ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 106

หัวใจของชารอนเต้นผิดจังหวะ แม้แต่การหายใจของเธอก็เร็วขึ้น “แล้วทำไมล่ะ? มันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย? เมื่อห้าปีที่แล้ว เราไม่ได้ทำอะไรผิดเลย เพราะฉะนั้น ฉันจะรักเขาในอีกห้าปีต่อมาไม่ได้หรือยังไงกัน?”

“คุณชอบอะไรในตัวลุงไซม่อนกัน?” โฮเวิร์ดตะโกนและขึ้นเสียงอย่างโกรธจัด เขาจ้องยังชารอนด้วยท่าทางที่น่ากลัว “ขนาดตอนที่เราคบกัน คุณยังไม่กล้าให้ผมแตะต้องตัวเลยด้วยซ้ำ แล้วตอนนี้ล่ะ?”

"หุบปากเดี๋ยวนี้เลยนะ!" ชารอนทนไม่พูดจาหยาบคายออกมาไม่ไหวแล้ว เธอจึงยกมือขึ้นและตบหน้าโฮเวิร์ดอย่างโกรธเคือง ชารอนสั่นสะท้านด้วยความโกรธ

การตบของชารอนทำให้โฮเวิร์ดถึงกับเงียบไป แต่ทว่า ความบ้าคลั่งที่กระหายเลือดก็ได้รวมตัวกันอย่างรวดเร็วในดวงตาของโฮเวิร์ด เขาตรึงชารอนไว้กับรถแรงขึ้น “ทำไมล่ะ? ผมพูดผิดหรือยังไงกัน? ลุงของผมไม่เคยแตะต้องตัวเธอเลยหรือยังไง? เขาไม่คิดอะไรกับเธอเลยด้วยซ้ำ นี่มันก็แค่การแต่งงานจอมปลอม!”

ดวงตาของชารอนเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก เธอดิ้นรนต่อสู้ในทันใด “ปล่อยฉันนะ ไอ้บ้า! ถ้าคุณกล้าแตะต้องตัวฉัน ลุงของคุณจะไม่ยอมยกโทษให้แน่!”

ในตอนนี้ ไม่มีใครรู้เหมือนกันว่าโฮเวิร์ดกำลังตกอยู่ภายใต้การยั่วยุบางอย่างหรือว่าเขากำลังเพ้อเจ้อ แต่ทว่า ดูเหมือนโฮเวิร์ดจะยอมแพ้และกล่าวคำพูดอย่างหมดหนทาง “ก็ได้ ไม่ว่าผมจะแตะต้องตัวคุณหรือไม่ ผมเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าเขาเป็นห่วงเป็นใยคุณมากขนาดไหน!"

หลังจากนั้น เขาก็ก้มศีรษะลงจูบชารอน แล็ปท็อปที่เธอถืออยู่ในอ้อมแขนถึงกับร่วงลงไปกับพื้น ความกลัวแพร่กระจายในหัวใจของเธอ 'เขาเสียสติไปแล้วหรือ?'

“โฮเวิร์ด ไอ้คนน่าไม่อาย ปล่อยนะ ปล่อยสิ...” โฮเวิร์ดรั้งเธอไว้ เขาทั้งอารมณ์ร้อนและหยาบคาย ชารอนดิ้นไม่หลุดเลย ความโกรธและความอับอายพวยพุ่งขึ้นมาเต็มหน้าอกของเธอ ชารอนตื่นตระหนกจนเกือบจะร้องไห้ออกมาอยู่แล้ว

ในระหว่างที่กำลังดิ้นรน พละกำลังที่รั้งชารอนเอาไว้ก็คลายออกทันที ชายคนหนึ่งปรากฏขึ้นต่อหน้าชารอน เขาดึงโฮเวิร์ดออกไป หลังจากนั้น ชารอนก็ได้ยินเสียงชกต่อย!

“ไอ้บ้านี่ ฉันเตือนนายแล้วไม่ใช่หรือยังไงว่าอย่ามายุ่งกับเธออีก?!” เสียงอันเย็นชาของชายคนนั้นดังขึ้นราวกับพายุกำลังก่อตัว เรือนร่างของเขาท่อประกายแสงราวกับเป็นพระเจ้าที่เสด็จลงมาจากสวรรค์

ชารอนยังคงตกตะลึงทันทีที่หันไปมองท่าทีอันเย็นชาและหล่อเหลาของไซม่อน

ชารอนตัวสั่นทั้งที่กำลังหันหลังพิงรถ เธอเห็นโฮเวิร์ดล้มกระแทกพื้นหลังจากถูกไซม่อนซัดหน้า

ไซม่อนยืนอยู่ตรงหน้าและจ้องมองตรงไปยังโฮเวิร์ดอย่างเย็นชาด้วยออร่าอันเยือกเย็นรอบตัว “โฮเวิร์ด นายอยากตายมากใช่ไหม? ตอนนี้เธอเป็นป้าของนายแล้วนะ!”

โฮเวิร์ดถูกต่อยเต็มแรงจนเลือดไหลออกจากมุมปาก เขามองขึ้นมาที่ลุงไซม่อนซึ่งตอนนี้กำลังเผยท่าทีเย็นชาและโหดเหี้ยม ความโกรธและความลังเลใจที่ไซม่อนที่เคยระงับเอาไว้ได้ปะทุออกมาแล้ว

'ลุงเรียกเราว่าไอ้บ้านี่เพราะผู้หญิงคนนี้งั้นเหรอ?!'

โฮเวิร์ดเช็ดเลือดออกจากมุมปากและลุกขึ้นทันที “ก็ใช่ ตอนนี้เธอเป็นป้าของผมแล้ว แต่ก่อนหน้านี้ เธอก็เคยเป็นผู้หญิงของผมมาก่อน เมื่อกี้เธอยั่วผม เธอบอกว่าเธอยังชอบผมอยู่ เธอ...”

ไซม่อนต่อยหน้าโฮเวิร์ดอีกครั้งก่อนเขาจะพูดจบ!

"หุบปาก!" นัยน์ตาของไซม่อนขุ่นมัว เขากำมือแน่น

ดวงตาของโฮเวิร์ดกลายเป็นสีแดง “ลุงไม่เชื่อผมเหรอ? งั้นผมจะแสดงให้ลุงเห็นเอง!” โฮเวิร์ดหันไปทำบางอย่างกับชารอน

ความหนาวเย็นในดวงตาของไซม่อนส่องประกายวาววับ ไซม่อนคว้าคอโฮเวิร์ดและพยายามเหวี่ยงหมัดใส่โฮเวิร์ด!

แต่ทว่า คราวนี้ โฮเวิร์ดกลับขัดขืน โฮเวิร์ดจับหมัดของไซม่อนได้ ดวงตาของชายทั้งสองกำลังลุกเป็นไฟ

ในตอนนี้ พวกเขาไม่ใช่ลุงหลานอีกต่อไปแล้ว แต่เป็นแค่ผู้ชายที่ต่อสู้กันเพื่อผู้หญิงคนเดียว!

โฮเวิร์ดไม่ไหวแล้ว เขาทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เขากำหมัดแล้วเหวี่ยงใส่ลุงไซม่อนโดยไม่คำนึงถึงตัวตนในฐานะลุงและหลานชายเลย

ความสุภาพของไซม่อนมลายหายไปทันตา ในชั่วพริบตา พวกเขากำลังต่อยกัน

ชารอนราวกับตกอยู่ในภวังค์ เธอไม่รู้ว่าทำไมพวกเขาถึงเริ่มต่อยกันไม่หยุด ชารอนรู้สึกผิดหวังที่เห็นทั้งสองชกต่อยกัน โฮเวิร์ดสมควรถูกต่อยก็จริง แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการเห็นสักหน่อย

“หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ หยุดตีกันได้แล้ว!” ชารอนร้องไห้อย่างกังวล นี่คือตระกูลของแซคคารี่ มันไม่มากไปหน่อยหรือที่พวกเขามาต่อยกันแบบนี้?

ถึงกระนั้น ชายสองคนตาแดงก่ำทันทีที่พวกเขาเข้าไปพัวพันกันจนไม่สามารถแยกออกจากกันได้

ไซม่อนมักจะออกกำลังกายอยู่เสมอ รูปร่างของเขาจึงดูสูงโปร่งและมีกล้ามเนื้อแข็งแรง โฮเวิร์ดไม่ใช่คู่มือของไซม่อนเลยแม้แต่น้อย ด้วยเหตุนั้น ไม่นานนัก เขาก็ถูกไซม่อนทุ่มกับพื้น