านหลังของชายชุดดำทันที จากนั้นมันก็ได้อ้าปากและกัดไปที่ต้นขาของชายชุดดำในทันที เวลาต่อมาเลือดได้ไหลออกมาจนท่วมไปหมด
เวลาเดียวกันนั้น ทักษะระดับ S [พิชิตโค่นล้ม] ได้ถูกใช้งาน
พลังงานพิเศษรูปร่างของสุนัขได้เข้าปกคลุมชายชุดดำในทันที
นั่นคือพลังของทักษะ พิชิตโค่นล้ม
“นี่มันอะไรกัน?” ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก
ความสามารถของทักษะ [พิชิตโค่นล้ม] นั้นแข็งแกร่งมาก หลังจากใช้งานแล้ว ฝ่ายตรงข้ามจะไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ ฝ่ายตรงข้ามจะถูกหยุดเอาไว้ในระยะเวลา 10 วินาที
ชายชุดดำเป็นผู้ใช้พลังวิญญาณระดับเงิน มิติที่ 10 ดังนั้น ลั่วอู๋จึงประเมินเอาไว้ว่า เขาสามารถถูกหยุดเอาไว้ได้เพียง 3 วินาที
น่าเสียดาย มันต้องใช้การสัมผัสทางกายภาพ
ดังนั้น จึงไม่มีวิธีแก้ไขการถูกหยุดการเคลื่อนไหวได้
“ตายซะ!” ลั่วอู๋ยกโล่ขึ้นฟาดไปที่ชายชุดดำอย่างรุนแรง ชายชุดดำถูกฟาดจนกระเด็นออกไป
“เพร้ง!”
หน้าต่างแตกกระจาย
ชายชุดดำล้มลงทันที
“ต้าหวง!” ลั่วอู๋สั่งต้างหวงอีกครั้ง
ต้าหวงเข้าสู่สถานะการต่อสู้ และกระโดดออกไปนอกหน้าต่าง มันใช้เขี้ยวอันแหลมคมกัดเข้าไปที่ขาของชายชุดดำ และฉีกร่างของชายชุดดำออกมา
ชายชุดดำถูกฉีกร่างจนกระดูกหักจนนอนราบไปบนพื้น และจ้องมองไปที่ลั่วอู๋ “ข้าเกลียดเจ้า! ถ้าสัตว์วิญญาณของข้ายังไม่ตาย หากมันยังมีชีวิตอยู่ ข้าจะฆ่าเจ้าให้เหมือนกับเชือดสุนัข!”
ลั่วอู๋ตะคอกอย่างเย็นชา และถอดหน้ากากของชายชุดดำออกมา
“ชิงชู?”
“เจ้ายังไม่ตายอีกอย่างงั้นเหรอ?” ใบหน้าของลั่วอู๋มืดหม่น
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไหปีศาจ