ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 105

ชารอนเพิ่งเข้ามาในห้อง ทว่า ใครคนหนึ่งเดินมาเคาะประตู "คุณนายแซคคารี่ครับ ผมซาเวียร์ ฟูลเลอร์ครับ ท่านประธานแซคคารี่โทรให้ผมมาที่นี่”

ชารอนรู้ว่าซาเวียร์เป็นแพทย์ประจำตระกูลแซคคารี่ แต่ไซม่อนเรียกเขามาทำไมกัน?

ชารอนเปิดประตู “คุณหมอซาเวียร์?”

คุณหมอซาเวียร์เผยยิ้มอย่างเป็นสุขและกล่าวคำพูดอย่างสุภาพ “ท่านประธานแซคคารี่บอกผมว่ามือคุณเป็นแผลน่ะครับ เขาขอให้ผมมารักษาคุณ”

ชารอนใจสั่นทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น ไซม่อนผู้มีสีหน้าลำบากใจก่อนหน้านี้ แต่กลับเรียกหมอมาให้ทันทีที่เดินแยกออกไปงั้นเหรอ?

“งั้นฉันคงต้องรบกวนคุณหน่อยแล้วล่ะค่ะ” เธอกล่าวพร้อมเปิดประตูให้คุณหมอเข้ามา

"ไม่ต้องห่วงครับ มันเป็นงานของผมอยู่แล้ว”

ทว่า ทันทีที่เซบาสเตียนได้ยินว่าแม่ของเขาถูกกาแฟลวกมือ เขาจึงปล่อยการบ้านทิ้งไว้และวิ่งไปหาแม่ทันที “แม่ครับ มือแม่เจ็บได้ยังไงครับ?” เด็กน้อยมองดูมือที่บวมของชารอนอย่างเศร้า ๆ เขาก้มหน้าแล้วเป่ามือแม่ของตัวเอง “เจ็บมากเลยใช่ไหมครับแม่?”

"ไม่เป็นไรจ่ะ แม่บังเอิญทำน้ำร้อนลวกมือตัวเองน่ะ”

คุณหมอซาเวียร์ช่วยทำความสะอาดแผลและทายาก่อนพันผ้าพันแผลให้ชารอน

“เอาล่ะ ในอีกสองสามวันข้างหน้า อย่าปล่อยให้มือของคุณโดนน้ำนะ ใส่ใจกับอาหารการกินด้วย อย่าทานอาหารหนักไป ผมสั่งยาแก้อักเสบให้คุณแล้ว ทานยาให้ตรงเวลาด้วยนะครับ”

"เข้าใจแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะคุณหมอ”

“ขอบคุณครับ คุณหมอ!” เซบาสเตียนเดินมาเพื่อขอบคุณ หลังจากนั้น เขาก็เดินไปเอายามาให้ชารอน

"ด้วยความยินดีครับ" คุณหมอเผยยิ้มให้พวกเขา “งั้นเดี๋ยวผมไปก่อนนะครับ” หลังจากนั้น เขาก็ยืนขึ้นและนำชุดรักษาพยาบาลไปด้วยในระหว่างที่เดินจากไป

"ดูแลตัวเองด้วยนะคะ" หลังจากชารอนเห็นคุณหมอเดินออกไปทางประตู ทันใดนั้น ชารอนก็นึกขึ้นได้ว่าเธอทิ้งแล็ปท็อปไว้ในรถของไซม่อน

ชารอนยังต้องทำงานออกแบบให้เสร็จ ดูเหมือนว่าเธอจะต้องเดินที่โรงรถ

“เซบาสเตียน เป็นเด็กดีและตั้งใจทำการบ้านนะจ้ะลูก แม่ลืมของเอาไว้ในรถ เดี๋ยวแม่ขอไปเอาก่อนนะ”

"ได้ครับแม่!" เซบาสเตียนตอบเสียงดัง หลังจากนั้น เขาก็เสริมด้วยความเป็นห่วง “ระวังที่มืดนะครับแม่ เดี๋ยวล้ม”

ชารอนหัวเราะและเคาะหัวลูกชาย “แม่ไม่ได้โง่ขนาดนั้นหรอกนะ”

หลังจากหยิบแล็ปท็อปที่โรงรถกลับมาแล้ว เธอก็เดินกลับเข้าบ้านทันที

ทันใดนั้น เสียงรถยนต์คันหนึ่งก็ขับเข้าไปในโรงรถ ไฟหน้าของรถแทบจะทำให้ชารอนตาบอด ชารอนปิดตาด้วยมือทั้งสองข้างโดยสัญชาตญาณ

มีรถคันหนึ่งมาจอดข้างชารอน หลังจากนั้น เสียงพูดก็ดังขึ้น "ลงมารอผมด้วยงั้นเหรอ?"

ชารอนลดมือลงและเห็นว่าคนในรถคือโฮเวิร์ด เธอพูดอย่างเย็นชาว่า “เพ้อเจ้อมากไปแล้ว” หลังจากนั้น เธอก็เดินออกไป

ชารอนได้ยินเสียงเปิดประตูรถและปิดตามหลังเธอ วินาทีถัดมา โฮเวิร์ดก็คว้าแขนชารอนเอาไว้ “ยืนนิ่ง ๆ สิ”

ชารอนสะบัดมือของโฮเวิร์ดออกจากเธอโดยสัญชาตญาณ เธอหันไปมองเขา "คุณต้องการอะไรกัน?" ชารอนไม่ต้องการให้ไซม่อนโกรธเธออีกเพราะโฮเวิร์ดอีก

โฮเวิร์ดยัดมือเข้าไปในกระเป๋าและกัดริมฝีปากเยาะเย้ย “ผมก็แค่อยากรู้ว่ามือของคุณเป็นยังไงบ้าง? เกิดอะไรขึ้นกันล่ะ?”

“ขอบคุณแล้วกันสำหรับความเป็นห่วง ไม่ต้องกังวลหรอก ถ้าอาการบาดเจ็บของฉันแย่ลง ฉันตามหาคุณแน่” ชารอนอยากจะเดินออกไปทันทีที่พูดจบ แต่ทว่า โฮเวิร์ดก็คว้าตัวชารอนเอาไว้อีกครั้ง

ชารอนขมวดคิ้วและตะโกนออกมาอย่างทนไม่ไหว “อยากพูดอะไรก็พูดออกมา ไม่ต้องมาแตะต้องตัวฉัน!” เธอพยายามสะบัดแขนออก แต่ก็ล้มเหลว ชารอนกำมือเอาไว้แน่น

โฮเวิร์ดคว้าไหล่ของชารอนและกดเธอเข้ากับรถ โฮเวิร์ดขมวดคิ้วและเดินเข้ามาใกล้เพื่อถามชารอน "เมื่อไหร่เธอจะออกไปจากบ้านหลังนี้สักที?" เธอจะหย่ากับลุงของผมตอนไหนกันล่ะ?”

ชารอนถูกเขาล้อมไว้ เธอไม่มีทางหนีรอดไปได้ในทันที เธอพลันกล่าวคำพูดออกมาอย่างทนไม่ไหว “ทำไมฉันต้องหย่ากับเขาด้วยล่ะ? ฉันบอกคุณไปก่อนหน้านี้แล้วไง ฉันรักไซม่อน ฉันมีความสุขมากเวลาอยู่กับไซม่อน!”

“อย่ามาโกหก! คุณสองคนแต่งงานกันอย่างถูกกฎหมายเพราะเด็กคนนั้นเท่านั้นแหละ เพราะทั้งหมดที่พวกคุณมีร่วมกันก็คือการนอนด้วยกันคืนเดียวเมื่อห้าปีที่แล้ว! ความรักและความสุขที่ได้จากอะไรแบบนั้นเรียกว่าอะไรกันล่ะ?”