ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 101

“โฮเวิร์ดเป็นหัวหน้าของเธอนะครับ เขามีหน้าที่ส่งงานออกแบบของเธอ โดยปกติแล้ว เขาต้องจัดการงานตรงนี้ด้วย ยิ่งไปกว่านั้น... ผมเองก็ต้องรับผิดชอบเรื่องนี้ด้วย เพราะงานออกแบบของชารอนถูกส่งมาให้ผมแล้ว แต่ผมดันไม่ได้สนใจที่จะตรวจเช็คซ้ำก่อนที่จะนำเข้าสู่การประชุม หากเรื่องนี้ต้องถูกสอบสวน ผมเองก็มีส่วนผิดเหมือนกัน” ไซม่อนกล่าวคำพูดอย่างสงบ เขาวางนิ้วอันสง่างามเอาไว้บนโต๊ะ

เพเนโลเป้รู้สึกว่าหัวใจของเธอกำลังบีบรัด เธอเริ่มหายใจลำบากทันทีที่จ้องมองน้องชาย ไม่นานนัก เธอพลันกล่าวคำพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชากว่า “นายต้องปกป้องเธอขนาดนั้นเลยเหรอ?”

ชารอน ยีนส์ถือเป็นบ่อเกิดแห่งหายนะที่แท้จริง!

“พี่เพเนโลเป้ครับ ผมไม่ได้ปกป้องเธอ ผมแค่กำลังจัดการเรื่องต่าง ๆ ในแบบที่มันควรจะเป็น เห็นได้ชัดว่ามันมีอะไรมากกว่าที่พวกเราเห็น เราตำหนิหรือกล่าวหาผู้บริสุทธิ์ไม่ได้หรอกนะครับ” ไซม่อนกล่าวต่อโดยไม่รอคำตอบจากเพเนโลเป้เลย “เอาแบบนี้ดีไหมล่ะครับ... ชารอนคงจะจำงานออกแบบของตัวเองได้ เพราะเธอเป็นคนร่างมันออกมาเอง ทำไมเราไม่ให้เวลาเธอสร้างมันขึ้นมาใหม่สักวันล่ะ?”

ถ้าชารอนไม่ได้ลอกเลียนแบบใคร เธอก็สามารถสร้างแบบร่างใหม่ขึ้นมาได้ เพราะถ้าเธอทำไม่ได้ เธอก็จะไม่สามารถทำงานที่บริษัทต่อไปได้อีก

เพเนโลเป้เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะลุกขึ้น เธอเผยสีหน้าเคร่งขรึม “ก็ได้ พี่จะให้เวลาชารอนวันหนึ่ง ถ้าพรุ่งนี้เธอสร้างสรรผลงานอะไรออกมาไม่ได้ นายจะต้องไล่เธอออกไปทันที” หลังจากนั้น เพเนโลเป้ก็เดินออกจากห้องประชุมด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

ชารอนเพิ่งกลับมาที่โต๊ะทำงาน ทว่า ไม่นานนัก ชารอนก็ได้รับคำสั่งให้ไปรายงานตัวที่ห้องทำงานของท่านประธาน เพราะไซม่อนต้องการพบเธอ

เธอสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่และบอกกับตัวเองว่าเดี๋ยวทุกอย่างก็ดีขึ้น หลังจากนั้น เธอก็เดินตรงไปยังห้องทำงานของท่านประธาน

ไซม่อนกำลังรอเธออยู่ในห้องทำงาน

ชารอนต้องสงบสติอารมณ์ เธอเดินไปที่โต๊ะและมองดูชายหนุ่มรูปงามตรงหน้า “ท่านประธานแซคคารี่คะ เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้...”

“คุณมีเวลาหนึ่งวันในการทำแบบร่างงานออกแบบของคุณขึ้นมาใหม่ คุณทำได้ไหม?" ไซม่อนขัดจังหวะชารอนและจ้องมองตรงมา

ชารอนตกตะลึง แต่ในไม่ช้า เธอก็เข้าใจทันที “ได้คะ ฉันทำได้!”

“งั้นรีบไปจัดการให้เร็วที่สุด แล้วส่งมอบมาในวันพรุ่งนี้”

“ได้ค่ะ ฉันจะไปทำใหม่เดี๋ยวนี้แหละ” เธอหันหลังและกำลังจะจากไป แต่แล้วไซม่อนก็พูดขึ้น “เดี๋ยวก่อนสิ”

เธอหันมามอง “คุณมีคำสั่งอื่นอีกไหมคะ? ท่านประธานแซคคารี่”

ไซมอนเคาะนิ้วลงบนโต๊ะเบา ๆ และพูดออกมาอย่างเคร่งขรึม “ตามกฎของบริษัท หลังจากความวุ่นวายที่คุณก่อขึ้นในวันนี้ คุณน่าจะถูกไล่ออกไปแล้ว แต่ผมได้รับโอกาสให้คุณออกแบบใหม่ โอกาสนั้นมาจากพี่สาวของผม ดังนั้น คุณควรจะขอบคุณโอกาสตรงนี้นะ และถ้าพรุ่งนี้คุณทำอะไรไม่ได้ คุณจะต้องเก็บของแล้วออกไปจากที่นี่ เข้าใจใช่ไหม?”

ชารอนไม่ต้องการให้ไซม่อนพูดถึงถึงความรุนแรงของสถานการณ์ที่เกิดขึ้นเลย โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้ามีพี่สาวของเขาเกี่ยวข้องด้วย เพราะชารอนจะถูกไล่ออกทันที

อันที่จริง มันคงเป็นเรื่องยากสำหรับไซม่อนที่จะรักษาโอกาสนี้ให้กับชารอน ไม่นานนัก ชารอนพลันกล่าวคำพูดอย่างไร้เหตุผลออกมา “ขอบคุณนะคะ ขอบคุณที่เชื่อใจฉัน”

ไซม่อนมองเธออย่างลังเลใจ “คำขอบคุณที่ออกมาจากปากนั่นมีความจริงใจมากขนาดไหนล่ะ?”

“ถ้าอย่างนั้น... ให้ฉันชดใช้หนี้บุญคุณเป็นอย่างอื่นดีไหมคะ?”

“ผมไม่ต้องการอะไรมากมายขนาดนั้นหรอก”

ชารอนสบตากับไซม่อนและถามขึ้นอย่างสับสน “แล้วคุณต้องการให้ฉันขอบคุณยังไงล่ะ?”

“ในทางเทคนิคแล้ว เราเป็นสามีภรรยากัน การกล่าวขอบคุณซึ่งกันและกันดูเหมือนจะเป็นอะไรที่ทางการเกินไปหน่อยนะ แต่... แต่ถ้าคุณอยากขอบคุณผมจริง ๆ คุณก็ต้องทำอะไรสักอย่าง”

"หือ? ทำ... ทำอะไรเหรอคะ?”

“มานี่สิ” ไซม่อนกล่าวพูดอย่างสบาย ๆ ในระหว่างที่สบตากับชารอน

ชารอนไม่เข้าใจว่าไซม่อนหมายถึงอะไร ระหว่างจ้องมอง เธอเดินเข้าไปหาไซม่อน

"อ๊าย!" ไซม่อนพลันดึงชารอนลงมาและทำให้เธอนั่งบนตักของเขา!

ชารอนหายใจเร็วขึ้น นี่คือห้องทำงาน เขาไม่กังวลหรือว่าจะมีคนเดินเข้ามาเห็นในสภาพเช่นนี้?

แขนอันแข็งแรงของไซม่อนโอบรอบเอวของชารอนอยู่ ปลายหูของชารอนเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อระหว่างที่กำลังนั่งบนตักไซม่อน นอกจากนี้ เธอยังรู้สึกถึงลมหายใจอุ่น ๆ ที่ข้างใบหูอีกด้วย