ไหปีศาจ นิยาย บท 24

บทที่ 24 นกที่ไม่เชื่อง

ท้องฟ้าดูสดใสขึ้นเล็กน้อย และป่าทรายเหลืองยังคงรกร้าง ลั่วอู๋ขมวดคิ้วและมองไปที่ชายลึกลับคนนั้น “อย่าเพิ่งไปไหน ข้าได้มอบของมีค่าแก่ท่านไปแล้ว ช่วยดูสภาพการเงินของข้าก่อนได้ไหม ก่อนที่ท่านจะไปลักพาตัวใครและข่มขู่ผู้อื่น”

วันนี้ ลั่วอู๋ได้มอบยารวบรวมพลังวิญญาณทั้งหมดที่เขาสร้างขึ้นให้แก่ชายลึกลับคนนั้น

“ทำไมท่านยังต้องการช่วยชีวิตคนอื่นอีกล่ะ” ชายลึกลับดูเหมือนจะหัวเราะ

ลั่วอู๋นั้นไม่รู้วิธีการพูดคุยดีๆ เขาจึงตอบแบบตัดรำคาญไปว่า “ถามไร้สาระน่า”

“ข้าเข้าใจว่า ท่านต้องการช่วยผู้หญิงคนนั้นก่อน นางเป็นสาวใช้ที่อยู่กับท่านตลอดทั้งกลางวันและกลางคืน นางเป็นสาวงามคนหนึ่ง ต่อไปในวันหน้า นางอาจเป็นสาวใช้อุ่นเตียงให้เจ้าได้ แต่คนพวกนี้ท่านไม่จำเป็นช่วยพวกเขาหรอก ถ้าพวกเขาตาย ท่านก็รับสมัครคนเข้ามาใหม่ได้อยู่ดี” ชายลึกลับพูดขึ้นเหมือนให้คำแนะนำอีกฝ่ายกลายๆ

“มันไม่ใช่เรื่องของท่าน แม้ว่าพวกเขาจะเป็นผู้ชาย แต่ก็เป็นคนของข้าอยู่ดี และเพราะเป็นคนของข้า ข้าจะนิ่งเฉยและไม่สนใจพวกเขาไม่ได้” ลั่วอู๋พูด

ถ้าหากพวกเขาฟื้นขึ้นมาแล้วได้ยินคำนี้เข้า น้ำตาของพวกเขาคงจะไหลพรากด้วยความซาบซึ้งแน่

แต่ชายลึกลับยังคงเฉยและกล่าวด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์ว่า “น่าเสียดาย ที่ท่านไม่มีเงิน”

“ท่านรอสักสองสามวันก่อนได้ไหม ข้ามีฝูงแมงป่องทรายอยู่ในกำมือ ตราบใดที่พวกมันถูกขายออกไป ข้าก็จะได้เงินมา จากนั้น… “

“ไม่มีทาง! ข้าต้องการเงินตอนนี้เลย” ชายลึกลับขัดจังหวะลั่วอู๋

ลั่วอู๋โกรธมาก “เจ้าคนร้ายนี่ ช่วยให้เวลากับคนทำมาหาเงินก่อนจะได้ไหม”

“ถ้าท่านต้องการช่วยล่ะก็ ท่านต้องตัดนิ้วมือของท่านสองนิ้ว และข้าจะปล่อยสองคนนี้ไป” ชายลึกลับพูดอย่างช้า ๆ

นิ้วของข้างั้นหรือ

เป็นครั้งแรก ที่ลั่วอู๋พบว่านิ้วของเขามีค่ามากขนาดไหน

ใบหน้าของลั่วอู๋ดูเจ็บปวด “ท่านเป็นอะไรไป หรือว่าท่านชอบสะสมนิ้วมือคนงั้นเหรอ”

“ถ้าท่านไม่ทำ ทั้งสองคนนี้จะต้องตาย”

“เฮ้ย! ท่านไม่ให้เวลาข้าคิดเรื่องนี้เลยรึไง” ลั่วอู๋มองที่นิ้วของเขา ใบหน้าของเขาดูเศร้า

ลืมมันไปเถอะ

หลังจากนี้ ทุกชีวิตมันสำคัญมาก

หลังจากคิดสักพัก เขาสามารถนำเงินไปซื้อผลไม้ชนิดหนึ่งที่เรียกว่าผลไม้หยกขาว ผลไม้วิญญาณนี้มีพลังชีวิตที่แข็งแกร่ง และสามารถฟื้นฟูอวัยวะได้

อย่างไรก็ตาม ผลไม้หยกขาวนั้นมีราคาแพงเล็กน้อย ประมาณล้านหินวิญญาณเลยทีเดียว

ลั่วอู๋กัดฟันแล้วตะโกนว่า “ท่านมีดาบสั้นให้ข้าไหม”

แพล้ง!

ชายลึกลับโยนดาบสั้นบนพื้น

ใบหน้าของลั๋วอู๋เปลี่ยนเป็นสีดำทะมึน เจ้าคนนี้เตรียมพร้อมขนาดนี้เลยเหรอ

เขาหยิบดาบสั้นขึ้น ใบหน้าของลั่วอู๋ดูหนักอึ้ง และเขาก็ค่อย ๆ นำดาบสั้นไปไว้ที่ปลายนิ้ว

ดวงตาของชายลึกลับแคบลง และดูเหมือนจะยิ้มออกมา “ไม่จำเป็นแล้ว… “

“ใช่ล่ะ!” ดวงตาของลั่วอู๋เบิกกว้าง และเขาก็ไม่ได้ยินเสียงของชายลึกลับ

ชายลึกลับตกใจเล็กน้อย

เขาเห็นลั่วอู๋ตรงหน้าเขา จากนั้นได้มีนกวิญญาณขาวปรากฏตัวขึ้น นกวิญญาณบินวนไปมาในอากาศและร่วงลงกับพื้น มันชูคอของมันขึ้นอย่างภาคภูมิ ท้าทายคนบางคน

หงส์น้ำเหรอ

เดี๋ยวก่อน มันไม่ใช่

ทำไมนกตัวนี้ถึงมีลักษณะเหมือนแร้งทราย

ในทันทีที่สัตว์วิญญาณนั้นได้ปรากฏตัวออกมา แต่ลั่วอู๋ต้องการทำอะไรกับมันกันล่ะ

ชายลึกลับเงียบไปครู่หนึ่ง: “เจ้าต้องการทำอะไร”

“แร้งทรายกลายพันธุ์ตัวนี้เกิดมาพร้อมหกทักษะ แม้ว่า คุณสมบัติของมันจะเป็นแค่ระดับทองแดง แต่มันก็สูงกว่าแร้งทรายทั่วไปอีก” ลั่วอู๋พูดอย่างจริงจัง “แร้งทรายตัวนี้มีมูลค่าสูงมาก ข้าใช้หินวิญญาณที่เหลือกับมัน”

แร้งทรายนั่นคืออะไรกันแน่!

ชายลึกลับตกใจเล็กน้อย

นกที่กลายพันธุ์งั้นเหรอ นี่มันหายากมากเลยนี่นา

เขาเคยได้ยินเกี่ยวกับการมีอยู่ของสัตว์วิญญาณกลายพันธุ์บนโลกนี้ แต่เขาไม่เคยได้เห็นด้วยตาของเขาเองเลย เพราะพวกมันได้ถูกเก็บสงวนเอาไว้

ความแข็งแกร่งของสัตว์วิญญาณกลายพันธุ์นั้นไม่จำเป็นต้องมากกว่าพวกญาติพี่น้องของมันตามปกติ แต่มันจะมีคุณสมบัติที่เป็นเอกลักษณ์ของตัวมันเอง เช่นเดียวกับแร้งทรายมันเกิดมาพร้อมหกทักษะ ซึ่งเรียกว่ามันน่าตกใจอย่างมาก