ไหปีศาจ นิยาย บท 60

บทที่ 60

ภัยอันตรายจากนอกเมือง

วิชาผีเสริมกระดูก

เดิมทีมันเป็นศิลปะการต่อสู้โบราณชั้นหนึ่ง แต่น่าเสียดายที่การฝึกฝนนั้นมีความรุนแรงมากเกินไป และต้องมีร่างกายที่สมบูรณ์แข็งแรง ในสมัยโบราณจึงมีเพียงไม่กี่คนที่สามารถฝึกฝนมันได้

ในบรรดากระบวนท่าทั้ง 7 ที่ถูกบันทึกไว้ เป็นกระบวนท่าที่น่ากลัวอย่างยิ่ง อาจเรียกพวกเขาว่าผู้ทำลายสวรรค์และโลกก็ยังได้ เมื่อพวกเขาฝึกฝนจนถึงหยั่งลึก

อย่างไรก็ตาม ลั่วอู๋ยังไม่พร้อมที่จะฝึกฝนวิชาผีเสริมกระดูกทั้ง 7 กระบวนท่า เขาสามารถเรียนรู้ได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น

ขุดคุ้ยกระดูก

วิญญาณเทพเจ้าลงทัณฑ์

ผีแห่งเซินโล

ห่าฝนวิญญาณ

กล้วยไม้สันโดษในแห่งหุบเขาร้าง

วิญญาณเทพเจ้า

วิญญาณคร่ำครวญ

กระบวนท่าทั้ง 7 นี้ รวมอยู่ในทักษะการต่อสู้ระยะประชิด ทักษะพลิ้วไหว สมรรถภาพร่างกายและศิลปะการต่อสู้ มันครอบคลุมถึงพลังที่ไม่สามารถคาดเดาได้

ลั่วอู๋เริ่มเคลื่อนไหวตามท่าทาง หลังจากฝึกกระบวนท่าแรก ขุดคุ้ยกระดูก เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดของกระดูกทั้งร่างกาย เขาไม่สามารถทนได้ราวกับว่าร่างกายกำลังจะแตกสลาย

“ฟู่ว!” ลั่วอู๋สูดลมหายใจเข้า

ข้าตายแน่

ทักษะผีนี่มันอะไรกัน

ลั่วอู๋สำเร็จกระบวนท่าแรก เขารู้สึกปวดกระดูก และเจ็บปวดกล้ามเนื้อไปทั่วร่างกาย

แต่หลังจากพักเพียงเล็กน้อย เขารู้สึกถึงแรงในร่างกายได้กลับคืนมา มันอบอุ่นและสบายราวกับแช่น้ำอุ่น

“ค่อย ๆ ทำไป ทำมันให้เหมือนกับการออกกำลังกาย”

แม้ว่าเขาจะตระหนักถึงผลประโยชน์ หลังจากให้กำลังใจตนเอง แต่มันก็เจ็บปวดเกินไป

ไม่ใช่แค่เขา ขนาดไร้หน้าก็ยังเจอสถานการณ์เดียวกัน

ลั่วอู๋เดินออกจากห้องของตน ไปยังประตูห้องของไร้หน้า

มองผ่านหน้าต่างบาง ๆ ลั่วอู๋เห็นว่ามีอะไรเกิดขึ้นภายในห้องบ้าง

ไร้หน้าเจ็บปวดอย่างมาก หลังจากฝึกฝนหลายกระบวนท่า มีเสียงของกระดูกที่เหมือนกำลังจะแตกดังออกมา

“กึก กึก”

มีเสียงทะลุผ่านมาออกมาข้างนอก

เหงื่อไหลรินปะปนไปกับเลือดนับไม่ถ้วน

เห็นได้ชัดว่าเขากำลังเจ็บปวด แต่เขาก็ไม่ยอมหยุด

ลั่วอู๋ประหลาดใจ หลังพบว่าไร้หน้ากำลังฝึกกระบวนท่าที่ 5 อยู่ และมีหมอกสีดำเบาบางปรากฏออกมาจากร่างของเขา

“ไม่น่าเชื่อเขาใช้ทุกกระบวนท่าได้แล้วงั้นหรือ เร็วมาก!”

ลั่วอู๋ไม่ได้คาดหวังว่าไร้หน้าจะรีบฝึกและคืบหน้าได้เร็วขนาดนี้ ในขณะที่เขาเพิ่งจะเริ่มฝึกกระบวนท่าแรกอยู่เลย

ลั่วอู๋คิดสักครู่หนึ่งและหันหลังเดินออกไป

เขาไปยังคฤหาสน์ชวนเทียน และซื้อยาเม็ดบางอย่างสำหรับช่วยเสริมสร้างร่างกาย

ชั่วโมงต่อมา

ลั่วอู๋กลับเข้ามาและเปิดประตูห้องที่ไร้หน้ากำลังฝึกฝนอยู่

ไร้หน้าสำเร็จการฝึกฝนแล้ว แต่ดูเหมือนว่าร่างกายของเขากำลังจะแตกสลายเขาล้มตัวลงนอนอยู่บนเตียง กระดูกของเขาถูกบดขยี้

“เป็นไงบ้าง” ลั่วอู๋ผลักประตูเข้าไป

เสียงภายใต้หน้ากากนั้นแหบและไร้เรี่ยวแรง จนฟังยากมาก เขาแสดงความอ่อนแอที่แสนจะอธิบายไม่ได้ “ข้าไม่เป็นไร ข้าทนมันได้ขอรับ”

“ทำไมเจ้าถึงรีบร้อนนัก”

ไร้หน้าเงียบไปครู่หนึ่ง

“ข้าคิดว่าข้าจะต้องใช้ชีวิตแบบนี้ไปตลอดชีวิต”

“แต่เมื่อท่านให้ทักษะนี้แก่ข้า หัวใจที่ตายของข้าก็เริ่มสั่นไหว ราวกับว่าได้พบความหวังที่จะได้เกิดใหม่อีกครั้ง”

ไร้หน้าตัวสั่นและเหมือนจะหัวเราะออกมา

หัวของเขาเอนไปอีกข้างหนึ่ง ซึ่งมันดูน่ากลัวมาก

“ข้าจะไม่รีบร้อนได้อย่างไร”

เขาเป็นแค่อันธพาล ความฝันเดียวของเขาคือการเข้าร่วมกับทีมหวงชา เพื่อให้ทุกคนรู้จักเขาและยกย่องเป็นครอบครัวเดียวกัน

แต่แล้ววันหนึ่ง ความฝันของเขาก็พังทลาย

เขาเกือบถูกเอาชีวิตไป

ร่างกายของเขาบาดเจ็บและยังอยู่ในสภาพที่เหมือนตัวประหลาด ไม่ว่าเขาจะไปที่ไหน ก็จะมีคนมองเขาด้วยความหวาดกลัวและหลีกเลี่ยงเขา

แม้เขาต้องการแก้แค้น ด้วยตัวเขาเอง แต่มันไม่มีความหวังเลย

ร่างกายก็พิกลพิการ หัวใจก็ใกล้ดับสูญ