ไหปีศาจ นิยาย บท 3

บทที่ 3 ผู้ที่กลายเป็นวิญญาณ

ลั่วอู๋รู้สึกไม่พอใจกับเสียงตะโกนของคนขับรถม้าขึ้นมาทันที

คนขับรถม้าคนนี้เป็นเพียงข้ารับใช้ในครอบครัวของลั่วอู๋ ระหว่างการเดินทาง ชายคนนี้ไม่เคยที่จะเคารพเขาแม้แต่น้อย เขาทำราวกับลั่วอู๋เป็นเหมือนนักโทษในคุกคนหนึ่ง

ซึ่งการกระทำเช่นนั้นสร้างความไม่พอใจให้กับลั่วอู๋มานานพอแล้ว

คนขับรถม้าคนหนึ่งกำลังเลี้ยงม้าพันธุ์เชินชิงจูว ด้วยอาหารสัตว์และน้ำอยู่ และสุดท้าย เขาก็รอต่อไปไม่ไหว เขาเดินเข้ามาหาลั่วอู๋อย่างใจร้อน แล้วกล่าวเร่งว่า “ไปต่อได้แล้ว! หลังจากไปส่งท่านที่เมืองร้างนั่นแล้ว ข้าจะกลับไปที่ตำหนักตระกูลลั่วเพื่อทำงานสำคัญ ท่านอย่าถ่วงเวลาของข้าจะได้ไหม”

เจ้าม้าตัวน้อยเดินตามหลังคนขับรถม้าอย่างไม่รีบร้อน

ลั่วอู๋ขมวดคิ้ว มองไปที่คนขับรถม้า และไม่พูดอะไร

ต้าหวงที่นั่งอยู่ข้างๆ เท้าของเขาลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ ดวงตาขุ่นมัวชัดเจน และมีกรงเล็บแหลมคมยื่นออกมาจากอุ้งเท้า

คนขับรถม้าเห็นว่าลั่วอู๋ไม่สนใจเขา ก็รู้สึกโกรธขึ้นมาทันที “ท่านทำท่าอวดดีใส่ข้าแบบนี้ อยากเข้าไปในรถของข้าตอนนี้ด้วยตัวเอง หรือว่าจะให้ข้ามัดท่าน แล้วโยนท่านกลับเข้าไปในรถดีล่ะ”

“ต้าหวง ไปเลย!” ลั่วอู๋พูดเสียงต่ำ

ต้าหวงขยับตัวและวิ่งพุ่งออกไป แววตาของมันทอแววดุร้าย สุนัขเป็นผู้คุ้มกันที่สำคัญที่สุด และเมื่อเจ้าของกำลังถูกคุกคาม ความดุร้ายที่ซ่อนอยู่ในสายเลือดของมันจึงตื่นขึ้น

“โฮกกกกกก!”

ต้าหวงคำราม และใต้ฝ่าเท้าของมันมีแสงส่องสว่างออกมา

คนขับรถม้าตกใจมากเมื่อเห็นสิ่งนั้น

เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมเจ้าสุนัขขนสีน้ำตาลมอมๆ ถึงดุร้ายขึ้นมาได้ เขารู้สึกเหมือนกำลังเผชิญหน้ากับสิงโตที่ดุร้ายที่สุด

“อย่าเข้ามา! อย่าเข้ามานะ!” คนขับรถม้าตะโกนใส่มันอย่างบ้าคลั่ง

แต่ต้าหวงไม่ได้วิ่งไปหาเขา มันวิ่งผ่านเขาไป และตรงไปที่ม้าที่อยู่ด้านหลัง

ม้าเชินชิงจูวตัวสั่นและย่ำกีบเท้าของมัน แล้วรีบหันหลังกลับ และดีดเท้าเตะออกไปด้วยกีบเท้าหลัง

ลูกเตะของม้าธรรมดาแต่สายพันธุ์ดีแบบนี้ อาจถึงกับเตะชายวัยกลางคนให้เสียชีวิตได้เลย

นับประสาอะไรกับม้าเชินชิงจูว ซึ่งเป็นม้าสายพันธุ์ล้ำเลิศที่สุด แม้ว่าม้าเชินชิงจูวจะยังไม่โตพอ แต่ก็ตัวใหญ่กว่าต้าหวงหลายเท่า

คนขับรถม้าเห็นว่าต้าหวงไม่วิ่งตรงเข้ามาหาเขา จึงรู้สึกโล่งใจขึ้นมาบ้าง เขามองไปรอบ ๆ และเห็นต้าหวงกำลังวิ่งไปหาม้าเชินชิงจูวของเขา

“เจ้าหมาตัวนั้นมันบ้าไปแล้ว แม้แต่สิงโตก็ยังถูกฆ่าด้วยการเตะของม้าเชินชิงจูวได้ แถมเจ้าหมานั่นพุ่งเข้าไปแบบเดี่ยวๆ” คนขับรถม้าคิดในใจ

แต่ในภาพที่ปรากฏขึ้นต่อไป สิ่งที่เห็นนั้นทำให้คนขับรถม้าเหมือนกับคนตาบอด

ม้าเชินชิงจูวเตะบนตัวต้าหวง แต่ต้าหวงไม่ได้บาดเจ็บใดๆ มันกลับกระโดดกัดไปที่คอม้าเชินชิงจูว จนมีเลือดสาดออกมา

“ฮี่ๆๆ”

ม้าเชินชิงจูวครวญคราง และตะเกียกตะกาย แต่แววตาของมันก็ค่อยๆ จางหายไปจนกลายเป็นไร้ชีวิต

คนขับรถม้าตัวสั่น และร้องไห้ ออกมาด้วยความเจ็บปวด “ม้าข้า! ม้าเชินชิงจูวของข้า!”

มันเปรียบดั่งหัวใจของเขา

เขาใช้เวลาทั้งหมดไปกับการเก็บออม เพื่อที่จะซื้อมัน

มันเป็นสิ่งเสริมสร้างบารมีของเขาเวลาที่เขาเอาไปโม้ในวงเหล้า แต่ตอนนี้ม้าของเขาถูกสุนัขฆ่าตายแล้ว!

ใช้งานทักษะ “กลืนกิน”

ต้าหวงอ้าปากของมัน และฉีกเลือดฉีกเนื้อของม้าเชินชิงจูว จนไม่เหลือแม้แต่กระดูก หลังจากนั้นไม่นาน ม้าเชินชิงจูวก็ถูกต้าหวงกลืนกินจนหมด

พลังงานจากเลือดเนื้อของ ทำให้ม้าเชินชิงจูวค่อยๆ กลายเป็นวิญญาณไหลเข้าสู่ร่างกายของต้าหวง และพลังวิญญาณก็พัฒนาขึ้นเล็กน้อย

นี่คือพลังของกลืนกิน สัตว์วิญญาณสามารถสร้างความแข็งแกร่งให้กับตัวเอง โดยการกลืนกินเลือดและเนื้อของเป้าหมาย

หลังจากกลืนกินม้าเชินชิงจูวเสร็จ ต้าหวงก็เดินกลับไปอย่างช้าๆ และนั่งยองๆ ที่เท้าของลั่วอู๋ คลอเคลียขาของลั่วอู๋ และกลับเป็นสุนัขสีน้ำตาลมอมๆ ตัวเดิม

“ ครั้งหน้า ถ้าเจ้ากล้าที่จะพูดกับข้าแบบนี้อีกละก็ มันไม่ใช่แค่ม้าที่จะต้องตาย” ลั่วอู๋กล่าวเบา ๆ

คนขับรถม้าคนนั้นหวาดกลัวจับใจ ไหนเลยจะกล้ากำแหงอีก เขาพยักหน้าและตอบว่า “ขอรับ นายน้อย”

ในที่สุดลั่วอู๋ก็ได้ตำแหน่งนายน้อยคืน

“เข้าไปในรถกันเถอะ” ลั่วอู๋ไม่ได้หันกลับไปมอง เขาเดินไปที่รถม้าพร้อมกับหลี่หยินและต้าหวง

แต่สถานการณ์นั้นแตกต่างออกไป ความโศกเศร้าและความหงุดหงิดบนหน้าเขาได้หายไปแล้ว แต่เป็นจิตวิญญาณเข้ามาแทนที่

มันไม่ใช่แค่เมืองร้างอีกต่อไป

ไม่ว่าข้าจะอยู่ไกลแค่ไหน ก็ไม่มีใครสามารถหยุดการท้าทายสวรรค์นี้ได้

คนขับรถม้าขึ้นรถ และบังคับรถม้าให้ออกเดินทาง

ในช่วงเวลาที่ผ่านมา ทัศนคติของคนขับรถม้าที่มีต่อลั่วอู๋ได้กลายเป็นที่เคารพนับถือ และไม่กล้าพูดจาเย่อหยิ่ง ยิ่งกว่านั้น เขามักจะกลัวต้าหวง และไม่กล้าเข้าใกล้สุนัขแก่สีน้ำตาลมอมๆ อีกเลย

ในรถม้า ลั่วอู๋พยายามทำพันธสัญญากับต้าหวง แต่แปลก ที่มันล้มเหลวทุกครั้งโดยไม่มีข้อยกเว้น

หรือเขาจะเป็นขยะไร้ค่าของตระกูลลั่วจริงๆ

มันเกิดขึ้นได้อย่างไร