ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 116

ชารอนแอบกำหมัดของตัวเองเอาไว้ ฟิโอน่าต้องใส่ร้ายเธอเพื่อให้เพเนโลเป้เกลียดเธอแน่นอน

ทันทีที่พูดเช่นนั้นขึ้นมา ฟิโอน่าอาจเป็นฆาตกรที่ทำให้พ่อของชารอนต้องตายก็ได้ ความโกรธพลันเดือดพล่านในใจของชารอน

เนื่องจากชารอนไม่ได้พูดอะไรไปชั่วครู่ เพเนโลเป้จึงเปิดลิ้นชักแล้วดึงเช็คออกมาวางไว้บนโต๊ะพร้อมกับผลักไปทางชารอน “เงินจำนวนนี้คงทำให้เธออยู่ดีกินดีไปชั่วชีวิตเลยแหละ ถ้าเธอฉลาด ก็ควรรับเช็คใบนี้ไปและหย่ากับไซม่อนเสีย หลังจากนั้น เธอก็จะจากไปแบบเงียบ ๆ”

ชารอนมองไปที่เช็ค ตัวเลขที่เขียนไว้บนเช็คนั้นเยอะมาก

เพเนโลเป้น่าจะเตรียมเช็คใบนี้เอาไว้ล่วงหน้านานแล้วใช่ไหม? ทั้งหมดก็เพื่อจะไล่ชารอนออกไป

ทว่า ริมฝีปากของชารอนแสยะยิ้มอย่างไม่พอใจ

เพเนโลเป้มองดูท่าทางของชารอนและกล่าวคำพูดด้วยความรังเกียจ “อะไรกัน? มันน้อยไปสำหรับเธองั้นเหรอ? ฉันจะบอกให้นะ นี่คือทั้งหมดที่ฉันพอจะจ่ายให้เธอได้ อย่าคิดตัวเองสามารถบีบเค้นเอาเงินของตระกูลแซคคารี่ไปได้อีก!”

ชารอนสบตากับเพเนโลเป้และกล่าวคำพูดอย่างเย็นชาว่า “ต้องขอโทษด้วยนะคะ แต่เงินไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องการ”

ดวงตาของเพเนโลเป้มืดลง “แล้วเธอต้องการอะไร? ระวังความโลภของตัวเองเอาไว้หน่อยนะ ไม่อย่างนั้น เธอจะไม่เหลืออะไรเลย!”

ชารอนเผชิญหน้ากับคำเตือนของเพเนโลเป้อย่างไม่เกรงกลัว “ฉันต้องการลูกชายคืน คุณช่วยพาเซบาสเตียนออกมาจากตระกูลแซคคารี่ได้ไหมล่ะ?”

ชารอนตกลงที่จะแต่งงานกับไซม่อนเพียงเพราะเธอกังวลว่าครอบครัวของเขาจะพรากเซบาสเตียนไป ชารอนตระหนักดีถึงขีดจำกัดของตัวเอง เพราะถ้าคนในตระกูลแซคคารี่ต้องการตัวเซบาสเตียน เธอคงทำอะไรไม่ได้มากแน่

เพเนโลเป้เบิกตากว้าง “ฉันทำเรื่องนั้นให้ไม่ได้หรอกนะ เพราะตอนนี้ เด็กคนนั้นเป็นหนึ่งในตระกูลของเราแล้ว ดังนั้น แน่นอนว่าเด็กน้อยอยู่กับเรา ถ้าเด็กไปกับเธอ เขาจะมีอนาคตอะไรล่ะ?”

นอกจากนี้ ดักลาสยังชื่นชอบเซบาสเตียนไม่น้อยเลยด้วย ไม่มีใครสามารถแย่งเด็กไปทั้งนั้น

“ถ้าอย่างนั้น เราก็ไม่มีอะไรต้องพูดกันแล้วแหละค่ะ” ชารอนพูดอย่างใจเย็น

เพเนโลเป้มองชารอนอย่างสงสัย น้ำเสียงของเธอเย็นลงเล็กน้อย “เธอกำลังบอกว่าเธอยอมแต่งงานกับไซม่อนเพียงเพราะเห็นแก่เด็กคนนั้นอย่างนั้นเหรอ?”

ชารอนหลับตาลงและไม่พูดอะไร ถ้าเพเนโลเป้พาเซบาสเตียนกลับมาหาเธอไม่ได้ มันก็ไม่มีประโยชน์ที่จะพูดอะไรต่ออีก

เพเนโลเป้กำลังครุ่นคิด เธอต้องการประนีประนอมให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ “ถ้าเธอทำเพื่อเด็กคนนี้ ฉันก็จะอนุญาตให้เธออยู่ต่อ แต่ยังไงก็เถอะ สถานะของเธอจะจำกัดอยู่แค่เป็นแม่ของเด็กเท่านั้น เธอต้องหย่ากับไซม่อน ถ้าเขาได้แต่งงานกับคนอื่นในภายหลัง เธอเองก็ห้ามเข้าไปยุ่งวุ่ยวายด้วย”

หัวใจของชารอนสั่นสะท้าน เธอไม่คิดว่าเพเนโลเป้จะพูดแบบนั้นออกมาเลย งั้นเพเนโลเป้จะให้เธออยู่ต่อไปเพื่ออะไรล่ะ?

เพื่อลดความโกรธในหัวใจของตัวเอง ชารอนหยิบเช็คขึ้นมาจากโต๊ะ

เพเนโลเป้พลันคิดว่าเธอยอมรับเงื่อนไขที่จะปล่อยไซม่อนแล้ว เพเนโลเป้เผยรอยยิ้ม ทว่า ทันใดนั้น ชารอนกลับฉีกเช็คขาดเป็นสองท่อน

"หมายความว่ายังไงกัน?!" อารมณ์ของเพเนโลเป้เริ่มสูงขึ้น

ชารอนเม้มริมฝีปาก ท่าทีของเธอสงบเหลือเกิน “รองประธานแซคคารี่คะ ถ้าคุณรักใครสักคน คุณจะทนดูพ่อของลูกแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นได้ไหมล่ะคะ? คุณจะยอมอยู่ใต้หลังคาเดียวกันกับพวกเขาและต้องเห็นพวกเขาทั้งสองมีความสุขด้วยกันทุกวันได้ไหม?”

เงื่อนไขของเพเนโลเป้นั้นมากเกินไป ชารอนเองก็เป็นมนุษย์ที่มีชีวิตจิตใจ เธอมีลมหายใจเช่นกัน ไม่ใช่พรมเช็ดเท้าที่พร้อมจะถูกเหยียบย่ำตลอดเวลา!

"อ่า ใช่ คุณเองก็ยังไม่ได้แต่งงาน แถมยังไม่มีลูกด้วย คุณจะไม่มีวันเข้าใจความรู้สึกแบบนั้นหรอก” ชารอนไม่ได้พยายามเยาะเย้ยเพเนโลเป้เพียงเพราะว่าเธอแก่และไม่เป็นที่ต้องการของชายอื่นเลย แต่ทว่า ชารอนแค่เบื่อหน่ายกับการจัดการของเพเนโลเป้เท่านั้น

“ปากดีนักนะ!” ใบหน้าของเพเนโลเป้ตึงเครียดด้วยความโกรธ เธอตะโกนใส่ชารอนด้วยความโกรธ สายตาของเพเนโลเป้จ้องมองมาราวกับต้องการหั่นชารอนออกเป็นชิ้น ๆ คำพูดของชารอนทำร้ายจิตใจของเพเนโลเป้อย่างเจ็บปวดที่สุด!

“ถ้าฉันหยาบคายกับคุณ ก็ขอโทษด้วยนะคะ ทั้งหมดที่ฉันตั้งใจจะสื่อคือหากคุณพบผู้ชายที่คุณชอบและมีลูกเป็นของตัวเองแล้ว สักวันหนึ่ง คุณอาจเข้าใจความรู้สึกของฉันขึ้นมาก็ได้” ชารอนถอนหายใจและพูดต่อ “ฉันจะไม่หย่ากับไซม่อน และฉันก็จะไม่จากไปไหนเหมือนกัน ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวกลับไปทำงานก่อนนะคะ”

เพเนโลเป้ไม่ได้หยุดชารอนเอาไว้ เธอยืนอยู่ตรงนั้นและไม่ขยับเขยื้อนไปไหน เพเนโลเป้พลันจ้องมองไปยังแผ่นหลังของชารอนที่กำลังเดินจากไป