ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 103

โฮเวิร์ดอึ้งไปชั่วครู่ ทันทีที่เขาเห็นว่ามือของชารอนบวมเพราะกาแฟลวก เขารีบคว้าข้อมือของชารอนและวิ่งเข้าไปในห้องพักผ่อนทันที เขาเปิดก๊อกน้ำและคว้ามือของชารอนไปรองน้ำเย็นที่กำลังไหล

ชารอนจ้องมอง “คุณตั้งใจใช่ไหม?”

โฮเวิร์ดจดจ่ออยู่กับมือที่กำลังพองและพูดอย่างเย็นชา “ผมไม่ได้ชั่วร้ายขนาดนั้นสักหน่อย”

“แล้วทำไมคุณถึงยังไม่ออกไปจากบริษัทล่ะ? ทำไมคุณถึงยืนอยู่ข้างหลังฉันพร้อมกับกาแฟถ้วยนั้น?” ยิ่งชารอนคิดเรื่องนี้มากเท่าไหร่ หลายอย่างก็ดูน่าสงสัยมากขึ้นเท่านั้น

“ผมตั้งใจชงกาแฟให้คุณเพราะเห็นว่าคุณต้องทำงานล่วงเวลาต่างหากล่ะ”

ชารอนเผยยิ้มและพยายามดึงมือกลับ “ฉันไม่ต้องการความหน้าซื่อใจคดของคุณหรอก! คุณคิดจะทำอะไรกับงานออกแบบของฉันใช่ไหม?!”

ดูเหมือนโฮเวิร์ดจะไม่ได้ยินชารอนพูดเลย เขาปิดก๊อกน้ำและหยิบขี้ผึ้งออกมาจากชุดปฐมพยาบาล

การเคลื่อนไหวของโฮเวิร์ดดูมีความชำนาญไม่น้อย แต่ทว่า นั่นทำให้ชารอนต่อต้านโฮเวิร์ดมากขึ้น

“โฮเวิร์ด คุณเป็นผู้อำนวยการออกแบบ ถ้ามีเรื่องผิดปกติอะไรเกิดขึ้นกับงานออกแบบ อย่าคิดว่าตัวเองจะหนีรอดจากความรับผิดชอบเลย!” เธอเพิ่มน้ำเสียงและเอื้อมมือไปหยิบครีมจากมือของโฮเวิร์ด

โฮเวิร์ดขยับมือหนี คราวนี้ เขามองมาที่ชารอนและพูดขึ้น “อย่าขยับสิ อย่ามาขอให้ผมรับผิดชอบตอนที่แผลของคุณแย่ลงกว่านี้ก็แล้วกัน” เขายังไม่มีอารมณ์พูดถึงแบบร่างในตอนนี้

ไร้สาระสิ้นดี! กลับกลายเป็นว่าโฮเวิร์ดไม่ต้องการรับผิดชอบอะไรทั้งนั้น!

“ถ้าแผลของฉันแย่ลง นายต้องจ่ายค่าทำแผลมาด้วย” เธอไม่ปล่อยให้โฮเวิร์ดหลุดรอดไปได้แน่

โฮเวิร์ดเงียบไปชั่วครู่ “ก็บอกว่าอย่าขยับไง” หลังจากนั้น เขาก็ทาครีมลงบนมือของชารอนต่อไป

ชารอนต้องทนต่อความเจ็บปวด แต่หลังฝ่ามือของชารอนเริ่มบวมขึ้นแล้ว เธอทนไม่ไหวจนส่งเสียงขู่ออกมา “เบากว่านี้หน่อยสิ!”

ไซม่อนเพิ่งมาถึงห้องออกแบบ เขาไม่คิดว่าจะได้เห็นเหตุการณ์ตรงหน้าเลย ชารอนกับโฮเวิร์ดอยู่ด้วยกัน พวกเขาเอนตัวเข้าใกล้กัน โฮเวิร์ดกำลังจับมือชารอนอยู่

สีหน้าของไซม่อนเปลี่ยนไปทันที สายตาของเขาเปลี่ยนเป็นเยือกเย็น

“คุณสองคนกำลังทำอะไรอยู่น่ะ?” ชายร่างสูงถามขึ้นระหว่างที่ยืนอยู่ตรงประตูหน้าห้องและจ้องมองมา

ชารอนยืนอยู่กับโฮเวิร์ดที่หลังประตู ทันทีที่เธอได้ยินเช่นนั้น ชารอนก็กระโดดออกมาและหันไปเห็นไซม่อนยืนอยู่ตรงหน้าท่าทีเย็นชา

“ท่านประธาน... ท่านประธานแซคคารี่?” หัวใจของชารอนเต้นเร็วขึ้นทันทีที่เขาจ้องมองเธออย่างเย็นชา เธอลืมไปเลยว่ามือของตัวเองกำลังเจ็บ ชารอนจึงดึงมือกลับโดยสัญชาตญาณและทำหน้าบูดบึ้งด้วยความเจ็บปวด

โฮเวิร์ดไม่แปลกใจที่เห็นไซม่อน ในทางตรงกันข้าม เขากลับหัวเราะเยาะชารอน “บอกแล้วว่าอย่าขยับ ตอนนี้คุณเจ็บปวดแล้วใช่ไหมล่ะ?”

ชารอนจ้องมองโฮเวิร์ด “ทั้งหมดเป็นเพราะคุณนั้นแหละ! ถ้ามือข้างนี้เป็นอะไรไปนะ คุณจะต้องรับผิดชอบทุกอย่าง!”

“ได้สิ เดี๋ยวผมจะรับผิดชอบเอง” เขาตอบอย่างร่าเริง

ชารอนทำได้แค่คิดว่าเธออยากจะตบหน้าโฮเวิร์ดขนาดไหน!

ชารอนหันกลับมาและเดินไปหาไซม่อนโดยไม่สนใจโฮเวิร์ดเลย เธอพยายามอธิบาย “มือของฉันถูกกาแฟลวกน่ะค่ะ เขากำลังรักษาบาดแผลให้ฉันอยู่”

ทันทีที่ไซม่อนเห็นว่าหลังมือของชารอนแดงและบวมขนาดไหน เขาก็ขมวดคิ้ว “ทำไมคุณถึงประมาทขนาดนี้ล่ะ?”

โฮเวิร์ดรีบวิ่งไปตอบคำถามแทน “มันเป็นความผิดของผมเองครับลุง ผมไม่ควรยืนอยู่ข้างหลังเธอแล้วถือกาแฟไปด้วยเลย”

ไซม่อนจ้องมาที่โฮเวิร์ดก่อนที่จะหันกลับมามองยังมือของชารอน เขาไม่ได้พูดอะไร ไซม่อนรีบคว้ามือของชารอนและเดินออกไปทันที

“ประธานแซคคารี่คะ?” ชารอนถามอย่างสับสนระหว่างที่เธอเดินตามเขาไป

ไซม่อนพาชารอนไปที่โต๊ะทำงาน “เก็บของให้เรียบร้อย เรากำลังกลับบ้านกัน”

“แต่ฉันยังทำแบบร่างไม่เสร็จเลยนะคะ”

“งั้นเอาแล็ปท็อปติดตัวไปด้วย กลับไปทำที่บ้านเลย”

ชารอนจ้องไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของชายตรงหน้า สายตาของเขาสงบ แต่ทว่า ไม่มีความอบอุ่นในดวงตาของเขาเลย ชารอนสามารถบอกได้เลยว่าไซม่อนกำลังอารมณ์ไม่ดี

ชารอนรีบเก็บของใส่กระเป๋าและนำขึ้นสะพายไหล่ เธอถือแล็ปท็อปไว้ในอ้อมแขน ชารอนยิ้มให้เขาและกล่าวคำพูด “เราไปกันได้แล้วแหละค่ะ”

ฝ่ามือของไซม่อนโอบล้อมรอบฝ่ามือของชารอนอีกครั้ง ทั้งสองเดินออกไปพร้อมกัน ทว่า ใบหน้าของไซม่อนกลับปราศจากอารมณ์ใด ๆ