ไหปีศาจ นิยาย บท 59

บทที่ 59

นกหน้าโง่ที่ขายไม่ได้

ลั่วอู๋ถูกนำทางไปยังศาลาหลักของคฤหาสน์ชวนเทียน

มันเป็นสถานที่เฉพาะสำหรับสมาชิกระดับสูงภายในคฤหาสน์ชวนเทียนเท่านั้นที่สามารถเข้ามาที่นี่ได้ แต่เขาได้รับการยกเว้นเป็นกรณีพิเศษ

ทั้งผู้ดูแลอันดับเจ็ดอย่างหวังฉีและหลงเลินชาน ต่างก็กำลังวิตกกังวลอย่างหนัก

“น้องชายลั่ว รีบหน่อย ขอให้พวกข้าดูภูตดอกไม้หน่อยเถอะ” ทั้งหวังฉีและหลงเลินชาน รอคอยไม่ไหวจนพูดออกมา

แม้ว่าพวกเขาจะรู้อยู่แก่ใจดีว่าอีกฝ่ายไม่มีทางโกหกพวกเขาแน่

แต่ท้ายที่สุดการได้เห็นก่อนก็น่าจะดีที่สุด

ลั่วอู๋พยักหน้า แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก เขาถ่ายเทพลังวิญญาณลงในไหปีศาจแล้วเปิดใช้งาน เขาแตะมือของเขาลงไป จากนั้นแสงสีชมพูก็ส่องออกมา

แสงและกลิ่นหอมของดอกไม้ค่อย ๆ ลอยออกมา

ดอกไม้สีชมพูขนาดเท่ากับดอกบัวบาน โผล่ขึ้นมาแล้วบานออกช้า ๆ ปรากฏร่างของภูตอันแสนน่ารักสวมกระโปรงสีชมพูขนาดเล็ก สายตาของมันสับสนและดูสดใส

ปีกอันใสสะอาดของมันสั่นเบา ๆ อากาศดูเหมือนว่าจะมีละอองเกสรหวานกระจายไปทั่ว พร้อมกับเพิ่มความหนาแน่นของพลังวิญญาณในห้องรับรองนี้

ภูตดอกไม้ลอยอยู่ในอากาศอย่างไร้กังวลมันมองไปรอบ ๆ ด้วยรูปร่างหน้าตาที่น่ารักและละเอียดอ่อน แม้ว่าจะมีคนดูอยู่ไม่กี่คนก็ตาม

ภูตดอกไม้

สิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ ที่เกิดจากดอกไม้วิญญาณ

หวังฉีสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และเก็บสายตาอันตื่นเต้นของเขาไว้ “นี่มันสุดยอดไปเลย มันเป็นภูตดอกไม้จริง ๆ มันเป็นภูตดอกไม้ของจริงแน่นอน”

“เจ้าหนูลั่ว ได้โปรดเอาภูตดอกไม้ของเจ้าขึ้นประมูลในโรงประมูลของเราเถอะ” หลงเลินชาน กล่าวอย่างจริงจัง

ลั่วอู๋พูดพร้อมกับยิ้มว่า “การที่ข้าเอาภูตดอกไม้ออกมาก็เพราะจะทำแบบนั้นแหละ”

“ขอบคุณ เจ้ามากน้องชายลั่ว เรื่องนี้มีอิทธิพลอย่างมากต่อคฤหาสน์ชวนเทียนของพวกเรา”หวังฉีพูดออกมาด้วยความซาบซึ้ง

“ไม่เป็นไรหรอกน่า ท่านหวังฉีข้ายินดี”

ลั่วอู๋พูดอย่างสุภาพ

ภูตดอกไม้กำลังลอยล่องอยู่ในห้องสักพัก จากนั้นก็ตกลงบนบ่าของลั่วอู๋ มันดูกระสับกระส่ายเล็กน้อยและแสงไฟในร่างก็ดูเหมือนจะสลัวลง

“อา”

ภูตดอกไม้ส่งเสียงออกมา

แต่มันก็ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ ดังนั้นมันจึงตะโกนได้แต่แบบนี้เท่านั้น

เสียงของมันเย็นชาและดูไม่มีตัวตนเหมือนกับเครื่องดนตรี

“เจ้าหิวแล้วสินะ” ลั่วอู๋อารมณ์เสียเล็กน้อย

ภูตดอกไม้ไม่ได้สนใจยารวบรวมพลังวิญญาณ เขาจึงไม่รู้ว่าจะหาอะไรให้มันกิน

“ภูตดอกไม้กินแต่น้ำทิพย์บริสุทธิ์เท่านั้น มิฉะนั้นมันจะสูญเสียพลังวิญญาณของมัน มันคงจะดีกว่าถ้าน้องชายลั่ว ฝากมันไว้กับพวกเราก่อน” หวังฉีฝืนพูดออกมาอย่างปวดใจ เขาเคยได้ยินบางคนเคยพูดว่าภูตดอกไม้นั้นไม่สามารถหิวได้

“ได้เลย ” ลั่วอู๋พูด

หลงเลินชานรีบไปเรียกผู้ปรับแต่งระดับสูงหลายคนในคฤหาสน์ชวนเทียน ให้มาช่วยดูแลภูตดอกไม้ เขาต้องการให้ภูตดอกไม้ได้รับการปฏิบัติขั้นสูงสุด

จากนั้นเมื่อจัดการเสร็จไปเรื่องหนึ่งแล้วลั่วอู๋ก็ปล่อยแร้งทรายกลายพันธุ์ออกมา

นกหน้าโง่ก็ยังกวนประสาทเหมือนเดิม มันยกคอขึ้นกางปีกสีขาวหิมะออกมาเหมือนภูมิใจในตัวเองมาก

“ข้าต้องการขายไอ้นกหน้าโง่นี่ด้วย” ลั่วอู๋พูดขึ้น

นกหน้าโง่นั้นโมโหมาก

เจ้าต้องการขายข้า

ไอ้เจ้ามนุษย์ ครั้งก่อนคือครั้งสุดท้ายที่ข้าจะยอมเล่นตามเจ้า คราวนี้เจ้ายังกล้าเรียกข้าออกมาขายอีกงั้นสินะ

“จะเอาแบบนี้ใช่ไหม!”

นกหน้าโง่กระพือปีกและจิกไปที่ลั่วอู๋อย่างโกรธเกรี้ยวด้วยจะงอยปากของมัน

ลั่วอู๋ เองก็เป็นคนใจร้อน เจ้านกโง่แกไม่คิดจะเสนอหน้ามาดี ๆ บ้างเลยสินะ แกกล้าจิกข้าต่อหน้าผู้ใหญ่สองคนนี้ ข้าก็จะไม่ทนเจ้าอีกต่อไปแล้ว

เขาตะโกนเรียกต้าหวงออกมาทันทีและให้มันกำราบนกหน้าโง่ให้หนัก

“แกว๊ก …”

นกหน้าโง่ที่ถูกกระแทกกับพื้นส่งเสียงโหยหวนดังลั่น

ท้ายที่สุดมันก็อยู่อย่างสงบในอาคารและหมดสภาพเกินกว่าจะมีแรงบิน

“เจ้าไม่พอใจรึไง” ลั่วอู๋ถาม

นกหน้าโง่พยักหน้า

ทำให้ลั่วอู๋ประทับใจแปลก ๆ

หลงเลินชานและหวังฉี ต่างก็สนุกสนานไปกับการทะเลาะของทั้งคู่

แร้งทรายกลายพันธุ์ตัวนี้เองก็น่าสนใจมากเช่นกัน