ไหปีศาจ นิยาย บท 157

บทที่ 157 เพียงสองหมัด

ลูหยางพิง

ช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตเขาได้พูดว่า “ทุกคนที่ต่อต้านข้าจะต้องตาย” ด้วยน้ำเสียงที่เย่อหยิ่งของเขา

แต่ในเวลาต่อมาเขากลับถูกโยนทิ้งลงบนพื้นเหมือนศพสุนัขที่ตายแล้ว มีบาดแผลทะลุในช่องท้องส่วนล่าง ซึ่งทำลายแก่นวิญญาณของเขาและเป็นเหตุให้เขาสูญเสียชีวิต

ใครจะไปคิดว่าลูหยางพิงผู้แข็งแกร่งเป็นอันดับหนึ่งของพรรคหวงชา ที่เป็นปัญหาใหญ่ที่สุดและสร้างความหนักใจให้กับทุกคน จะถูกโค่นลงได้อย่างง่ายดาย

ผู้คนต่างมองไปที่ชายวัยกลางคนที่พวกเขาไม่รู้จักด้วยความหวาดกลัวและความตื่นตระหนกอย่างไม่มีที่สิ้นสุดในใจของพวกเขา

ผู้ชายคนนี้คือใครกัน

เห็นได้ชัดว่าไม่มีคลื่นพลังวิญญาณแผ่ออกมาจากร่างกายของเขา แต่ลมปราณของเขานั้นดูอันตรายมาก เพียงแค่สายตาและคิ้วของเขาก็สามารถทำให้ผู้คนรู้สึกบีบคั้นหัวใจได้

มีเพียงคนจากศาลาไป่หยู่เท่านั้นที่รู้ว่าชายคนนี้คือใคร

ชายวัยกลางคนคนนี้คือหลงเซี่ย!

หลงเซี่ยเดินลงไปตามขั้นบันไดอย่างช้าๆหายใจฝืด ๆ และพูดกับลั่วอู๋ “ชายคนนี้บอกว่าเขาจะฆ่าเจ้า ข้าก็เลยช่วยฆ่าเขาให้ก่อน”

“ ……”

เกิดคลื่นความกลัวขนาดใหญ่ในใจของคงฉิน

ชายคนนี้บอกว่าเขาจะฆ่าเจ้า ข้าก็เลยช่วยฆ่าเขาให้ก่อน?

ผู้ชายคนนี้คือใครกัน?

มันดูง่ายมากสำหรับเขาที่จะฆ่าลูหยางพิง เพราะเขามัวแต่ให้ความสนใจกับกองทัพหลักของคงฉินที่บุกเข้ามาก็จริงอยู่

แต่ก็เป็นที่เห็นได้ชัดว่าต่อหน้าชายวัยกลางคนคนนี้ ลูหยางพิงไม่สามารถขัดขืนได้เลยแม้แต่น้อย

ชายคนนี้มาจากศาลาไป่หยู่งั้นหรือ?

ศาลาไป่หยู่ซ่อนกำลังรบไว้เท่าไหร่กันแน่?

ด้วยเหตุนี้คงฉินจึงเหงื่อตก ถ้าชายวัยกลางคนได้ยินสิ่งที่เขาเพิ่งพูดกับลั่วอู๋ถูก เขาจะถูกฆ่าตายด้วยรึเปล่า?

ฉูจงฉวนแสดงสีหน้าตกใจ “ว้าว หมอนี่โหดร้ายชะมัด”

ลั่วอู๋ไม่รู้ว่าจะใช้สำนวนอะไรมาจัดการกับสถานการณ์นี้ เขาคิดอยู่เป็นเวลานานก่อนที่เขาจะพูดถามว่า “ทำไมเจ้าถึงช่วยข้าล่ะ?”

“ ท่านเฒ่าเฉินขอให้ข้าคอยช่วยเหลือเจ้า” หลงเซี่ยพูดอย่างตรงไปตรงมา

ลั่วอู๋กะพริบตา “ทำไม ท่านเฉินต้องการให้เจ้าช่วยข้า?”

“ ……” หลงเซี่ยเงียบไปครู่หนึ่งและดูเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง“นายหญิงเฉินต้องการขอโทษเจ้า ดังนั้นข้าจึงอยู่ที่นี่เพื่อช่วยเจ้า”

คราวนี้ลั่วอู๋เงียบไปในทันที

ตัวเขามีความสัมพันธ์เชิงสาเหตุอยู่ในประโยคนี้ด้วยหรือ?

ในเวลานี้ปีศาจไม้แห่งความตายกำลังตกที่นั่งลำบาก มันรู้สึกได้ถึงพลังแห่งพันธสัญญาที่หยุดชะงักลงไปและไม่สามารถสัมผัสได้ถึงลมหายใจเจ้านายของมันได้อีก

มันฉลาดพอที่จะรู้ถึงความหมายนี้

เจ้านายของมันได้เสียชีวิตไปแล้ว

เพราะแบบนั้นมันจึงโกรธเกรี้ยว

“กรรร!”

พื้นดินทั่วบริเวณสั่นสะเทือน

กิ่งไม้จำนวนนับไม่ลอยออกไปกลายเป็นกิ่งเหล็กนับไม่ถ้วนยิงเข้าใส่ไปที่หลงเซี่ยและพลังวิญญาณมหาศาลได้กลายไปเป็นลำแสงพลังวิญญาณเย็นยะเยือกส่องโจมตีใส่ผู้คน

ทักษะระดับ S [การถล่มทลายแห่งความตายร้ายแรง]

กิ่งไม้เหล่านั้นลอยพุ่งเข้าโจมตีเหมือนกับทหารนับไม่ถ้วนที่พุ่งเข้ามาพร้อมดาบขนาดใหญ่

ทักษะนี้สามารถสังหารทหารติดอาวุธหนักได้หลายพันคนในสนามรบ

[การถล่มทลายแห่งความตาย] ธรรมดาเป็นเพียงทักษะระดับ B แต่ด้วยการยกระดับทางมิติวิญญาณของปีศาจไม้แห่งความตายไปยังระดับเพชร ทักษะนี้จึงได้รับการยกระดับขึ้นเช่นกัน ทักษะนี้จึงได้กลายเป็น “การถล่มทลายแห่งความตายร้ายแรง”

ทักษะต่าง ๆ นั้นมีลำดับชั้น

ตัวอย่างเช่นทักษะทรายดูดอยู่ที่ระดับ C และทรายดูดขั้นสูงอยู่ที่ระดับ A

นอกจากนี้ยังมีทักษะระดับ B [ลมปราณ] ที่พอยกระดับเป็นขั้นสูงก็จะเปลี่ยนไปเช่น [ลมปราณมังกร], [ลมปราณเปลวเพลิง],หรือ [ลมปราณแห่งน้ำค้างแข็ง] เป็นต้น

“ทุกคน ถอยไปก่อน!” สีหน้าของคงฉินดูตกใจมาก

แม้ว่าเขาจะไม่เต็มใจที่จะก้าวขึ้นไปสู้กับสัตว์วิญญาณระดับเพชรเท่าไหร่ แต่ทักษะนี้ที่เป็นการโจมตีแบบกลุ่ม จึงทำให้ความเสียหายเป้าหมายเดี่ยวของมันอ่อนแอลง

อย่างไรก็ตามทักษะระดับ S นั้นไม่ใช่เรื่องตลก

ขณะที่ทุกคนพร้อมที่จะแยกย้ายหลบกันไป หลงเซี่ยก็มองกลับไปที่ปีศาจไม้แห่งความตาย เขามองไปที่กิ่งไม้แหลมคมที่พุ่งลงมาจากฟากฟ้าดั่งห่าฝนแล้วโบกมือ

กำปั้นนั้นดูแบนลงเหมือนกับว่ามันยืดออกได้

ในสายตาของปีศาจไม้แห่งความตาย มันเห็นเหมือนกับว่าโลกทั้งใบกำลังอยู่ในความมืดมิด

ระหว่างสวรรค์และปฐพีมีเพียงหมัดนี้หมัดเดียวที่คงเหลืออยู่