ไหปีศาจ นิยาย บท 202

สรุปบท บทที่ 202 ไม่มีผีอยู่บนโลกนี้หรอก: ไหปีศาจ

อ่านสรุป บทที่ 202 ไม่มีผีอยู่บนโลกนี้หรอก จาก ไหปีศาจ โดย Internet

บทที่ บทที่ 202 ไม่มีผีอยู่บนโลกนี้หรอก คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายทะลุมิติ ไหปีศาจ ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย Internet อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง

บทที่ 202
ไม่มีผีอยู่บนโลกนี้หรอก

เวลาสองเดือนผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ลั่วอู๋นั้นได้ฝึกฝนตนอยู่ในมิติไห จนมิติวิญญาณของเขาได้รับการยกระดับขึ้นอีกครั้ง ซึ่งตอนนี้เขาก็ได้มาถึงระดับเงิน มิติ 7 แล้ว

ในวันนี้เหรียญของลั่วอู๋ที่เขาได้รับมาจากสำนักงานมณฑลก็เริ่มเปล่งประกายแสงออกมา พร้อมส่งข้อความว่า: การสอบคัดเลือกเฉียนหลง รอบที่สองจะเริ่มขึ้นในอีกสามวันหลังจากนี้
ในรอบที่สองของการสอบคัดเลือกเฉียนหลง การทดสอบจะไม่ใช่แค่เป็นการวัดค่าคุณสมบัติเพียงผิวเผินเหมือนคราวก่อน แต่ครั้งนี้จะเป็นการทดสอบความสามารถในการต่อสู้อย่างอิสระ

และเนื่องจากพื้นที่อาณาเขตภายใต้การปกครองของราชวงศ์มังกรเร้นกาย ทั้งหมดถูกแบ่งออกเป็นสามภูมิภาคใหญ่

การสอบคัดเลือกเฉียนหลง จึงต้องคัดเลือกเยาวชนที่มีความสามารถมาจากในทุก ๆ 12 มณฑลให้มาอยู่ในเวทีเดียวกัน โดยมีเพียง 50 อันดับแรกเท่านั้นที่สามารถผ่านการทดสอบรอบที่สองไปได้ และเป็นตัวแทนของภูมิภาคนั้น ๆ เพื่อเข้าร่วมการแข่งขันรอบสุดท้ายของการสอบคัดเลือกเฉียนหลง

หลี่หยินเองก็ได้รับข่าวเกี่ยวกับการสอบคัดเลือก เฉียนหลง ว่ามันจะถูกจัดขึ้นที่เมืองเซิงฟูซึ่งอยู่ใจกลางส่วนตะวันตกเฉียงใต้ของจักรวรรดิ

มันไม่ใช่เรื่องยากสำหรับผู้คนจากมณฑลโดยรอบที่จะเดินทางไปที่นั่น พวกเขาคงจะใช้เวลาเดินทางไปถึงที่หมายได้ภายในเวลาสามวัน

“พวกเราต้องออกเดินทางกันแล้ว” ลั่วอู๋เดินออกจากสำนักโล่พิทักษ์พร้อมออกเดินทาง
โดยหลี่หยินนั้นได้อยู่กับเขาตั้งแต่แรกแล้ว นางจึงไม่ใช่ปัญหาอะไรเท่าไหร่ปัญหาตอนนี้ก็คือเขาต้องไปตามหาฉูจงฉวน
เขาไม่รู้ฉูจงฉวนนั้นหายไปไหน ในตลอดช่วงสองเดือนที่ผ่านมา ไม่มีเห็นใครเห็นตัวเขาเลย

แม้กระทั่งในตอนที่การสอบคัดเลือกเฉียนหลงกำลังจะเริ่มขึ้นเช่นนี้ เขาก็ยังไม่ปรากฏตัว

เมื่อเขาเข้าไปที่คฤหาสน์ตระกูลฉูเพื่อถามหาตัวของเขา คนในตระกูลเองก็ไม่รู้ว่าฉูจงฉวนหายไปไหน อีกทั้งสมาชิกในตระกูลฉูหลายคนยังคิดว่าฉูจงฉวนนั้นอาศัยอยู่ที่สำนักโล่พิทักษ์ด้วยซ้ำ

ลั่วอู๋ไม่สามารถหัวเราะหรือร้องไห้ออกมาได้ เขาควรจะอาศัยอยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลฉูไม่ใช่เหรอ ? แล้วในเมื่อข้ามาถามถึงที่นี่เขาจะอยู่ที่สำนักโล่พิทักษ์ของข้าได้อย่างไร
เขารู้สึกว่ามันเริ่มจะแปลก ๆ ฉูจงฉวนหายหัวไปอยู่ที่ไหนกันแน่?
แม้ว่าปกติฉูจงฉวนจะดูไม่น่าเชื่อถือเท่าไหร่ แต่ในช่วงเวลาสำคัญแบบนี้ เขาก็ไม่ควรที่จะหายตัวไปเที่ยวเล่นเฉย ๆ แบบนี้ไม่ใช่เหรอ ? มีอะไรเกิดขึ้นกับเขารึเปล่า?ลั่วอู๋ตัดสินใจเรียกต้าหวงออกมา
“ต้าหวงตามหาฉูจงฉวนสิว่าเขาหายไปไหน” ลั่วอู๋กล่าว
สัตว์วิญญาณประเภทสุนัขนั้นเกิดมาพร้อมกับความสามารถในการติดตาม ด้วยประสาทรับรู้กลิ่นที่แข็งแกร่ง

หลังจากนั้น ต้าหวงและเสี่ยวไป่ก็เดินตามรอยของ ฉูจงฉวนไปในทิศทางเดียวกัน

ครึ่งวันต่อมา
จากใจกลางของเมืองหมิงหนาน ต้าหวงได้วิ่งเข้าไปยังหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่ห่างไกลทางตอนใต้มันเป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่มีชื่อแปลก ๆ ว่ากันว่าที่นี่เคยเป็นสนามรบเมื่อหลายพันปีก่อน เป็นช่วงเวลาก่อนที่ราชวงศ์มังกรเร้นกายจะก่อตั้งขึ้นเสียอีก
สถานที่แห่งนี้เคยผ่านสงครามที่น่าสยดสยองมาหลายต่อหลายครั้ง ไม่ว่าจะเป็นการสังหารหมู่จนกลายเป็นทะเลเลือด หรือศพนับล้านกองกันจนกลิ่นเลือดเข้มข้นส่งกลิ่นออกมา จนผู้คนหายใจไม่ออกค้างอยู่ไม่หายไปเป็นเวลาสิบปี

ต่อมาภายหลังการก่อตั้งราชวงศ์มังกรเร้นกาย ก็ได้มีการสร้างสุสานขนาดใหญ่เพื่อรำลึกถึงความทรงจำของเหล่าทหาร นิรนามเหล่านั้นขึ้น

อย่างไรก็ตามมันก็เป็นสถานที่เปี่ยมไปด้วยลางร้าย จึงมีเพียงไม่กี่คนที่เต็มใจจะอาศัยอยู่ที่นี่ต่อ ดังนั้นหมู่บ้านนี้จึงค่อยๆกลายเป็นที่รกร้างและห่างไกลผู้คน

ซึ่งนี่ก็ผ่านมาห้าร้อยปีแล้วที่เส้นแห่งโชคลาภของหมู่บ้านได้พังทลายลงทรุดโทรมและถูกปล่อยทิ้งไว้โดยไม่มีใครดูแล

ภูมิประเทศได้เปลี่ยนไปจนเหลือเพียงแค่ภูเขาไร้ชื่ออันรกร้างว่างเปล่า และไม่มีสุสานตั้งตระหง่านอยู่อีกต่อไป

จึงไม่มีใครจำถึงเรื่องในอดีตได้อีกว่าเคยเกิดอะไรขึ้นที่นี่

มีคนไม่กี่คนในหมู่บ้านกุยช่วงแห่งนี้เท่านั้นที่จำได้ว่าที่นี่มีความเป็นมายังไง และส่วนใหญ่ก็เป็นคนชรา ไม่มีคนหนุ่มสาวหรือเด็ก ๆ

ลั่วอู๋พยักหน้า “ใช่ ใช่ ท่านรู้ไหมว่าเขาไปทางไหนกัน”
“ข้าไม่รู้เหมือนกัน เขามักจะมาที่นี่ ทุก ๆ สองสามเดือน แล้วก็จากไป” หญิงชรากล่าวลั่วอู๋ปวดหัว
ไอ้สารเลวนั้นหายหัวไปที่ไหนกัน
ลั่วอู๋คิดอยู่พักหนึ่งจากนั้นจึงถามไปว่า “ท่านรู้ไหมว่าเขามักจะมาที่นี่เพื่ออะไร ?”

แต่จากบริบทคำพูดของหญิงชรา ดูเหมือนว่าฉูจงฉวนนั้นจะเคยขึ้นไปบนภูเขากุยโตหลายรอบแล้วรึเปล่า?
เมื่อมองไปที่ภูเขาจากในระยะไกล ลั่วอู๋ก็พบว่ามันไม่ได้สูงมากนัก แต่รูปร่างของมันเหมือนกับศีรษะมนุษย์ โดยมียอดเขาที่ดูอันตรายสองยอดเหมือนเขาของปีศาจเฮ้ย มันเหมือนปีศาจจริง ๆ
ลั่วอู๋พาหลี่หยินไปด้วยบนภูเขาเพื่อช่วยกันตามหา แต่พวกเขาก็ไม่พบอะไรเลยนอกจากหลุมฝังศพที่ถูกทิ้งร้างบนไหล่เขา ซึ่งข้างบนภูเขาก็ดูธรรมดา ๆ มากจนบัดนี้เขาก็ยังไม่พบฉูจงฉวน แต่นี่มันก็มืดแล้ว
การเดินทางในเวลากลางคืนนั้นไม่ปลอดภัยเกินไป ด้วยที่พวกเขาไม่มีที่ไป ลั่วอู๋และหลี่หยินจึงได้ค้างคืนอยู่ในหมู่บ้านกุยช่วงกลางดึก
สายลมยามค่ำคืนได้พัดผ่าน มันเย็นยะเยือกเย็นราวกับมีผีร้ายมาหลอกหลอนลั่วอู๋ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นในมาจากการฝึกฝนทำสมาธิ แต่เมื่อเขามองออกไปนอกหน้าต่างก็พบว่าไม่มีอะไร มีแต่ลมที่พัดอย่างน่ากลัว แต่พอถามพวกคนชรา เขาก็รู้ว่านี่เป็นเรื่องปกติของที่นี่
เหล่าคนแก่ผู้อาศัยอยู่ที่นี่เคยชินกับเสียงเหล่านี้ไปแล้ว

ในตอนนี้ลั่วอู๋ก็นึกขึ้นได้ถึงคำพูดของหญิงชรา
หญิงชราของเขาบอกว่า ฉูจงฉวนชอบวิ่งไปที่ภูเขากุยโตตอนกลางคืน

“ข้าจำได้ว่าฉูจงฉวนบอกว่าเขาได้พบกับภูตไฟของเขาที่สุสานลึกลับ เขาคงจะหมายถึงหลุมศพสักแห่งที่นี่สินะ”
มีหลุมศพอันโดดเดี่ยวมากมายบนภูเขากุยโต
ผู้คนต่างก็ต้องการกลับไปยังบ้านเกิดเมื่อตายลง หลายคนจึงเลือกที่จะให้ลูกหลานของตนฝังกระดูกของพวกเขาไว้ที่ภูเขานี้ ซึ่งเป็นบ้านเกิดของพวกเขา
จะต้องมีสุสานบนภูเขาที่มีคนอาศัยอยู่ใกล้ ๆ แน่

หลังจากนั้น ลั่วอู๋ก็ลุกขึ้นมาพร้อมกับหลี่หยินและเดินขึ้นไปบนภูเขากุยโต ภายใต้แสงจันทร์สลัว

ในตอนดึกภูเขากุยโตนั้นเหมือนเต็มไปด้วยวิญญาณร้าย ถนนบนภูเขาดูขรุขระและดูเหมือนจะมีแสงสีเขียวจาง ๆ ลอยไปมา น่ากลัวสะพรึงกลัว

ต้นไม้สองข้างทางสั่นไหวตามแรงลมราวกับว่ามีใครบางคนกำลังปรบมือให้พวกเขา

“นายน้อยเจ้าคะ ที่นี่มันช่างน่ากลัวเหลือเกิน” หลี่หยินซ่อนตัวอยู่ข้างหลังลั่วอู๋อย่างสั่นกลัว

“ไม่ต้องกลัวไป” ลั่วอู๋ปลอบใจ “สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่ผีร้ายแต่อย่างใด มันเป็นเพียงแสงไฟจากแร่วิญญาณ มันเป็นแค่ปฏิกิริยาธรรมชาติ บนโลกนี้น่ะไม่มีผีหรอกนะ”

แม้ว่าหลี่หยินจะไม่เข้าใจ แต่นางก็โล่งใจเล็กน้อย
แต่เมื่อพวกเขาก้าวขึ้นไปบนภูเขากุยโตเพียงก้าวแรก ทิวทัศน์เบื้องหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนไปในทันทีถนนที่เต็มไปด้วยโคลนกลายเป็นบันไดหยกสีขาวอันมืดมน
ต้นไม้ทั้งสองข้างกลายเป็นหลุมฝังศพที่สลักด้วยลายมือเบลอ ๆ

ผีร้ายสีเขียวตัวเล็ก ๆ กระโจนไปมา กลายเป็นร่างลวงตา ลอยอยู่ในอากาศ ส่งเสียงแหลมบาดหู

บางตัวก็ไม่มีหัว ได้แต่ลอยคลำไปรอบ ๆ
ดวงตาบางคนว่างเปล่าและลิ้นของพวกเขายาวสามฟุต
บางตัวก็มีแต่กระดูกสีขาวหักไปมาและมีรอยเลือดสีแดง
ฉากนี้น่าขนลุกจนพวกเขาทั้งคู่รู้สึกหนาวสั่น

ใบหน้าของหลี่หยินกลายเป็นสีขาวซีด ดวงตาของนางเบิกกว้าง เสียงของนางสั่นอย่างรุนแรงและนางก็ร้องออกมาว่า “นายน้อย ไหนท่านบอกว่าบนโลกนี้ไม่มีผีไง แล้วเจ้าพวกนี้มันอะไรกันเจ้าค่ะ!”