ไหปีศาจ นิยาย บท 203
การแก้ไขคุณสมบัติมีผีอยู่ในโลกหรือไม่?
ลั่วอู๋พูดออกมาโดยไม่ต้องคิดว่า “ไม่มีหรอก”แต่เขาลืมไปว่าเขาไม่ได้อยู่ในโลกของมนุษย์ธรรมดาอีกต่อไปแล้ว แต่เป็นโลกของผู้ใช้พลังวิญญาณที่เต็มไปด้วยมนตราและสัตว์วิญญาณ
มันยากที่จะบอกว่ามีผีอยู่จริง ๆ ที่นี่หรือไม่
ขาและท้องของลั่วอู๋อ่อนแรงในทันที ฉากตรงหน้านี้เป็นของจริงไม่ผิดแน่และมันน่ากลัวกว่าเรื่องเล่าเกี่ยวกับผีร้ายที่น่ากลัวที่สุดหลายหมื่นเท่า โดยเฉพาะเมื่อมันคือสิ่งที่เกิดขึ้นในความเป็นจริง
เขาสามารถได้ยินเสียงร้องไห้จากเหล่าผีและรู้สึกได้ถึงลมที่พัดเข้ามาข้างหลังคอ
นอกจากนี้ยังมีทั้งศพคนตายและผีประหลาด ๆ อีก
ลั่วอู๋อดคิดไม่ได้ว่าอยากจะถอยกลับ แต่พบว่าเส้นทางในการล่าถอยนั้นได้หายไปแล้ว ไม่ว่าจะถอยหลังกลับไปแค่ไหนก็ยังถูกล้อมไปด้วยหมู่ผี
“อาา … ”เหล่าผีร้องโหยหวน
มีดวงตาคู่หนึ่งจ้องมองมาทางพวกเขาเหมือนกับระฆังทองแดง ต่างจากใบหน้าของผีประหลาดส่วนใหญ่ที่ลอยอยู่อย่างเรื่อยเปื่อย
ลั่วอู๋รู้สึกเย็นไปถึงกระดูกดำ สมองของเขาว่างเปล่าไปชั่วขณะ จากนั้นเขาก็ดึงดาบระบำแห่งความตายออกมาและพลังวิญญาณทั้งหมดในร่างกายของเขาก็ถูกกระตุ้นจนถึงขีดสุดในทันที
“ออกไปจากที่นี่ซะ! และอย่าได้มาให้ข้าเห็นอีก” ลั่วอู๋ส่งเสียงคำรามที่ดังที่สุดในชีวิตผีประหลาดเหล่านั้นเมื่อถูกลั่วอู๋คำรามใส่ พวกมันก็บินหนีออกไป แม้แต่ร่างของพวกมันก็เริ่มดูจะสลายหายไป
เหล่าผีต่างที่อยู่รอบนอกเองก็แสดงสีหน้าตกใจและหนีเอาชีวิตรอด
เขาเป็นผู้ใช้พลังวิญญาณระดับเงิน มิติ 7พลังวิญญาณของเขานั้นถือว่าแข็งแกร่งมาก ด้วยลมปราณที่มีพลังมากกว่าคนธรรมดาหลายเท่าและพลังวิญญาณอันแข็งแกร่ง ผีน้อยเหล่านี้จะทนต่อไปได้อย่างไร.
หลังจากนั้นพื้นที่รอบตัวลั่วอู๋ก็กลับมาว่างเปล่า ไม่มีเสียงโหยหวนใด ๆ ดังเข้ามาในหูของเขาอีกต่อไป
“นี่มัน..”ลั่วอู๋ตกตะลึงเนื่องจากความคิดเกี่ยวกับผีและสัตว์ประหลาด ฝังรากลึกความกลัวลงในจิตใจของผู้คน ปฏิกิริยาแรกที่ต้องเจอกับผีจึงมักจะเป็นความกลัว แต่ในความเป็นจริงเมื่อได้ก้าวเข้าสู่เส้นทางแห่งการฝึกฝนพลังวิญญาณ จนวงจรพลังวิญญาณในร่างกายแข็งแกร่ง เหล่าผีก็จะกลายเป็นฝ่ายที่ต้องเกรงกลัวเสียเอง หากมีพลังวิญญาณอันทรงพลังก็สามารถทำให้ผีเหล่านั้นกลัวจนขาดใจตายซ้ำสองไปได้เลยทีเดียวใบหน้าของหลี่หยินกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง นางเข้าไปหาลั่วอู๋ในทันที “หวา ๆๆ นายน้อยช่างทรงพลังมากเหลือเกินเจ้าค่ะ”
“ถึงเจ้าจะว่าอย่างนั้นก็เถอะ”
รอบข้างทั้งสองคนก็ยังคงมืดมนและเต็มไปด้วยซากกระดูก มันจึงไม่ได้ช่วยให้ความรู้สึกที่เย็นไปถึงก้นบึ้งของหัวใจหายไปเลย แต่อย่างน้อย ๆ ลั่วอู๋ก็ไม่ได้รู้สึกกลัวเหมือนเดิมอีกแล้ว
เขาก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว เดินเข้าไปหาผี
มันเป็นตัวที่อยู่ใกล้เขาที่สุด และมันกำลังตกอยู่ในความหวาดกลัวด้วยเสียงคำรามของลั่วอู๋ ตอนนี้มันจึงค่อย ๆ สลายราวกับว่ามันกำลังจะหายไปอย่างสมบูรณ์
“ช่างโง่เขลายิ่งนัก ที่เจ้ามาทำให้ข้าตกใจ” ลั่วอู๋กลอกตาของเขามีร่องรอยของการอ้อนวอนปรากฏขึ้นในดวงตาของผี แต่ดวงตาคู่โตและน่าขันคู่นั้นน่าจะทำให้คนรู้สึกหงุดหงิดเสียมากกว่าลั่วอู๋โค้งปากของเขา ใครสั่งให้เจ้ามาทำให้ข้ากลัวกัน เล่า ?
ว่าแต่เขาจะสามารถจับผีตัวนี้ลงไปในไหปีศาจได้ไหมนะ?
ลั่วอู๋ลังเลอยู่ครู่หนึ่งและในที่สุดเขาก็เลือกที่จะลองดู เขาเทพลังวิญญาณของเขาลงในไหปีศาจและใช้ความสามารถการดูดเข้าไปของไห
พลังวิญญาณหลากสีตกลงบนร่างของผี ทำให้มันหายไปในพริบตาในขณะเดียวกันหนังสือภาพที่ลอยอยู่ในมิติไหก็ส่องแสงเล็กน้อยประสบความสำเร็จ
ไหนั้นยอมรับมันเข้ามาจริงๆ
ลั่วอู๋รีบเข้าไปในมิติไห และเขาก็ได้พบว่ามีผีตัวหนึ่งลอยอยู่ในอากาศเพียงลำพัง ซึ่งดูเหมือนว่ามันคงจะทำอะไรไม่ถูกในมิติไหไม่มีเวลากลางคืน พื้นที่ทั้งหมดจึงสว่างอยู่เสมอ แต่ถึงอย่างนั้นผีตัวนั้นก็ไม่รู้สึกอึดอัดใด ๆ นี่มันช่างแปลกจริงๆ
ลั่วอู๋ตรวจดูข้อมูลของมันเผ่าพันธุ์: วิญญาณหลอน
ระดับ: ทองแดง
มิติ: ระดับทองแดง มิติ 1
ทักษะ: ไม่มี
พื้นเพ: คนที่ตายไปแล้วแต่ยังยึดติดกับชีวิตและกระตือรือร้นที่จะทำให้สิ่งมีชีวิตอื่นกลัวลั่วอู๋เอามือก่ายหน้าผากของเขา เขาไม่นึกว่ามันจะเป็นสัตว์วิญญาณไร้สาระแบบนี้ อย่างไรก็ตามเขาสามารถนำมันมาเติมช่องว่างในหนังสือได้ ซึ่งมันก็ถือว่ามีประโยชน์อยู่บ้างเล็กน้อย
“จงอยู่กับตัวเองอย่างสงบ ๆ ไปซะ ข้าแนะนำให้เจ้าไม่วิ่งเล่นไปรอบ ๆ เพราะถ้าเจ้าไปยั่วยุสัตว์วิญญาณของที่นี่ เจ้าจะต้องเสียใจแน่” ลั่วอู๋ทิ้งคำเตือนไว้ให้วิญญาณหลอนแล้วออกจากมิติไหไป
ในสายตาของลั่วอู๋ ภูเขากุยโตนั้นไม่ได้น่ากลัวอีกต่อไปแล้ว
ด้วยดาบระบำแห่งความตายในมือของเขาลั่วอู๋เดินสามารถเดินไปอย่างสบาย ๆ ได้ตลอดทางจนถึงยอดเขา เมื่อเขาพบผีตัวใดเข้าก็ตาม เขาเพียงแค่โบกดาบในมือของเขาจากนั้น ซึ่งแน่นอนว่าด้วยแรงพละกำลังของลั่วอู๋แล้วเขาไม่สามารถใช้มันในการฟันสิ่งของได้
แต่เพียงแค่โบกมันไม่กี่จังหวะดาบระบำแห่งความตายก็ทำให้ผีระดับต่ำเหล่านั้นหวาดผวาราวกับว่า ลั่วอู๋เป็นคลื่นลูกใหญ่เขาโหมซัดใส่พวกมันไม่ว่าจะเป็น …
ผีหัวขาด
ผีร้องไห้
ผีขี้ขลาด
ผีศพเหม็น
ผีอกหัก
ผีแยกส่วน
ผีคนขุดหลุม
ผีลิ้นยาว
……
มันก็แค่มีภาพลักษณ์ที่เขาคาดไม่ถึงเท่านั้น แต่ก็ไม่ได้เป็นอันตรายใด ๆ
ในที่สุดลั่วอู๋ก็เสร็จสิ้น ขั้นตอนที่สองของการรวบรวมสัตว์วิญญาณเพื่อปลดผนึกความสามารถใหม่ที่สองของไหปีศาจ– การแก้ไขคุณสมบัติ
ต้องขอบคุณผีเหล่านี้ ถึงแม้จะต้องใช้เวลานานไปหน่อย
การแก้ไขคุณสมบัติเป็นเพียงการแก้ไขเฉพาะจุด
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไหปีศาจ