ไหปีศาจ นิยาย บท 143

บทที่ 143 ลอบสังหาร

“ต้องฆ่าเจ้าพวกนั้นด้วยรึเปล่า?”

“ฆ่าพวกมันด้วย พวกมันทั้งหมด”

“รับทราบ”

นอกลานหลังร้าน เงาดำสองคนกำลังยืนคุยกัน แสงเย็นจะกะพริบเป็นครั้งคราวกับพื้นหลังของแสงจันทร์

ในความมึนงงนั้นเหล่าตั๊กแตนขู่เซิงดูเหมือนจะเริ่มขยับเล็กน้อย

……

……

“ฟู่!!”

ไร้หน้าตื่นขึ้นมาในห้องของเขา

ตั้งแต่เข้าสู่ขั้นที่สองของกระบวนท่าวิชาผีเสริมกระดูก การรับรู้ของเขาก็เฉียบคมมากขึ้น แม้ในยามหลับ เขาก็ยังสามารถตรวจจับจิตสังหารรอบตัวเขาได้

ปัจจุบันเขามีความแข็งแกร่งเท่ากับผู้ใช้พลังวิญญาณระดับเงิน

เขาลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว

มีดอันแหลมคนจี้มาที่เอวของเขา

“เจ้าช่างโชคไม่ดีเสียเลย เจ้าหนู” เสียงเศร้า ๆ ดังออกมา

ไร้หน้าไร้ความรู้สึก และพูดด้วยเสียงแหบเบา ๆ “เจ้ามาจากพรรคหวงชางั้นหรือ??”

“อยากจะตายสบาย ๆไหม? ข้าจะบอกเจ้าให้ ข้าคือผู้ที่จะมาฆ่าเจ้ายังไงล่ะ” เขาแทงมีดไปที่หน้าท้องของไร้หน้า

แววตาของไร้หน้าเย็นยะเยือก

……

……

ณ บ้านในสวนของศาลาไป่หยู่

ที่นี่คือห้องพักชั่วคราวหลังจากการปฏิบัติหน้าที่ของผู้คุ้มกัน ทุก ๆ คืนจะมีเหล่าพี่น้องเข้ามาปฏิบัติหน้าที่เพื่อลาดตระเวน แต่ว่าวันนี้หลิวหูเข้าเวรด้วยตนเอง

“ฟ่อ”

งูทมิฬปีกกระดูกส่งเสียงสัญญาณออกมาเตือนทุกคน

หลิวหูหน้านิ่งไปสักพัก

“เจ้ากำลังบอกว่ามีคนบุกรุกเข้ามางั้นเหรอ?”

งูทมิฬปีกกระดูกพยักหน้า

ใบหน้าของหลิวหูหม่นหมองไปชั่วครู่ จากนั้นเขาก็กระซิบคำสองสามคำกับงูทมิฬปีกกระดูก งูทมิฬปีกกระดูกก็บินออกไปในทันที

……

……

ลั่วอู๋อยู่ในห้องของเขา นั่งอยู่บนเตียงในท่านั่งสมาธิ

เนื่องจากการไหลเวียนของเวลาในโลกแห่งไหและโลกภายนอกนั้นแตกต่างกัน เขาจึงนอนหลับอยู่ในโลกแห่งไห เมื่อเขาตื่นขึ้นมันต้องใช้เวลากว่าหนึ่งชั่วโมงในการออกมาสู่โลกภายนอก

โดยส่วนใหญ่ในเวลานี้ เขามักจะตื่นแล้ว

“เอี๊ยด!”

ประตูห้องถูกเปิดออก

ลั่วอู๋สัมผัสได้ถึงสิ่งนี้ขณะอยู่ในโลกแห่งไห ไม่เคยมีใครบุกเขามาในห้องของเขาแบบนี้มาก่อน แม้แต่หลี่หยิน สาวใช้คนโปรดของเขาก็เช่นกัน

“ตายซะ!”

ชายสวมหน้ากากแทงมีดอันแหลมคมเข้ามาที่เขาอย่างไม่ลังเล กล่าวได้ว่า เขามีความเด็ดขาดและจะไม่มีทางพลาดอย่าง “ตายจากการพูดมากเกินไป” ซึ่งมักจะเกิดขึ้นกับตัวร้ายเสมอ

แต่ลั่วอู๋ไม่มีคนคุ้มกัน

ชั่วะ!

ทันใดนั้นโล่ขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นและปิดกั้นลั่วอู๋

โล่ส่องแสงสีเขียวและเหลือง แสงทั้งสองก็ประสานกลมกลืนเข้าด้วยกัน ราวกับว่าเพิ่มชั้นของโล่ขึ้นมาอีกหนึ่งชั้น

“เคร้ง!”

ใบมีดอันแหลมคมแทงเข้ามาที่โล่จนเกิดเสียงดัง

ลั่วอู๋ยกโล่ขึ้น เขายกตัวออกจากเตียงอย่างทุลักทุเล ใช้โล่ปกป้องตัวเองเอาไว้และปรับสภาพร่างกายอย่างรวดเร็ว

“หืม ตอบสนองเร็วดีนี่” เสียงอันขุ่นเคืองดังออกมา

ลั่วอู๋ยกหัวศรีษะขึ้น ชายในผ้าคลุมสีคำยืนอยู่ตรงหน้าเขาที่มองไม่เห็นใบหน้า แต่กลับได้ยินเสียงลมหายใจได้อย่างชัดเจน เขาห่างจากการเป็นผู้ใช้พลังวิญญาณระดับสูงเพียงแค่ก้าวเดียว

กล่าวได้ว่า คนคนนี้เขาน่าจะใกล้เป็นผู้ใช้พลังวิญญาณระดับสูง

“เจ้าเป็นใครกัน?” ลั่วอู๋พูดอย่างใจเย็น

ชายคนนั้นลูบมีดที่อยู่ในมือของเขา “ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้ารอดแน่ ข้าจะถอดหน้ากากออกให้เจ้าดูใบหน้าของข้า ก็ต่อเมื่อเจ้าตายไปแล้วเท่านั้น!”

หลังจากนั้น ลมหายใจของเขาแรงขึ้นอย่างมาก