ไหปีศาจ นิยาย บท 17

บทที่ 17 อย่าปล่อยให้โอกาสหลุดมือ

สามวันต่อมา

ที่หน้าศาลาไป่หยู่

คนงานในทั้งสามคนกำลังพยายามต่อรองกับลั่วอู๋ “เจ้าของร้านขอรับ พวกเราขอไม่ตะโกนได้ไหม”

“พวกเจ้าต้องตะโกน!” ลั่วอู๋ มีความมุ่งมั่นมาก

“แต่มันน่าอาย…”

“ข้าจะหักเงินเดือนพวกเจ้า ถ้าไม่ตะโกน” ลั่วอู๋ขู่

พอทั้งสามคนได้ยินดังนั้นก็ตะโกนออกไปที่ถนนอย่างไม่เกรงกลัว

“เข้ามาดูกันได้ขอรับ ลูกแมงป่องทรายสีเหลืองที่ถูกทำให้เชื่อง”

“เข้ามาดูสิขอรับ ถ้าท่านพลาดไปล่ะก็ ไม่มีโอกาสหน้าแล้วนะ”

“แมงป่องทรายที่ถูกทำให้เชื่องด้วยฝีมือ เจ้าของร้านรับประกันคุณภาพนั้นเหนือกว่าสัตว์วิญญาณในระดับเดียวกัน มีมันแต่ไม่มีเงินยังคุ้มกว่า”

“วันนี้ท่านให้ความไว้วางใจกับเรา ในวันพรุ่งนี้เราจะทำให้ท่านประหลาดใจ ผลิตภัณฑ์ของศาลาไป่หยู่ การันตีคุณภาพ”

……

ผู้คนบนถนนพากันหันมามองดูทั้งสามคนราวกับว่ากำลังดูคนเสียสติ

พวกเขาสามคนทั้งละอายและโกรธ แต่เพราะคำว่า “เงินตราและศักดิ์ศรี” ของเจ้าของร้านใหม่ ยังไง ๆ พวกเขาก็ต้องขายให้ได้เท่านั้น

ในเวลาปกติ ร้านค้าสัตว์วิญญาณทำเพียงแค่รอให้ลูกค้าเข้ามาหาพวกเขา มันช่างน่าอัปยศนักที่พวกเขาต้องออกไปเรียกลูกค้าเหมือนนางโลมที่คอยเรียกหาแขก

แต่มันได้ผลกว่าที่คิด…

มันเป็นความจริง เพราะมีลูกค้าหลายคนเข้ามาด้วยเสียงด้วยเสียงเร่ขาย เข้าไปในร้านแล้วดูแมงป่องทรายที่ “น่าทึ่ง” พวกนี้

“ขายราคาเท่าไหร่” มีลูกค้าคนหนึ่งถามขึ้น

ชายสามคนชี้ไปที่ป้ายไม้ที่ปักอยู่ข้างๆ บนป้ายไม้เขียนบอกไว้ว่า

“ส่วนลดใหม่ล่าของร้านค้าของเรา ลูกแมงป่องทรายจาก 2000 หินวิญญาณ ตอนนี้เหลือเพียง1000 หินวิญญาณ ไม่รีบซื้อระวังหมด”

“อะไรเนี่ย!”

“หน้าเลือดชะมัด”

“1000 วิญญาณเพื่อลูกแมงป่องทรายเนี่ยนะ”

“เจ้าจะซื้อหรือไม่ซื้อ”

พอได้ยินคำย้อนดังนั้น ลูกค้าชายผู้นั้นก็เดินจากไปด้วยความโกรธ

ลูกค้าหลายคนกำลังชี้มือชี้ไม้ไปยังป้ายราคา และกล่าวคำติฉินนินทาตรงหน้าศาลาไป่หยู่ นอกจากนี้ยังมีหลายคนที่เคยได้ยินเรื่องโง่ ๆ ของเจ้าของร้านที่ซื้อแมงป่องทรายในราคาตัวล่ะ300 หินวิญญาณ

ทว่าตอนนี้มันถูกขายในราคา 1000 หินวิญญาณ การกระทำแบบนี้ทำให้คนทั่วไปพากันเย้ยหยัน

เจ้าของร้านคนใหม่คงกำลังล้อเล่นอยู่แน่ ๆ ศาลาไป่หยู่ซึ่งเคยมีธุรกิจพอไปรอดได้เรื่อย ๆ นั้นกำลังจะล้มละลายเพราะมือเขาอย่างแน่นอน

แมงป่องทรายเป็นแค่สัตว์วิญญาณระดับทองแดง ซึ่งใคร ๆ ก็อยากจะทำสัญญากับสัตว์วิญญาณที่มีระดับสูงกว่านี้มากกว่า

อย่างไรก็ตามสัตว์วิญญาณระดับทองแดงสามารถทำสัญญาวิญญาณและกลายเป็นระดับเงินได้ตามทฤษฎีแล้ว

ดังนั้นราคาตลาดของสัตว์วิญญาณระดับทองแดงจึงไม่ค่อยผันแปรนัก ผู้ใช้พลังวิญญาณที่ไม่มีพรสวรรค์หรือมีเงินในกระเป๋าไม่มาก จึงสามารถทำสัญญากับพวกมันได้สบาย ๆ

ลั่วอู๋เร่ขายมาเกือบตลอดทั้งวัน แต่กลับไม่มีผู้ซื้อเลย

ลูกค้าต่างก็ถามเกี่ยวกับราคาที่เขาเขียน จากนั้นก็ออกไปด้วยความโกรธราวกับว่ากำลังถูกล้อเล่น

คนงานทั้งสามคนเริ่มกระหายน้ำและวิตกกังวล อาฟู และ เสี่ยวชา มองกะพริบตาไปที่ มู่เถา

“เจ้าสนิทกับเจ้าของร้านคนใหม่ที่สุด เจ้าถามเขาหน่อยสิ”

มู่เถายิ้มอย่างขมขื่น แล้วยกถ้วยชาสมุนไพรขึ้นดื่มเพื่อดับกระหาย จากนั้นก็เดินมาที่ฝั่งของลั่วอู๋แล้วพูดขึ้นอย่างระมัดระวัง

“เจ้าของร้านราคาของพวกเรา แปลกเกินไปหรือเปล่า “

“ก็คงเป็นอย่างนั้น” ลั่วอู๋ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง

“ข้าก็รู้สึกว่ามันต่ำเกินไป ข้าใช้พลังงานไปมากในการฝึกฝนมัน ข้าควรจะรวมค่าธรรมเนียมในการสูญเสียพลังวิญญาณด้วย”

“ไม่ไม่ไม่” มู่เถารีบค้าน

“อะไรนะ”

“ข้าหมายถึงมันสูงเกินไป … “

“ราคาสูงงั้นเหรอ”

มู่เถาพยักหน้าให้แบบส่งๆ

“ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่ต้องกังวลไป ข้าสัญญาว่าพวกเราขายได้แน่”

ลั่วอู๋ยืนยันกับมู่เถาเต็มด้วยความมั่นใจ

มู่เถาพูดไม่ออก