ไหปีศาจ นิยาย บท 75

บทที่ 75

คำขอโทษ

ในรถม้าคันหนึ่งที่ดูสวยงามและมีสัญลักษณ์ของราชวงศ์พิงหนานอยู่ทางด้านซ้ายของตัวรถ

“เจ้าสืบมาแล้วใช่ไหม” หลี่ชวนเฉิงหลับตาพยายามสงบสติอารมณ์ แต่มือของเขานั้นกำแน่นอยู่ใต้แขน จนเห็นได้ชัดว่าอารมณ์ของเขาไม่สงบเต็มไปด้วยโทสะ

เขาไม่ทราบว่าทำไมพ่อของเขาถึงได้สั่งคำสั่งเด็ดขาดว่าเขาต้องได้รับความโปรดปรานจากองค์หญิงเจียโรว เพื่อจะได้กลายเป็นราชบุตรเขย

แต่เขาก็รู้ว่าต้องมีเหตุผลบางอย่างพ่อของเขาจึงทำเช่นนั้น

เพื่อการนั้นเขาจึงต้องซื้อสัตว์วิญญาณที่องค์หญิงเจียโรวโปรดปรานมาถวายให้ได้ ไม่ว่าจะต้องจ่ายแค่ไหนก็ตาม

แต่เขาก็ล้มเหลว

เพราะเจ้าเด็กหนุ่มผมสีเงินที่น่ารังเกียจนั่น

เบื้องหน้าของหลี่ชวนเฉิงมีชายในชุดดำคนหนึ่งคุกเข่าลง จากนั้นเขาก็ตอบด้วยเสียงเบา ๆ ว่า “ใช่แล้วขอรับ เด็กหนุ่มผู้นั้นมีชื่อว่าลั่วอู๋ เขาเป็นของตระกูลลั่วขอรับ”

“ตระกูลลั่วงั้นเหรอ” ดวงตาของหลี่ชวนเฉิงหรี่ลง “ตระกูลลั่วที่เป็นผู้ปรับแต่งสัตว์วิญญาณ ปีศาจและลิงเผือก”

“ใช่ขอรับ”

หลี่ชวนเฉิงสูดหายใจเข้าลึก ๆ ตระกูลลั่วนั้นถือเป็นตระกูลชนชั้นสูง แม้แต่ผู้คุมเขตการปกครองและราชวงศ์ก็ยังไม่กล้าคิดจะเป็นศัตรูกับตระกูลลั่วอย่างโจ่งแจ้ง

แค่นี้อย่างนั้นเหรอ

หลี่ชวนเฉิงยังไม่พอใจ เขาไม่เพียงแค่ต้องการจะชิงเอาภูตดอกไม้กลับคืนมา แต่ยังต้องการชีวิตของลั่วอู๋อีกด้วย

“อย่างไรก็ตามผู้ใต้บังคับบัญชาของข้า สืบพบว่าลั่วอู๋ผู้นี้เป็นลูกชายที่ถูกขับออกจากตระกูลลั่วขอรับ เนื่องด้วยขาดคุณสมบัติในฐานะผู้ใช้พลังวิญญาณและสถานะในตระกูลที่ต่ำ เนื่องจากมารดาของเขาไม่มีฐานะในตระกูลลั่ว เขาจึงถูกเนรเทศให้ไปที่เขตหวงชาเพื่อดูแลธุรกิจตระกูลที่นั่นขอรับ ” ชายชุดดำอธิบายต่อ

หลี่ชวนเฉิงดีใจมาก “นั่นมันเป็นเรื่องจริงอย่างนั้นเหรอ”

ลูกชายที่ถูกขับออกจากตระกูลอย่างนั้นหรือ

แบบนี้ต่อให้เขาฆ่าอีกฝ่ายให้ตายไปก็ไม่ได้มีความสำคัญอะไรต่อตระกูลลั่ว

เป็นไปได้รึเปล่าว่าตระกูลลั่วจะไม่ระแคะระคายเรื่องที่ลั่วอู๋กระทำการในโรงประมูล

“ มันเป็นความจริงขอรับ ลูกน้องของข้ายืนยันว่าตอนนี้เขายังคงพักอาศัยอยู่ที่โรงเตี๊ยม ตราบใดที่ท่านออกคำสั่ง … ” ชายชุดสีดำกล่าว

“ไปนำตัวเขาและภูตดอกไม้กลับมาหาข้า” ความโกรธพวยพุ่งออกมาจากใบหน้าของหลี่ชวนเฉิง

ตอนนี้เขายังไม่รู้ว่าที่จริงแล้ว ภูตดอกไม้ถูกส่งต่อไปให้ฉูจงฉวนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

……

……

อีกด้านหนึ่ง ลั่วอู๋ได้เดินทางกลับมาที่โรงเตี๊ยม

ข้างหลังเขามีไร้หน้านอนอยู่บนเปลหามห่อด้วยผ้าพันแผลทั่วร่างกาย เนื่องจากเขาต้องการที่จะติดตามนายน้อยมาด้วย

โรงเตี๊ยมในตอนนี้นั้นเงียบมาก

เห็นได้ชัดว่าเหล่าองครักษ์ขององค์หญิงเจียโรวได้เข้ามายึดพื้นที่ไว้แล้วเป็นที่เรียบร้อย

ลั่วอู๋เดินตรงเข้าไปในโรงเตี๊ยมและขึ้นไปยังชั้นสาม

“ปัง!”

ลั่วอู๋เตะประตูเข้าไป

“เจ้าเป็นใครน่ะ “

“โอหัง!”

เสียงของคนสองคนตะโกนออกมา

หงเฉาและฉิงเหมยจ้องมองไปลั่วอู๋ จากนั้นเหล่าองครักษ์เกราะเงินก็เข้ามาล้อมรอบเขา เหล่าทหารที่ดุร้ายและทรงพลังล้อมลั่วอู๋อย่างมีรูปแบบ

ลั่วอู๋โกรธมาก “ข้าเป็นใครงั้นเหรอ ข้าต่างหากที่อยากถามว่าพวกเจ้าเป็นใคร นี่มันเป็นห้องที่ข้าจองไว้ พวกเจ้าต่างหากล่ะมาทำอะไรที่นี่”

สีหน้าของหงเฉาและฉิงเหมย แปรเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน

“พวกนางเป็นสาวใช้ของข้า อย่าโกรธพวกนางเลย พวกนางแค่เป็นห่วงข้า” น้ำเสียงนุ่มนวลและเงียบสงบดังขึ้นมา

ลั่วอู๋มองไปรอบ ๆ เพื่อหาตัวเจ้าของเสียง

องค์หญิงเจียโรวในชุดกระโปรงยาวลายดอกไม้ ผมของนางเปียกและไอหมอกบาง ๆ เห็นได้ชัดว่านางเพิ่งอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ

ใบหน้าของนางดูละเอียดอ่อนและแดงก่ำ คิ้วของนางเหมือนกับขนนกสีเขียว ผิวเหมือนปุยหิมะ ท่าทางของนางดูเบาบางเหมือนผ้าโปร่ง ดวงตาสดใสเต็มไปด้วยสติปัญญาและไหวพริบ

เมื่อเห็นทั่วทั้งร่างนางก็สวยงดงามดั่งภูตในตำนาน

ดวงตาของลั่วอู๋จับจ้องตรงไปที่นั่น

ครั้งแรกที่เขาได้พบองค์หญิงเจียโรว เป็นตอนที่นางได้ต่อสู้กับศัตรูที่แข็งแกร่งและนางก็ยังอยู่ในสภาพไม่ดีนัก ซึ่งไม่กี่วันหลังจากนั้นองค์หญิงเจียโรวก็ต้องทนทุกข์ทรมานจากผลที่ตามมาอย่างรุนแรงและไม่เหลือเรี่ยวแรง

ดังนั้นเขาจึงไม่คิดว่าองค์หญิงเจียโรวจะสวยงามเหมือนกับที่ผู้คนต่างลือกัน

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไหปีศาจ