ไหปีศาจ นิยาย บท 63

บทที่ 63

เข้าใจผิด

สามวันต่อมา

องค์หญิงเจียโรว ฟื้นขึ้นมาอย่างช้าๆ ในปากของนางแห้งผาก กระเพาะของนางโหยหิวและร่างกายของนางอ่อนแรงจนไม่ต่างจากของคนพิการ

นี่ข้าอยู่ที่ไหนกันเนี่ย

ก็จริงนะ

เพราะนางเพิ่งฟื้นขึ้นมา ความคิดของนางจึงยังสับสนอยู่เล็กน้อย

โอ้ ข้าจำได้แล้ว

ข้าถูกซุ่มโจมตี จากนั้นข้าก็ใช้วิชาจักรพรรดิมังกรลงมากำจัดมัน แล้วข้าก็ตกอยู่สภาพที่แย่มากเพราะอาการข้างเคียง จากนั้นก็ได้รับความช่วยเหลือจากผู้ชายคนหนึ่ง

ใครจะไปคิดว่าจะถูกผู้ใช้พลังวิญญาณระดับทองแดงช่วยชีวิตไว้จริงๆ

แต่เจ้าสุนัขตัวนั้นช่างน่าสนใจจริงๆ

“ดูเหมือนว่าจะต้องใช้เวลาพักราว ๆ หนึ่งเดือนสินะ”

องค์หญิงเจียโรวจ้องมองเพดานอย่างเศร้าสลด จากนั้นนางก็รู้สึกผิดปกติที่ร่างกายของนางอย่างบอกไม่ถูกและก้มลงดู

“อ๊ะ! อ๊าา”

มันเป็นเสียงร้อง ด้วยความตกใจ

ทั้งโรงเตี๊ยมเหมือนจะสั่นสะเทือนด้วยเสียงร้องของนาง

ลั่วอู๋ นวดใบหูของเขาแล้วเดินเข้าไปในห้องพร้อมบ่นว่า “ทำไมเจ้าถึงส่งเสียงดังแบบนั้น หูของข้าจะหนวกเอาเพราะเจ้าเนี่ยแหละ ดูเหมือนว่าจะฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็วเลยนะ”

องค์หญิงเจียโรวสงบลงและมองดูลั๋วอู๋

เขาน่าจะเป็นชายหนุ่มที่ช่วยนางเอาไว้

“เสื้อผ้าของข้าอยู่ที่ไหน … “องค์หญิงเจียโรว ถามอย่างอ่อนแอ

ลั่วอู๋ตอบกลับ “ทั่วร่างของเจ้าปกคลุมไปด้วยเลือดและเสื้อผ้าของเจ้าก็สกปรก เจ้ายังคิดจะใส่มันอยู่อีกเหรอ”

สายตาขององค์หญิงเจียโรวดูเย็นชา

“เจ้าคนโรคจิต, บังอาจนัก ข้าจะฆ่าเจ้า”

พลังวิญญาณที่เหลืออยู่ขององค์หญิงเจียโรว ค่อยๆควบแน่นและไหลลงไปในแหวนสัตว์วิญญาณศักดิ์สิทธิ์สีเขียวบนข้อมือของนางที่จู่ ๆ ก็สว่างขึ้น

มวลของพลังวิญญาณสีทองแผ่ออกมาแล้วค่อย ๆ กลายเป็นสัตว์วิญญาณมังกรขนาดเล็กที่เหมือนสัตว์ประหลาด

“มังกรวิญญาณ”

ลั่วอู๋รู้สึกประหลาดใจ

เขาไม่ได้คาดคิดว่าสัตว์วิญญาณตัวแรกขององค์หญิงเจียโรวคือมังกรวิญญาณ มันไม่ใช่สัตว์วิญญาณที่มีตัวตนจริงแต่เกิดจากคลื่นพลังวิญญาณและภูมิปัญญา

มันสัตว์วิญญาณหายาก

“กรร!” ดูเหมือนว่าจะรู้สึกถึงความตั้งใจของเจ้านายมังกรทองตัวเล็ก ๆ เปิดปากออก เสียงของมันดูเหมือนจะยังไม่โตเต็มวัย

“เงียบ! เจ้านี่ชื่อว่าอะไร” ทันทีที่ลั่วอู๋ตบหัวมันเบา ๆ มังกรวิญญาณก็ร่วงลงนอนบนพื้น

องค์หญิงเจียโรว ร้องออกมาด้วยความปวดใจ

“เสี่ยวจิน … “

สงครามครั้งยิ่งใหญ่จบลงอย่างง่ายดาย

นางในตอนนี้อ่อนแอมาก เนื่องจากนางได้สูญเสียพลังวิญญาณไปมาก นอกจากนี้ร่างกายของนางยังต้องทำงานอย่างหนักเพื่อรักษาตัวเอง ไม่ต้องคิดถึงเรื่องต่อสู้เลย

“ไอ้บ้า ข้าไม่คิดเลยว่าข้าจะหนีเสือปะจระเข้แบบนี้ ชื่อเสียงของข้าในฐานะองค์หญิงเจียโรว ถูกทำลายบ่นบี้หมดแล้ว”องค์หญิงเจียโรวอยากร้องไห้ออกมาแม้ไม่มีน้ำตา

ลั่วอู๋กลอกตา “ เจ้าพูดถึงเรื่องไร้สาระอะไรเนี่ย สาวใช้ของข้าต่างหากที่ช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เจ้า แม้ว่าข้าจะไม่ใช่สุภาพบุรุษ แต่ข้าก็ไม่คิดที่จะฉวยโอกาสจากคนอื่น”

“สาวใช้ของเจ้า”องค์หญิงเจียโรวกะพริบตา

“หลี่หยินออกมา”

ลั่วอู๋ส่งเสียงเรียกสาวใช้ประจำตัว

หลี่หยินเข้ามาในห้องและทักทายเล็กน้อย “องค์หญิงเจ้าคะ ข้าเป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ท่านเองเจ้าค่ะ”

“อืม” สีหน้าขององค์หญิงเจียโรวเปลี่ยนไปทันที นางพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่เป็นไร ๆ ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่เป็นไร”

ลั่วอู๋พูดไม่ออก

นี้คือองค์หญิงเจียโรวใช่ไหม ข้าไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่แล้ว

……

……

“ไปเอาน้ำมาให้ข้าหน่อยได้ไหม ข้ากระหายน้ำ” องค์หญิงเจียโรวพูดอย่างน่าสงสารด้วยใบหน้าที่บอบบางและละเอียดอ่อนของนาง

ลั่วอู๋เลยสั่งให้หลี่หยินป้อนน้ำและขนมให้นางเพื่อบรรเทาความหิวกระหายของนาง

ข้านอนหลับไปนานแค่ไหนแล้วเหรอ”องค์หญิงเจียโรว ถามทันที