ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 100

ชารอนตกใจกับความจริงจังของไซม่อนไม่น้อย เธอถึงกับต้องควบคุมอารมณ์ของตัวเองที่เสียไปเมื่อครู่ให้กลับมามีสติอีกครั้ง เธอเพิ่งโต้เถียงกับโฮเวิร์ดต่อหน้าผู้บริหารบริษัท มันช่างน่าอายไม่น้อย!

ชารอนกำหมัดแน่นและกัดริมฝีปาก แม้ว่าเธอจะยังรู้สึกโกรธและขุ่นเคือง แต่เธอก็ต้องหุบปากและเดินออกจากห้องไปอย่างเชื่อฟัง ชารอนต้องไม่ทำให้ตัวเองอับอายไปมากกว่านี้

ไซม่อนเผยสีหน้าเคร่งเครียด เขาแสร้งทำเป็นไม่มองชารอนในระหว่างที่เธอกำลังเดินออกไปเธอ แต่ทว่า ไซม่อนก็พลันชำเลืองมองชารอนจากด้านข้าง ดูเหมือนว่าชารอนจะมีสีหน้าลำบากใจทันทีที่เดินออกจากห้องไป

โฮเวิร์ดเผยรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้า เขาไม่ได้พูดอะไรเลย เขาเชื่อฟังคำสั่งของไซม่อนและเดินออกจากห้องประชุมไปหลังจากชารอน

ชารอนเดินผ่านทางเดินและหอบหายใจอย่างโกรธเกรี้ยว ความโกรธในหัวใจของชารอนกำลังเดือดปะทุราวกับกำลังเผาเธอทั้งเป็น!

เสียงฝีเท้าดังขึ้นราวกับมีคนวิ่งตามเธอมา หลังจากนั้น โฮเวิร์ดก็คว้าแขนชารอนเอาไว้และบังคับให้เธอหยุด

ทันทีที่ชารอนหันกลับมาและเห็นใบหน้าที่น่าขยะแขยงของโฮเวิร์ด เธอก็รีบสะบัดแขนออกจากเธอทันทีด้วยสีหน้าแห่งความรังเกียจ “ตอนนี้คุณพอใจหรือยังล่ะ? นี่คือสิ่งที่คุณต้องการใช่ไหม?”

โฮเวิร์ดเลิกคิ้ว “ใช่ นี่แหละคือสิ่งที่ผมต้องการ”

ชารอนรู้สึกโกรธจัด "ทำไมล่ะ? ทำไมคุณต้องมายุ่งกับฉันด้วย?!”

โฮเวิร์ดจ้องยังชารอนและเผยยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย "ผมไม่ได้บอกให้คุณหย่ากับลุงไซม่อนและออกไปจากบ้านของตระกูลแซคคารี่หรือยังไงกัน?”

ชารอนเข้าใจทุกอย่างแล้ว เธอรู้สึกโกรธมาก แต่ทว่า เธอเองก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ “คุณทำทั้งหมดนี้เพื่อบังคับให้ฉันออกจากบ้านงั้นเหรอ? แถมยังทำให้ฉันโดนไล่ออกจากบริษัทด้วยเนี่ยนะ?”

เธอไม่คิดว่าโฮเวิร์ดจะชั่วร้ายได้ขนาดนี้ เขายอมรับความผิดของตัวเองอย่างภาคภูมิใจ “ใช่ ฉันบังคับให้คุณออกจากบ้านตระกูลแซคคารี่ไปเสีย”

ในตอนนี้ อารมณ์ของชารอนน่าจะเกินกว่าคำว่าโกรธไปแล้ว แต่ทว่า ทันทีที่ได้ยินคำพูดของโฮเวิร์ด เธอก็สงบลง

เธอหัวเราะและพูดขึ้น “อ่า... คุณคิดว่าจะบังคับฉันให้ออกไปจากบ้านด้วยวิธีที่น่ารังเกียจแบบนี้อย่างนั้นเหรอ? ฝันไปเถอะ” ทันทีที่พูดจบ เธอก็หันหลังเดินออกไป

ทว่า โฮเวิร์ดนำมือล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อและหัวเราะออกมาระหว่างมองดูเธอเดินจากไป เขาอยากรู้ว่าเธอจะอดทนต่อไปได้อีกนานแค่ไหน

เมื่อการประชุมสิ้นสุดลง ทุกคนก็กลับไปทำงาน เหลือเพียงไซม่อนและเพเนโลเป้อยู่ในห้องเท่านั้น

“ไซม่อน นายเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างการประชุมวันนี้ไหม? นี่หรือคือคนที่นายอยากให้พี่ให้โอกาสและทำความรู้จักงั้นเหรอ? ผู้หญิงอย่างเธอจะทำให้นายมีความสุขงั้นเหรอ?” เพเนโลเป้จ้องมองไปที่น้องชาย

อคติที่เพเนโลเป้มีต่อชารอนยิ่งแย่ลงไปอีกหลังจากเกิดเหตุการณ์ลอกเลียนแบบผลงานขึ้น

“เธอเรียกตัวเองว่าเป็น 'ดีไซเนอร์ผู้โด่งดัง' ใช่ไหม?”

ไซม่อนเผยสีหน้างุนงง เขาดูสงบจนไม่มีใครสามารถเดาได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

“พี่เพเนโลเป้ ผมคิดว่าวันนี้เราอาจมีการเข้าใจผิดกัน เพราะผมเคยเห็นงานออกแบบของชารอนมาก่อนแล้ว” เขาพูดช้าๆ

เพเนโลเป้เลิกคิ้ว “งั้นที่นายกำลังพูดก็คือเธอไม่ได้ลอกเลียนแบบจากคนอื่น แต่โฮเวิร์ดเป็นคนเปลี่ยนงานออกแบบของชารอนใช่ไหม?”

“ผมเองก็ไม่รู้ว่าโฮเวิร์ดได้ทำแบบนั้นลงหรือเปล่า แต่ผมแน่ใจว่าชารอนจะไม่ลอกเลียนแบบจากใครแน่”

เพเนโลเป้ถึงกับตกตะลึง เขาเชื่อใจชารอนขนาดนั้นเลยหรือ?

ดูเหมือนว่าฟิโอน่าจะพูดถูก น้องชายของเธอถูกชารอนหลอกล่อให้หลงเสน่ห์จนหมดทั้งหัวใจไปแล้ว

สีหน้าของเพเนโลเป้มืดลงทันทีที่กำลังเอาความเหนือกว่าในฐานะพี่สาวออกมา “ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้ลอกเลียนแบบคนอื่น แต่วันนี้เธอก็ทะเลาะวิวาทต่อหน้าผู้บริหารบริษัท อีกอย่าง ทุกคนก็ได้ข้อสรุปแล้วด้วยว่าเธอลอกเลียนแบบจากคนอื่นมา หากเราปล่อยให้เธออยู่ในบริษัทแห่งนี้ต่อไป ศักดิ์ศรีของเราจะอยู่ที่ไหนกันล่ะ? พนักงานคนอื่นเองก็คงจะคัดค้านเช่นกัน”

เพเนโลเป้เงียบไปชั่วครู่ก่อนจะพูดต่อ “อีกอย่าง โครงการเม้าเท่น ลิงกวิสติค ซิตี้ก็เป็นโครงการที่สำคัญที่สุดของบริษัทเราในตอนนี้ด้วย นายจะอธิบายเรื่องพวกนี้ต่อหน้าคณะกรรมการยังไงล่ะ?”

สีหน้าของไซม่อนไม่เปลี่ยนแปลงไปเลย แต่ทว่า มันยังมีนัยยะของความสับสนอยู่ในดวงตาของเขา “แม้ว่าจะมีคนผิด แต่มันก็ไม่ใช่ความผิดของชารอนทั้งหมด”

เพเนโลเป้หรี่ตาลง “ถ้าอย่างนั้น นายหมายความว่าโฮเวิร์ดเองก็มีความผิดเหมือนกันใช่ไหม?”