ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 102

"ท่านประธานแซคคารี่คะ คุณ...” ชารอนประหม่าจนหัวใจจะหลุดออกจากอก

ชารอนสัมผัสได้ถึงอันตรายระหว่างที่ไซม่อนเอนตัวเข้าไปใกล้มากขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งทันทีที่ชารอนสังเกตเห็นประกายไฟแห่งตัณหาในดวงตาของไซม่อน หัวใจของชารอนเต้นระรัวมากขึ้น

ไซม่อนจ้องเธออย่างจริงจังและกล่าวคำพูดออกมาอย่างใจเย็น “ก็อย่างเช่น... จูบขอบคุณผมไง”

“จูบ... จูบงั้นเหรอ?”

ชารอนรู้สึกว่าเลือดในร่างกายของเธอกำลังแข็งตัว เขาต้องการจูบจากเธองั้นหรือ?

ชารอนเผยยิ้มและกล่าวคำพูดออกมา “เอ่อ... มันจะไม่เหมาะสมเกินไปหรือเปล่าคะ? ที่นี่เป็นห้องทำงานคุณนะ”

“นั่นเป็นเหตุผลที่ผมขอให้คุณจูบผมไง ผมไม่ได้ขออย่างอื่นเลย” ด้วยเหตุผลบางอย่าง ไซม่อนมักจะรู้สึกตลกทันทีที่เห็นใบหน้าของชารอนเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความเขินอาย

ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงขี้อายขนาดนี้นะ? แค่ประโยคนั้นก็ทำให้เธอหน้าแดงแล้วหรือ?

ชารอนรู้สึกเสียวซ่านไปทั่วตัว นั่นหมายความว่าไซม่อนจะทำให้ชารอนทำอย่างอื่นถ้าเธอไม่ยอมจูบเขาใช่ไหม?

แน่นอน เธอเขินอายเกินกว่าจะถามว่า 'อย่างอื่น' หมายถึงอะไรกันแน่...

ดูจากท่าทีของไซม่อนแล้ว เขาคงไม่ยอมปล่อยชารอนไปจนกว่าเธอจะจูบเขาแน่

ชารอนหายใจเฮือกใหญ่ ก็ได้ เธอจะจูบเขา จูบสามีตัวเองไม่ผิดกฎหมายอะไรสักหน่อย!

ชารอนหลับตาและหอมแก้มของไซม่อนอย่างอย่างรวดเร็ว ทันทีที่ชารอนลืมตาขึ้น เธอก็ไม่กล้ามองไซม่อนเลย ชารอนพลันถามขึ้น “แบบนี้ได้ไหมคะ?”

ไซม่อนเลิกคิ้ว "ไม่ได้"

ชารอนเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจและมองมาที่ไซม่อนอย่างสับสน "ทำไมถึงไม่ได้ล่ะ? คุณไม่ได้ขอให้ฉันจูบหรือยังไงกัน?” เขาย้อนแย้งไปหรือเปล่านะ?

ทว่า ทั้งสองพลันสบตากัน ไซม่อนแตะริมฝีปากของเธอด้วยนิ้วอันสง่างาม “ผมอยากได้จูบตรงนี้”

ดวงตาของชารอนเบิกกว้างทันใด เป็นแบบนี้ไปได้ยังไงกัน? จูบแบบดูดดื่มเลยเหรอ?

ใบหน้าของชารอนร้อนผ่าวขึ้นอีกครั้ง แต่ทว่า ไซม่อนก็ยังจ้องมองเธอและเฝ้ารอ

ทว่า เมื่อเห็นเธอไม่ขยับ ไซม่อนก็หัวเราะอย่างเย็นชา “งั้นผมเดาว่าคำขอบคุณของคุณคงสูญเปล่าแล้วแหละ คุณไม่เห็นจริงใจกับ..."

ไซม่อนยังพูดไม่ทันจบเลยด้วยซ้ำ ริมฝีปากของเขาถูกปิดผนึกด้วยริมฝีปากที่อ่อนนุ่มของชารอนไปเสียแล้ว

ชารอนกำลังจูบไซม่อนโดยไม่สนใจโลกเลย!

ชารอนไม่ยอมจะถูกเรียกว่าเป็นคนไม่จริงใจแน่นอน เธอจึงเป็นคนเริ่มจูบเขาก่อน ณ ตอนนั้น ใบหน้าของชารอนเปลี่ยนเป็นสีแดงสดใสทันทีที่ตระหนักได้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป

ริมฝีปากของชารอนกดทับไซม่อน เธอกำลังจะเป็นบ้าอยู่แล้ว! ก้าวต่อไปของชารอนคือการผงะถอย

ในระหว่างที่ชารอนกำลังจะเคลื่อนตัวออกห่าง ไซม่อนกลับวางมืออันใหญ่โตไว้บนหลังศีรษะของชารอน ริมฝีปากของทั้งคู่ประกบกันอีกครั้ง

“อ๊า...” หัวใจของชารอนแทบหลุดออกมาระหว่างที่เธอจับเสื้อของไซม่อน

แต่ถ้าทั้งสองไม่ยอมจูบกันล่ะ?

สิบนาทีต่อมา ชารอนก็รีบออกจากห้องทำงานของท่านประธาน หน้าของเธอแดง เธอเอามือปิดปากและวิ่งไปที่ลิฟต์ ชารอนก้มศีรษะลงเพื่อไม่ให้เธอสบตาใคร

ทว่า ทั้งเลขาและผู้ช่วยนอกห้องทำงานต่างตกใจทันทีที่เห็นเช่นนั้น เธอน่าจะถูกดุด่ามาอย่างรุนแรงแน่ ท้ายที่สุด ท่านประธานแซคคารี่ก็น่าสะพรึงกลัวทุกครั้งที่เขาเริ่มจริงจัง!

ชารอนจ้องไปที่ริมฝีปากสีแดงและบวมของตัวเองด้วยความสงสัยในกระจกลิฟต์ เธอจะกลับไปทำงานได้ยังไงกัน?

เมื่อชารอนกลับมาที่ห้องทำงาน ชารอนก็ใช้เวลาทั้งวันในการร่างแบบของเธอ พอถึงเวลาเลิกงาน เธอก็ยังไม่เสร็จ นั่นทำให้ชารอนต้องทำงานล่วงเวลา

ในระหว่างที่เพื่อนร่วมงานของชารอนจากไปทีละคน ชารอนยังคงทำงานหนักต่อไป ค่ำคืนได้ล่วงเลยผ่านไป

โฮเวิร์ดเดินออกจากห้องพักและเดินตรงไปหาชารอนพร้อมกับกาแฟสดหนึ่งถ้วยในมือ

ชารอนรู้สึกกระหายน้ำและตระหนักว่าถ้วยของตัวเองว่างเปล่า เธอเพิ่งจะลุกขึ้นมาเติมน้ำใส่ถ้วย ทว่า เธอก็พลันชนกับโฮเวิร์ดที่อยู่ตรงหน้าพอดี!

"อ๊าย!" ชารอนตะโกนด้วยความตกใจ

กาแฟร้อนของโฮเวิร์ดหกและลวกใส่มือของชารอน!