ไหปีศาจ นิยาย บท 23

บทที่ 23: การขู่กรรโชก

ในช่วงเวลาที่ผ่านมาระหว่างตัวเขาและสัตว์วิญญาณอย่างต้าหวงนั้น มีการเชื่อมต่อกันด้วยสัญญาวิญญาณอยู่

อย่างไรก็ตามนี่เป็นครั้งแรกที่ลั่วอู๋รู้สึกได้ถึงอารมณ์ความรู้สึกของต้าหวง มันรุนแรงและเปี่ยมไปด้วยโทสะ นอกจากนี้ยังมีความตกใจปนเปอยู่ในนั้น

“เกิดอะไรขึ้น!” ลั่วอู๋วิ่งตรงออกไป

เพราะเป็นเวลาประมาณตีสาม ข้างนอกจึงมืดสนิท ไร้ซึ่งแสงสว่าง

“มู่เถา จุดไฟหน่อยสิ!”

ลั่วอู๋ร้องเรียกมู่เถา แต่ก็ไม่มีการตอบสนองใด ๆ ห้องโถงนั้นว่างเปล่า

ใจของลั่วอู๋ดิ่งวับวูบลงทันที

หวังว่าคงยังไม่มีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้น

“เสี่ยวชา! อาฟู!” ลั่วอู๋รีบไปดูที่สนามหลังบ้าน แต่ห้องของพวกเขาทั้งสองคนก็ว่างเปล่า คนงานของร้านทั้งสามคนหายตัวไป

“ต้าหวง!”

ต้าหวงโผล่ขึ้นจากลานบ้านและมาหยุดลงแทบเท้าของลั่วอู๋ มันหายใจหนักๆ กล้ามเนื้อตามลำตัวตึงเขม็ง ดวงตาสีแดงก่ำดูเหมือนสัตว์ร้ายในความมืด

“ดีมาก เด็กดี” ลั่วอู๋พยายามสงบสติอารมณ์ตนเองและสงบจิตใจของต้าหวงลงด้วย “อย่าเพิ่งตื่นเต้นไป บอกข้าว่าเกิดอะไรขึ้น”

ผ่านพันธสัญญาวิญญาณระหว่างทั้งสองต้าหวงแสดงภาพความทรงจำของการบุกรุกของศาลาไป่หยู่

หัวใจของลั่วอู๋บีบรัดแน่น

เกิดอะไรขึ้น มีคนบุกเข้ามาที่ศาลาไป่หยู่งั้นเหรอ

ทั้งสามคนล้วนเป็นแค่คนปกติธรรมดา หากต้องสู้กับผู้ใช้พลังวิญญาณ พวกเขาไม่มีทางที่จะรอดได้เลย

แม้ว่าพวกเขาจะมีพลังวิญญาณเช่นกัน แต่เวลาฝึกซ้อมของพวกเขานั้นสั้นเกินไป ไม่ต้องถึงขั้นผู้เชี่ยวชาญพลังวิญญาณหรอก แค่ระดับมือใหม่พวกเขาก็คงจะไม่สามารถเอาชนะได้ด้วยซ้ำ

“ต้าหวงผู้บุกรุกคนนั้นอยู่ที่ไหน” ลั่วอู๋ถาม

ต้าหวงเห่าขึ้น 2-3 ครั้งตรงลานหลังบ้าน

ลั่วอู๋หายใจเข้าลึก ๆ แล้วเดินไปที่ลานบ้านอย่างระมัดระวัง แต่มันกลับไม่มีอะไรในลานหลังบ้าน

“มันอยู่ที่ไหน” ลั่วอู๋ถามด้วยเสียงต่ำ

ต้าหวงขยับจมูกราวกับว่ามันได้กลิ่นอะไรบางอย่างแล้วจึงเห่าอีกหลายครั้งที่ลานหลังบ้าน

แย่แล้วสิ!

ทางนั้นเป็นห้องของหลี่หยิน

หัวใจของลั่วอู๋เหมือนตกวูบลงสู่ก้นบึ้งอันมืดมิด

ทั้งสามคนนั้นก็หายตัวไปแล้ว เสียงเห่าของต้าหวงเองก็ดังมาก ทั้งที่วุ่นวายขนาดนี้แต่หลี่หยินก็ยังไม่ออกมา เกิดอะไรขึ้นกันแน่

ผู้บุกรุกเป็นใครกัน

ลั่วอู๋ยังคงครุ่นคิดอยู่

ตั้งแต่มาถึงเมืองแห่งความพินาศ เขาก็ไม่เคยไปมีเรื่องบาดหมางกับใครเลยด้วยซ้ำ หรือว่าจะเป็นเพราะศาลาไป่หยู่ได้รับความนิยมเพิ่มขึ้นในช่วงนี้ ข้อพิพาททางธุรกิจอย่างนั้นหรือ

หอคอยหวงชา

ศาลาไป่เปา

พวกเขาไม่น่าจำเป็นต้องทำถึงขนาดนี้

แม้ว่าธุรกิจของศาลาไป่หยู่จะขายดีขึ้นแค่ไหน แต่ก็ไม่สามารถเทียบขั้นจนมาคุกคามหอคอยหวงชาหรือศาลาไป่เปาในปัจจุบันได้

ความคิดมากมายผุดขึ้นในใจของลั่วอู๋

แต่ท้ายที่สุดเขาก็เดินอย่างช้า ๆ ไปที่ห้องของหลี่หยิน

ในบริเวณศาลานั้นเงียบสงบ ลั่วอู๋รู้ว่าต้าหวงรับรู้เพียงกลิ่นลมหายใจที่หลงเหลืออยู่ของอีกฝ่าย ผู้บุกรุกตัวจริงน่าจะหนีไปแล้ว

ลั่วอู๋เปิดห้องของหลี่หยินอย่างระมัดระวัง

มันว่างเปล่าเช่นเดียวกับห้องอื่น

ลั่วอู๋กำหมัดแน่นด้วยความโกรธ เพราะหลี่หยินนั้นได้หายตัวไปแล้ว ทำให้ตอนนี้ที่ศาลาไป่หยู่ เหลือเพียงแค่เขาคนเดียว

“ใครกันบุกเข้ามาหาข้า และเลือกที่จะจับผู้หญิงตัวเล็ก ๆ มันทำไปเพื่ออะไรกัน ” ลั่วอู๋คำรามอย่างโกรธเคือง

สายลมยามค่ำคืนนั้นช่างหนาวเย็นเหลือเกิน

ไม่มีใครตอบรับเสียงของเขา

ต้าหวงเอาตัวถูกับขากางเกงของลั่วอู๋ พยายามช่วยให้เขาสบายใจลง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะแสดงให้เห็นความโศกเศร้าในสายตาของมัน

ความรักที่มีต่อหลี่หยินของต้าหวงนั้นไม่ได้น้อยไปกว่าที่มันรักลั่วอู๋

หลังจากคำรามด้วยโทสะ ลั่วอู๋ก็ต้องอ้าปากค้าง มื่อเจอจดหมายบนเตียงของหลี่หยิน

“นี่มัน!”