ไหปีศาจ นิยาย บท 158
ชำระเงินหลงเซี่ยได้เดินออกไปจากศูนย์กลางของพรรคหวงชา
จากนั้นคงฉินก็เดินออกไปจากสถานที่แห่งนี้อย่างสุภาพเช่นกัน
คงฉินยังคงต้องใช้เวลาอีกมากในการจัดการกับความยุ่งเหยิงของพรรคหวงชา ในตอนนี้คนที่เป็นฝ่ายของลูหยางพิง ไม่มีเหลืออยู่อีกแล้ว
หลังจากการเข่นฆ่ากันอย่างโหดเหี้ยมลั่วอู๋และคนอื่น ๆ ได้กลับไปที่ศาลาไป่หยู่
พวกเขาต้องคว้าโอกาสเป็นพันธมิตรกับหอคอยหวงชาเอาไว้ จะได้ไม่ต้องได้รับผลกระทบใด ๆ จากศาลาไป่เปา
ทุกพื้นที่ในเขตหวงชา จะไม่มีสิ่งใดเป็นภัยต่อศาลาไป่หยู่ได้อีก
ทันทีที่เขากลับมาถึงศาลาไป่หยู่ ฉูจงฉวนได้นำหินวิญญาณจากเจ้าของร้านคนเก่าวิ่งออกไปจนลับสายตา เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการไปที่หอราตรีนิรันดร์เพื่อดื่มด่ำและสร้างความเพลิดเพลินให้กับตัวเองยามค่ำคืน
แต่ลั่วอู๋กลับไม่สนใจให้เขาไปเถอะ
หินวิญญาณเหล่านั้นคือค่าตอบแทนสำหรับเขา
ส่วนหยู่เฮาก็ได้ออกเดินทางไปจากศาลาไป่หยู่ ตามกองคาราวานของคฤหาสน์ชวนเทียนกลับไปยังภูเขาแห้งแล้ง ก่อนออกเดินทาง ลั่วอู๋ได้มอบโล่คริสตัลเพื่อเป็นของขวัญให้กับเขา
หยู่เฮากอดลั่วอู๋อย่างมีความสุขคุณสมบัติของโล่คริสตัลของศาลาไป่หยู่นั้นไม่ธรรมดาอย่างมาก โล่ดังกล่าวคงเป็นที่นิยมอย่างมากในภูเขาแห้งแล้ง
หลังการลาจาก พวกเขาก็คาดว่าคงจะไม่มีโอกาสได้พบกันอีกแล้วไร้หน้าคนเก่าได้พัฒนากลายเป็นไร้หน้าคนใหม่
หลงเซี่ยสอนกระบวนท่าศิลปะการต่อสู้ลึกลับให้เขา หลังจากฝึกฝนคอของเขาได้หายกลับมาเป็นปกติโดยสมบูรณ์
ตอนนี้เขาก็ไม่ต่างจากคนปกติ
เขายังคงอาศัยอยู่ในศาลาไป่หยู่และติดตามรับใช้ลั่วอู๋ ราวกับว่าเขาเป็นเงาของลั่วอู๋
“เจ้าจะไม่กลับไปหาอดีตพี่น้องของเจ้างั้นหรือ?” ลั่วอู๋เคยถาม
“กลุ่มหวันเฟยได้ตายไปแล้ว”
ลั่วอู๋รู้ว่าหลังจากการแก้แค้นนั้น เขาได้ละทิ้งอดีตไปแล้ว
“ไร้หน้าทำไมเจ้าถึงเปลี่ยนไป?” ลั่วอู๋ถาม
ในอดีตไร้หน้านั้นสวมหน้ากากปิดทั้งศีรษะ ซึ่งมันดูแปลกมาก แต่ว่าตอนนี้ ไร้หน้าสวมหน้ากากปกปิดใบหน้าเพียงครึ่งเดียว ด้วยอารมณ์เย็นชาของเขาหลังจากฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ เขานั้นเริ่มดูหล่อเหลาขึ้นมาเล็กน้อย
ไร้หน้ากระซิบ “ข้าว่ามันน่าจะดูดีกว่า”ลั่วอู๋อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา
ไม่เป็นไร
มันก็ดีกว่าสีหน้าที่มืดหม่นเหมือนเมื่อก่อน
การฟื้นตัวของหลี่หยินนั้นรวดเร็วมากและหายดีในเวลาไม่ถึงครึ่งเดือน แม้แต่หมอเองก็แปลกใจว่าทำไมอาการบาดเจ็บของหลี่หยินนั้นถึงหายดีเร็วเช่นนี้ไร้หน้ารู้ว่าเป็นเพราะอะไร แต่เขาไม่สามารถพูดออกมาได้
เพราะว่าเจ้านายของเขาไม่ยอมให้พูด
ครึ่งเดือนต่อมาเฉินซังเทียนและเฉินหมิงหยู่ กลับมาจากส่วนลึกของพื้นที่ป่าหวงชา แต่สีหน้าของเฉินซังเทียนนั้นดูแปลกไป
หลงเซี่ยเป็นผู้คุ้มกันของเฉินซังเทียน พละกำลังของเขาแข็งแกร่งอย่างมาก เห็นได้ชัดว่าชายชราคนนี้เป็นคนสุดยอดเพียงใดว่าแต่เขามีความสำคัญแค่ไหนกันนะ?เฉินหมิงหยู่ขอโทษลั่วอู๋ด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม นางคือผู้ที่ส่งหลงเซี่ยมาเพราะว่านางรู้สึกอับอายหลังจากที่ได้สร้างลำบากให้ลั่วอู๋ นางจึงทำแบบนี้เพื่อให้เขายอมรับคำขอโทษของนาง
ทั้งหมดจบลงได้อย่างเรียบร้อยดี
แน่นอนว่าเขายังไม่แน่ใจว่าเฉินหมิงหยู่นั้นจริงใจหรือว่าเพราะอยู่ภายใต้แรงกดดันของชายชรา แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะพูดออกมาได้
พวกเขาเตรียมพร้อมที่จะเดินทางกลับ แต่เฉินซังเทียนกลับลุกลี้ลุกลน ดูเหมือนว่าเขากำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายและกำลังยุ่งอยู่กับการเดินทางกลับ
เฉินหมิงหยู่มองไปที่ลั่วอู๋และกระซิบ “อาจารย์ ข้ากำลังจะเดินทางกลับในเร็ว ๆ นี้ ท่านช่วยสอนเรื่องวิชาลับของท่านให้ข้าได้ไหม?”
นางยังคิดเกี่ยวกับวิชาลับของลั่วอู๋อยุ่นางจะไม่มีทางพ่ายแพ้ ถ้านางบูชาอาจารย์
และนางยังอยากรู้ว่าวิชาลับของเขานั้นเป็นแบบไหน ถึงทำให้ลั่วอู๋ทรงพลังได้ขนาดนี้ตั้งแต่อายุยังน้อย
“ไม่ได้” ลั่วอู๋ตอบพร้อมกับรอยยิ้ม
เฉินหมิงหยู่เดินจากไปด้วยความสับสน
นี่ทำให้ลั่วอู๋แปลกใจอย่างมาก ขณะเดียวกันหลงเซี่ยก็เรียกไร้หน้ามาหา เขาไม่รู้ว่าพวกนั้นพูดอะไรกัน แต่ไร้หน้านั้นดูตื่นเต้นมาก
พวกเขานั้นไปเป็นเพื่อนกันตอนไหน?
วันต่อมา เป็นวันที่แสนปลอดถัย
พรรคหวงชาตอนนี้กำลังรื้อฟื้นกำลังพล มันก็กลายเป็นปัจจัยสำคัญที่ทำให้ธุรกิจของศาลาไป่หยู่เฟื่องฟูยิ่งขึ้นในทันที
ศาลาไป่เปาทั้งหมดในพื้นที่หวงชาได้ปิดตัวลงเนื่องจากไม่จำเป็นต้องมีมันอีกต่อไป ทรัพยากรทั้งหมดของพรรคหวงชาได้ถูกนำเข้าไปลงทุนในหอคอยหวงชา แต่ได้มีเจ้าของร้านคนใหม่จากศาลาไป่เป่าเข้ามาแทนที่สามเดือนผ่านไปไวเหมือนโกหก
ผู้คนได้หลงลืมเรื่องราวกันไปหมด
หลายคนได้ลืมสงครามเมื่อสามเดือนก่อน และจำไม่ได้ว่าอดีตผู้นำคนก่อนนั้นเป็นใคร
ซึ่งในช่วงสามเดือนที่ผ่านมา ลั่วอู๋ก็ได้ฝึกฝนตัวเองอยู่ในมิติไห
สามเดือนในโลกภายนอก หนึ่งปีในโลกแห่งไห
ปีนี้ ลั่วอู๋ได้ยกระดับมิติของเขาขึ้นเป็นระดับเงิน มิติ 4 ในขณะที่มิติของต้าหวงนั้นยังคงที่ แต่ก็พัฒนาขึ้นเล็กน้อย เป็นระดับเงิน มิติ 5
การปรับแต่งยาวิญญาณก็ดูจะแย่ลงขึ้นเรื่อย ๆความจริงแล้วไม่ได้เป็นปัญหาที่ตัวยา แต่มันเป็นเพราะการพยายามปรับแต่งมิติของยา ทำให้คุณภาพของยานั้นแย่ลงอย่างมากในความเป็นจริง ยาวิญญาณส่วนมากนั้นยังคงเหมาะกับในการใช้ปรับแต่งพลังวิญญาณ
แต่ลั่วอู๋กลับไม่พอใจอย่างมาก
มันเป็นเรื่องยากดั่งการสร้างน้ำดื่มจากน้ำทะเล
ในขณะที่การสั่งซื้อยารวบรวมพลังวิญญาณนั้นดีกว่ามาก เขาจึงพยายามคิดค้นสูตรใหม่ด้วยตัวเองมีการทดสอบสูตรหลายสูตรจำนวนมาก แต่มันก็ไม่เหมาะสม ทำให้ลั่วอู๋ผิดหวังอย่างมาก เขาไม่สามารถสังเคราะห์ยาตัวใหม่ออกมาได้ในจำนวนมาก
แต่เพราะศาลาไป่หยู่นั้นไม่จำเป็นต้องใช้มันอีกต่อไปแล้ว
เว้นแต่จะเป็นยาคุณภาพสูง ที่สามารถกลั่นได้โดยนักเล่นแร่แปรธาตุของศาลาไป่หยู่ ทำให้ลั่วอู๋ไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ในที่สุดวันนั้น ลั่วอู๋ได้ออกจากมิติไห
ผู้คนในศาลาไป่หยู่ต้อนรับเขาด้วยรอยยิ้ม ศาลาไป่หยู่ถูกประดับประดาด้วยโคมไฟ ทำให้ดูคึกคักเหมือนกับงานเทศกาลทั่วไปลั่วอู๋ตกตะลึง “เกิดอะไรขึ้น? วันนี้มันวันอะไรกัน?”
“วันนี้เป็นวันเกิดของนายน้อยเจ้าค่ะ” หลี่หยินที่ยืนอย่างสง่างาม พูดออกมาเบา ๆทำให้ลั่วอู๋ตกใจอย่างมาก
เขาลืมไปแล้วว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเขา ถ้าหากหลี่หยินไม่เตือนความจำเขาละก็ เขาคงจะลืมมันไปแล้วลั่วอู๋หัวเราะ “ไปเรียกพ่อครัวให้เตรียมเหล้าและอาหารดี ๆ มา พวกเราจะฉลองกันให้เต็มคราบ”
ฉูจงฉวนเองก็เดินทางกลับมาเหมือนกัน
ลั่วอู๋ต้องยอมชื่นชมฉูจงฉวน เพราะเขาสามารถเข้าไปอยู่ในหอราตรีนิรันดร์ติดต่อกันเป็นเวลาถึงสามเดือน ยิ่งกว่านั้นดูเหมือนว่าเขาจะมีพลังวิญญาณมากขึ้น เขาเป็นคนที่มีความสามารถมากจริงๆในคืนนั้น เจ้าของร้านคนเก่าได้เข้ามาที่ห้องของลั่วอู๋
“นายน้อย มันใกล้ถึงเวลาชำระเงินส่วนแบ่งแล้ว” เจ้าของร้านคนเก่านำสมุดบัญชีมาให้กับลั่วอู๋
ลั่วอู๋ตกใจอย่างมาก
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไหปีศาจ