ไหปีศาจ นิยาย บท 18

บทที่ 18 ฉากโหมโรงอันยิ่งใหญ่

“ท่านตั้งราคาขายลูกแมงป่องทรายเท่าไหร่” ชายชุดดำถามก็เริ่มคำถามที่สำคัญที่สุด

ท่าทางของเขานั้นเห็นได้อย่างชัดเจนว่าไม่ได้ต้องการซื้อจริงๆ

อีกประการ เขาคิดว่าตรานี้มันดูน่าเกลียดเกินไป แมงป่องทรายมันเป็นเพียงสัตว์วิญญาณระดับทองแดง มันก็เหมือนกันหมดทุกตัว

“หนึ่งพันหินวิญญาณ” มู่เถาพูดอย่างรอบคอบ

“อะไรนะ! หนึ่งพัน!” ชายชุดดำร้องเสียงดังและมีท่าทางไม่พอใจขึ้นมา “ข้าดูเหมือนกับพวกโดนหลอกง่ายหรือ แมงป่องทรายของท่านมันบินหรือหายตัวได้อย่างงั้นเหรอ”

เขาพูดอย่างดูถูก

‘ถ้าท่านไม่ซื้อมัน ก็ไม่เป็นอะไร แต่ถ้าท่านคิดว่าถูกหลอก มันเป็นแค่เรื่องของทุกข์ใจของท่านเอง’ ลั่วอู๋คิดเงียบๆ อยู่ในใจ

สำหรับชายชุดดำแล้ว แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่ามีราคาปกติเท่าไหร่ แต่เขาก็มีราคาต่ำอยู่แล้วในใจ แต่ราคาหนึ่งพันนั้นก็คงเป็นราคาที่อุกอาจมากเกินไปหน่อย

มู่เถาหัวเราะอย่างขมขื่น

ลั่วอู๋ลุกขึ้นยืน “ในที่สุด ก็มีคนที่ต้องการซื้อสัตว์วิญญาณ ผู้ที่ถามราคาในทันทีที่พวกเขาผ่านประตูมาและคิดว่าราคานั้นไม่เหมาะสม แม้แต่สัตว์วิญญาณก็ไม่กล้าที่จะมองหรือข่มขู่เลย และเดินกลับออกไป ข้าไม่คิดว่าพวกเขานั้นสมควรได้แมงป่องทรายของข้าไปครอบครองเลย”

“แมงป่องทรายของท่านงั้นเหรอ” ชายชุดดำสงสัย

ลั่วอู๋พยักหน้า “ใช่แล้ว! ข้าเป็นเจ้าของร้านศาลาไป่หยู่ แมงป่องทรายเหล่านี้ได้รับการปรับแต่งจากข้า และตราที่น่าเกลียดเหล่านั้นก็เป็นของข้าเช่นกัน”

“หืม ข้าไม่สมควรที่จะได้แมงป่องทรายของท่านเหรอ ราคามันแพงเงินไป ข้าก็ไม่แน่ใจว่าแมงป่องทรายของท่านจะสมราคาหรือไม่” ชายชุดดำตะคอกอย่างเย็นชา

ลั่วอู๋ไม่มีความโกรธ “ถ้างั้นขอให้เข้ามาดูก่อนขอรับ”

หลังจากนั้น ลั่วอู๋เดินไปที่กรงเหล็กและเปิดมันออก

“เจ้าตัวที่เจ็ด ออกมาหาข้าที”

ลูกแมงป่องทรายตัวหนึ่งคลานออกมาอย่างเชื่อฟัง แล้วปีนขึ้นไปบนฝ่ามือของลั่วอู๋อย่างชาญฉลาด มันมีความอ่อนโยนและไม่คิดทำร้ายผู้คนเลย

“มันแคบเกินกว่าจะแสดงให้เห็นที่นี่ ทำไมท่านถึงไม่ตามมาดูที่ประตูร้านกันล่ะ” ลั่วอู๋เดินออกไปพร้อมกับลูกแมงป่องทราย

แน่นอนว่าชายชุดดำตามมาด้วยความสงสัย

ที่ประตูร้านศาลาไป่หยู่

เมื่อเห็นลั่วอู๋กำลังเดินออกไปพร้อมกับลูกแมงป่องทราย ผู้คนที่เดินผ่านไปมาก็อดไม่ได้ที่จะหยุดเดินและยืนมองเขา ดูเหมือนว่าพวกเขาต้องการที่จะรู้ว่าศาลาไป่หยู่จะเล่นตลกอะไรอีก

“จะแสดงอะไรให้ดูงั้นหรือ” ชายชุดดำขมวดคิ้วถาม

ลั่วอู๋ยิ้มและพูดกับแมงป่องทรายในมือของเขาว่า “ใช้ทักษะอำพราง”

“ศาลาไป่หยู่กำลังแสดงแมงป่องทรายราคาหนึ่งพันหินวิญญาณอยู่ภายในร้าน” ผู้คนรอบข้างพูดพร้อมกับเสียงหัวเราะ

“ไม่มีใครอยากจะซื้อมันหรอก!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า! เจ้าของร้านศาลาไป่หยู่ สั่งให้แมงป่องทรายใช้ทักษะอำพรางงั้นเหรอ ฆ่าข้าทีเถอะ”

“ข้าไม่เคยได้ยินว่าพวกแมงป่องทรายมีทักษะอำพรางมาก่อนเลย”

“บ้าไปแล้ว”

[อำพราง] เปิดใช้งาน

ชายชุดดำเห็นลั่วอู๋เหมือนกับคนบ้า

ล้อกันเล่นรึเปล่า ไม่มีแมงป่องทรายที่ไหนสามารถอำพรางตัวได้หรอก หืมม!! ชายชุดดำเบิกตากว้างและมองอย่างประหลาดใจ

เขาเห็นว่าแมงป่องทรายบนมือของลั่วอู๋ขดตัวอย่างช้าๆ และร่างของมันก็กลายเป็นสีเทาและเรียบง่าย เหมือนดั่งก้อนหินที่ขรุขระ

อะไรกัน!

ชายชุดดำขยี้ตา

เป็นจริงงั้นเหรอ!

มันเป็นความจริงที่แมงป่องทรายสามารถใช้อำพรางได้

ทักษะอำพรางนั้น มีบทบาทที่คาดไม่ถึง แค่คิดเกี่ยวกับการต่อสู้ในป่า ถ้าอยู่ดีๆ หินที่อยู่ข้างเท้ากระโดดขึ้นมาและแทงท่านด้วยตะขอพิษ ใครจะสามารถป้องกันตัวได้ทัน

“มันคืออำพรางจริง ๆ ด้วย!”

“เรื่องบ้าอะไรกัน! ทำได้ยังไง”

“เรียนมาจากไหน แมงป่องทรายไม่สามารถใช้อำพรางได้สิ”

“แต่มันเป็นเพียงแค่การอำพราง มันไม่คุ้มค่ากับหนึ่งพันหินวิญญาณหรอก”

มีการพูดคุยกันมากมาย

ลั่วอู๋ยิ้มและมองชายชุดดำ “ท่านคิดว่าไง”

“จริงด้วย มันมีถึงสองทักษะ แต่นั่นคือทั้งหมดแล้ว ข้าไม่ได้ถูกหลอกให้ซื้อมันในราคาหนึ่งพันหินวิญญาณ” ชายชุดดำพูด

ลั่วอู๋อ้าปากพูดและแววตาของเขากำลังลุกไหม้ “โปรดดูแมงป่องทราย ใช้ทักษะก้าวพริบตาด้วย!”

ทุกคนมองลั่วอู๋ อย่างไม่เชื่อสายตา

“ชายคนนั้นพูดอะไรออกมา”

“ข้าได้ยินไม่ผิดหรือเปล่า”

“ใช้ก้าวพริบตา ก้าวพริบตาเนี่ยนะ!!”

“บ้าน่า ท่านผิดปกติแล้ว แมงป่องทรายจะใช้ก้าวกะพริบได้อย่างไร มันน่าทึ่งกว่าทักษะพรางอีก”