ไหปีศาจ นิยาย บท 95

บทที่ 95

การต่อสู้

“อย่ามัวพูดมากน่า เริ่มกันได้ซะที ข้ารอชมไม่ไหวแล้ว” ลูหยางพิงเจ้าเมืองไมมู่กล่าวอย่างชัดเจนขณะนั่งอยู่บนศาลาสูง

มันเป็นดั่งแตรศึกในสนามรบทำให้บรรยากาศทั่วทั้งสนามประลองเดือดระอุ

แมงป่องพิษยักษ์บนพื้นทรายใช้ก้ามทั้งสองข้างของมันแตะกันเบา ๆ ส่งเสียงที่คล้ายกับเหล็กปะทะกันออกมา พร้อมชูตะขอพิษอันน่ากลัวขึ้นไปในอากาศ ตั้งท่าเตรียมต่อสู้

“แกว๊กกก!”

ทางอินทรีมังกรเพลิงเองก็เปล่งเสียงออกมา ทำให้บรรยากาศตึงขึ้นในทันใด

การต่อสู้กำลังจะเริ่มขึ้น

“จัดการกำจัดมันซะ!” อาจารย์หงพูดสั่งอย่างเย็นชา

ซึ่งอินทรีมังกรเพลิงก็น้อมรับแต่โดยดี ดวงตาอันคมชัดดำดิ่งลงจากที่สูง ปีกที่หุ้มด้วยเปลวเพลิงสีแดงชาด อุณหภูมิสูงขึ้นเรื่อย ๆ อย่างน่ากลัวราวกับระเบิด

สภาพของมันกลายเป็นเสมือนอุกกาบาตที่ตกลงมา

มันคือทักษะ [ปีกแห่งไฟ]

แมงป่องพิษยักษ์ตัวสั่นและเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ

มันเป็นการตอบสนองโดยสัญชาตญาณ

มันกลัวไฟ

“แมงป่องพิษยักษ์กำลังจะวิ่งหนีไปแล้ว” มีเสียงตะโกน

“จะให้มันอยู่นิ่ง ๆ รึไงเล่า? ถ้าโดนปีกแห่งไฟเข้าเต็ม ๆ ละก็ ไม่ว่าสัตว์วิญญาณแบบไหนก็ต้องรับบาดเจ็บสาหัสไม่ก็ตายทั้งนั้นแหละ”

“มันแพ้ทางกันโดยธรรมชาติอยู่แล้ว มันกำลังกลัว”

“ไม่นะ พวกเราตั้งตารอกันมาตั้งนาน มันคงไม่จบง่าย ๆ แค่นี้หรอกใช่ไหม”

บางคนพูดไม่ออก

นี่ไม่ใช่ระดับการแข่งขันทั่วไปที่จะชนะได้ด้วยเพียงแค่ความอดทน

แต่แล้วในสถานการณ์แบบนี้ลั่วอู๋กลับพูดออกมาว่าพูดว่า “เจ้าจะกลัวไปทำไม ตราบใดที่เจ้าไม่โดนมันเจ้าก็ไม่มีทางเจ็บไม่ใช่รึไง?”

แมงป่องพิษยักษ์ค่อยๆสงบลง

ทุกคนต่างก็งุนงง

มีเวทมนตร์อะไรในคำพูดของลั่วอู๋ที่ทำให้แมงป่องพิษยักษ์เอาชนะความกลัวในสัญชาตญาณของตัวมันได้กัน

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับปีกแห่งไฟที่ตกลงมาดั่งดาวตกของอินทรีมังกรเพลิง แมงป่องพิษยักษ์ก็ขุดลงไปในพื้นดินและดำดิ่งหายลงไปอย่างไร้ร่องรอย

เหลือไว้เพียงแค่หลุม

“ตูมมม”

การโจมตีด้วยทักษะปีกแห่งไฟตกลงมา

พื้นดินสั่นไหวและลุกไหม้เหมือนถูกคั่วและกลายเป็นเตาอบขนาดใหญ่ พลังวิญญาณอันร้อนระอุแพร่กระจายอย่างรุนแรง ทำให้ผู้คนที่ชมการต่อสู้อยู่ รู้สึกต้องการจะหนีออกห่างโดยไม่รู้ตัว

ทว่าแมงป่องพิษยักษ์นั้นได้หายไปแล้ว

ไม่ว่าพลังทำลายของปีกแห่งไฟจะน่ากลัวแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์ถ้ามันไม่โดนเป้าหมาย

“เกิดขึ้นอะไร ! แมงป่องพิษยักษ์มันหายไปไหนแล้ว”

ทุกคนแปลกใจ

อินทรีมังกรเพลิง บินลงมาในระดับต่ำและชำเลืองมองไปรอบ ๆ

ทันใดนั้นพื้นดินที่อยู่เบื้องล่างก็แตกออกในกะทันหัน เงาสีดำออกมาพร้อมกับตะขอพิษขนาดใหญ่พุ่งใส่ราวกับดาวตกที่พุ่งกลับไป

“แกว๊กกก!”

อินทรีมังกรเพลิงร้องเสียงหลง ขนจำนวนมากของมันร่วงหล่น ปีกของมันถูกโจมตีเข้าอย่างจัง

แต่โชคยังดีที่ตะขอพิษไม่ได้เฉือนเนื้อมัน เพียงแค่โดนมันเฉี่ยว ๆ มันจึงกระพือปีกอย่างรวดเร็วและบินขึ้นไปบนฟ้าในทันทีเพื่อออกจากสถานการณ์อันตราย

เงานั้นไม่ใช่ใครอื่น มันคือแมงป่องพิษยักษ์นั่นเอง

ยังไง ๆ มันก็เป็นถึงสัตว์วิญญาณระดับทอง มันเป็นเรื่องง่ายมากสำหรับมันที่จะกระโดดขึ้นไปโจมตีที่ความสูงต่ำ

“พระเจ้าช่วย”

ฝูงชนอุทาน

พวกเขาไม่ได้คาดคิดว่า จะเป็นฝ่ายอินทรีมังกรเพลิงที่เสียเปรียบ

“ดำดิน!”

“นั่นมันคือทักษะดำดินระดับ B” บางคนรู้จักทักษะที่แมงป่องพิษยักษ์ใช้

พวกเขาต่างก็คิดเกี่ยวกับมันและสรุปว่ามันเป็นความจริง

ดูยังไงมันก็คือทักษะดำดินไม่ผิดแน่

แต่แมงป่องพิษยักษ์มีทักษะดำดินด้วยงั้นเหรอ?

โดยปกติแล้วแมงป่องพิษยักษ์ มีเพียงห้าแค่ทักษะเท่านั้น

ระดับ A [พิษแมงป่อง], ระดับ B [พุ่งชน], ระดับ A [ทรายดูด], ระดับ A [แมงป่องเริงระบำ], ระดับ D [อำพราง]

มันจึงแปลก พวกเขาไม่เคยได้ยินว่าแมงป่องพิษยักษ์มีทักษะดำดิน

แน่นอนว่าไม่มีเวลาให้พวกเขาคิดถึงเรื่องนั้นได้นาน การโจมตีครั้งต่อไปกำลังจะมาถึงแล้ว

ท่านอาจารย์หงโกรธมากเกี่ยวกับความล้มเหลวในการปิดฉากด้วยท่าปีกแห่งไฟ

“อย่าไปกลัว ต่อให้จะเป็นการต่อสู้ระยะประชิด มันก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเจ้า ความเร็วของเจ้านั้นเหนือกว่าใช้ โฉบมรณะ กำจัดมันซะ”

ทันทีที่ได้ยินคำสั่งแววตาของอินทรีก็เฉียบคมขึ้นมาก

จากนั้นมันก็บินโฉบลงมา

ทักษะระดับ A [โฉบมรณะ] เป็นการรวบรวมความแข็งแกร่งของร่างกายทั้งหมดไว้ในจุดเดียว ด้วยพลังมหาศาลและความเร็วจากการบินพุ่งลงมาจากท้องฟ้า มันสามารถใช้ท่านี้เอาชนะคู่ต่อสู้ได้ในทันที

นี่คือทักษะที่พร้อมจะเสียพลังวิญญาณ 300 หน่วยเพื่อทำให้ศัตรูต้องสูญเสีย 1,000 หน่วย

แรงกระแทกย้อนกลับนั้นแรงมากจนทำให้ตัวเองต้องรับความเสียหายย้อนกลับไปเล็กน้อย

อย่างไรก็ตามก็เป็นที่ชัดเจนว่าทั้งความเร็วและความแข็งแกร่งนั้นถูกใช้อย่างสุดตัว เพื่อให้แน่ใจว่าจะเกิดแรงระเบิดขนาดใหญ่ที่ทำให้คู่ต่อสู้ยากที่จะหลบเลี่ยง

บัดนี้ดูเหมือนว่า อินทรีมังกรเพลิง ได้กลายเป็นหน้าไม้ที่ยิงแรงจนหักเสียเอง

อากาศเกิดการสั่นสะเทือนอันรุนแรงของเสียง จนสามารถเห็นได้ด้วยตาเปล่าสามารถเป็นแสงสีแดงพราว

ลั่วอู๋ตะโกน “หยุดมันซะ!”

และแมงป่องพิษยักษ์ก็กำลังอยู่ด้านใต้ของมันพอดิบพอดี

“จัดการมันซะ” ลั่วอู๋สั่งเป็นครั้งสุดท้าย

อาจารย์หงรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เขาไม่เข้าใจว่าทำไมแมงป่องพิษยักษ์ตัวนี้ถึงกำจัดได้ยากนัก เขาสั่งคำสั่งออกไปเช่นกัน “ใช้คมดาบเพลิงซะ”

อินทรีมังกรเพลิง โบกปีกของมัน

เสียงของการแตกในท้องฟ้าดังสนั่นขึ้น

เปลวไฟสีแดงอันน่ากลัวเริ่มทำการควบแน่น

เปลวไฟนับไม่ถ้วนดูเหมือนจะกลายเป็นใบมีดพุ่งออกมาจากระหว่างปีกของมันและพุ่งใส่แมงป่องพิษยักษ์

การโจมตีด้วยไฟ

มันยังคงเป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพที่สุดในการจัดการกับแมงป่องพิษยักษ์

ทว่าแมงป่องพิษยักษ์กลับไม่คิดที่จะหลีกเลี่ยง แต่พร้อมจะปะทะกันตรง ๆ

“มันบ้าไปแล้ว!” มีเสียงอุทาน

“ไม่มีแมงป่องพิษยักษ์ที่ไหนที่ไม่กลัวไฟหรอกน่า ไม่มี!”

“เจ้าแมงป่องพิษยักษ์นี่มันกล้าเผชิญหน้ากับการโจมตีด้วยไฟได้ยังไง “

มีความโกลาหลเกิดขึ้น

แมงป่องพิษยักษ์นั้นกลัวไฟ นั่นคือธรรมชาติของมัน ความเสียหายที่เกิดจากการโจมตีด้วยไฟเป็นอะไรที่ทำให้มันบาดเจ็บได้ถึงสองเท่า

เป็นไปไม่ได้ที่มันจะคิดเข้าปะทะสู้

อาจารย์หงหัวเราะ “ ช่างเป็นการเคลื่อนไหวที่โง่เขลา อินทรีมังกรเพลิง เผด็จศึกมันซะ!”

อินทรีมังกรเพลิง เมื่อได้ยินคำสั่ง มันก็ใช้ท่าคมดาบเพลิงต่อ การระเบิดอันรุนแรงทวีคูณมากขึ้นไปทั่วทั้งท้องฟ้า ราวกับว่ากำลังอยู่ใต้ห่าฝนใบมีดเพลิงอันน่าสะพรึงกลัว

แมงป่องพิษยักษ์ชูหางอันใหญ่โตของมัน

ทักษะ [พิธีศพกางเขนคลั่ง] ถูกเปิดใช้งาน

มีแมงป่องพิษยักษ์นับสิบตัวปรากฏตัวขึ้นในลานประลอง คมดาบเพลิงตกลงมาผ่าร่างของพวกมันและแรงระเบิดปรากฏขึ้นทั่วทั้งทะเลทราย ฟุ้งไปทั่วท้องฟ้า

ลมแรงพัดผ่าน

จากนั้นเงาสีดำก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า อินทรีมังกรเพลิง

“ ช่างน่าเสียดายที่มันบินต่ำเกินไป ถ้านกของเจ้าบินสูงกว่านี้มันก็คงจะหนีรอดได้” ลั่วอู๋ กล่าวอย่างสบาย ๆ

ทักษะพิธีศพกางเขนคลั่งในระยะทางสั้น ๆ สามารถกล่าวได้ว่าเป็นทักษะการโจมตีที่ไร้คู่แข่ง

หางของแมงป่องขนาดใหญ่เหวี่ยงไปมาแล้วแทงทะลุอกของอินทรีมังกรเพลิง

สายตาของทุกคนเต็มไปด้วยอาการตกใจ อินทรีมังกรเพลิงร่วงลงมา สภาพของมันเหมือนกับว่าวที่ร่วงตกลงบนพื้น โดยไม่มีอะไรขวาง

การต่อสู้ได้จบลงแล้ว

ใครจะไปนึกว่ามันจะเร็วขนาดนี้?

แมงป่องพิษยักษ์ได้แสดงศักยภาพของตัวเอง

ที่ผ่านมามันเพียงแต่ซ่อนพลังของมันเอาไว้

ใบหน้าของอาจารย์หงหงุดหงิดและผิดหวัง เขาค่อยๆทรุดตัวลงคุกเข่า “นี่มันบ้าอะไรกัน