ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 118

เท้าของชารอนหยุดลงกะทันหัน "ว่าไงนะ? เกิดอะไรขึ้นกัน?"

ไรลีย์บอกว่าเธออยู่ที่โรงพยาบาล เธอต้องการให้ชารอนมาหา

ชารอนเป็นกังวลมาก เธอจึงรีบลางานและไปโรงพยาบาลทันที

ทันทีที่ชารอนถึงโรงพยาบาล ไรลีย์ก็ออกจากห้องฉุกเฉินแล้ว ในตอนนี้ เธอกำลังนอนอยู่บนเตียง

“เป็นยังไงบ้าง? เกิดอุบัติเหตุได้ยังไงกัน?” ทันทีที่ชารอนเข้าไปในห้องผู้ป่วยของโรงพยาบาล ชารอนก็สังเกตเห็นว่าขาขวาของไรลีย์ถูกพันเอาไว้ เธอคงเจ็บมากแน่ ๆ

ไรลีย์ดูโกรธจัด “วันนี้ฉันโชคร้ายมากเลยล่ะ!”

ไรลีย์แสดงความกล้าให้ชารอนเห็นทันที เธอออกไปส่งของให้กับลูกค้า ระหว่างที่กำลังขับรถอยู่ ก็มีรถคันหนึ่งแล่นมาชนเธอตอนเลี้ยวตรงหัวมุม

นั่นส่งผลให้ขาขวาของไรลีย์หักและเธอเกือบเสียชีวิต

หัวใจของชารอนเต้นระรัวทันทีที่ได้ยินเรื่องราวของไรลีย์ เธอพูดขึ้น “หรือว่า... คนขับพุ่งเข้ามาหาเธอเพราะเขากำลังรีบร้อนกันรึเปล่า?”

“ไม่ว่าพวกเขาจะรีบร้อนขนาดไหน แต่เขาก็ไม่ควรขับรถแบบนั้น! เขาทำให้ฉันตายได้เลยนะ! แต่ยังดีที่ฉันรอดมาได้ ไม่อย่างนั้น เธอคงต้องมองดูศพฉันแทนแล้วแหละ!”

ชารอนตกตะลึง “ให้ตายสิ! อย่าพูดแบบนั้นสิ”

“ก็ได้ ไม่ต้องกลัวไปหรอก ฉันก็แค่โกงความตายน่ะ ฉันคงโชคดีแหละ” ไรลีย์ไม่ได้รู้สึกแย่เลยในตอนนี้

ชารอนมองไรลีย์และถามขึ้นอย่างมึนงง “ว่าแต่ คนที่ชนเธออยู่ไหนล่ะ? หรือหนีไปแล้ว”

“ผมไม่ได้หนีเลยนะครับ ฉันแค่เพิ่งไปจ่ายค่ารักษาพยาบาลมา” เสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นที่ประตู

ชารอนรีบหันกลับมามองชายร่างสูงเรียวที่มีใบหน้าหล่อเหลาและสวมแว่นขอบทอง เขาเปล่งประกายออร่าสุภาพบุรุษออกมา

ทว่า สิ่งที่น่าแปลกคือชารอนรู้สึกราวกับรู้จักชายคนนี้มาก่อนในแวบแรก แม้ว่าชารอนจะไม่เคยพบเขามาก่อนก็ตาม

ผู้ชายคนนั้นก็กำลังมองมาทางชารอนเช่นกัน สายตาของทั้งสองสบกัน ชารอนรู้สึกราวกับหัวใจของตัวเองกำลังถูกบีบรัดอย่างอธิบายไม่ได้ ความรู้สึกคุ้นเคยนั้นดูจะทรงพลังเกินไปในตอนนี้!

ผู้ชายคนนั้นยิ้มให้ชารอน “สวัสดีครับ ผมเป็นคนขับรถชนเพื่อนคุณเอง ผมชื่อว่ายูจีน”

“นี่ ไม่ต้องมาบอกชื่อแส่เลย ฉันขอเตือนนายเอาไว้อย่างหนึ่งนะ ทั้งหมดเป็นความผิดของนาย นายทำให้ฉันต้องอยู่ในสภาพแบบนี้! รับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองทำไปด้วยล่ะ!” ไรลีย์รู้สึกโกรธทันทีที่มองดูยูจีน

ยูจีน นิวตันเผยรอยยิ้มออกมา “ไม่ต้องห่วงไปหรอกครับ ผมจะเป็นคนรับผิดชอบทุกอย่างเอง ผมไปจ่ายค่ารักษาและโอนเงินหนึ่งแสนดอลลาร์เข้าบัญชีของคุณแล้ว ถ้าคุณต้องการอะไรเพิ่มอีก ก็บอกผมมาได้เลยนะครับ”

หนึ่งแสนดอลลาร์?

เธอขาหักก็จริง แต่มันก็ไม่น่าจะต้องใช้เงินขนาดนั้นหรือเปล่า?

ผู้ชายคนนั้นใจกว้างเหลือเกิน แสดงว่าเขารวยมากงั้นหรือ?

สายตาของไรลีย์เปลี่ยนไป เธอพลันกระแอมออกมา “นอกจากค่ารักษาพยาบาลแล้ว คุณต้องชดเชยค่าทำขวัญให้ฉันด้วย! คุณทำให้ฉันไม่ได้ไปทำงานในวันนี้!”

ชายคนนั้นโพล่งขึ้นมา "ได้เลยครับ แค่ส่งใบแจ้งหนี้มา แล้วผมจะจ่ายให้ทุกอย่าง”

ความอดทนของยูจีนทำให้ไรลี่ย์เลิกโกรธเขาไปโดยสิ้นเชิง

นี่เป็นครั้งแรกที่ชารอนได้พบกับผู้ชายที่เป็นกันเองและสบาย ๆ แบบนี้ ดูเหมือนว่าชายผู้นี้จะมีมารยาทดีไม่น้อยเลยทีเดียว

“นี่คือนามบัตรของผม คือตอนนี้ผมมีเรื่องต้องทำก่อน เพราะฉะนั้น ผมจึงอยู่เฝ้าคุณตลอดไม่ได้ หากคุณต้องการความช่วยเหลือเรื่องค่ารักษาอีก ก็โทรมาได้เลยนะครับ” ยูจีนวางนามบัตรไว้บนโต๊ะข้างเตียงของไรลีย์

“ก็ได้ คุณไปเถอะ ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณแล้ว” ไรลีย์ไล่ยูจีนไปด้วยการโบกมือ

ก่อนที่ยูจีนจะจากไป เขาหยุดอยู่ตรงหน้าชารอนและถามเธออย่างสุภาพ “ผมขอทราบชื่อคุณหน่อยได้ไหมครับ?”

ชารอนมองมาที่ยูจีนอย่างงุนงง ทำไมเขาถึงถามชื่อเธอล่ะ?

“นี่ นี่ นายกำลังคิดอะไรอยู่น่ะ? เธอเป็นเพื่อนซี้ของฉันนะ เธอแต่งงานแล้วด้วย! สามีของเธอทั้งหล่อและรวยมาก นายไม่เหมาะกับเธอหรอกน่า!” ไรลีย์ปกป้องเพื่อนสนิทของตัวเองทันที

ท่า ชารอนยังคิดว่าชายผู้นี้ดูแปลกและลึกลับ เขาดูเป็นสุภาพบุรุษไม่น้อย แต่สุดท้าย ชารอนก็ส่ายหัว "ขอโทษด้วยนะคะ" ชารอนไม่จำเป็นต้องบอกชื่อเธอกับเขาเลยด้วยซ้ำ

ทันใดนั้น ยูจีนเพียงแค่ยิ้มออกมา “ไม่เป็นไรครับ ผมแค่ถามดู ผมหวังว่าจะไม่รบกวนคุณเกินไปนะครับ” หลังจากนั้น เขาก็หันหลังกลับและเดินจากไป

“เจ้าคนโรคจิตเอ๊ย!” ไรลีย์อดไม่ได้ที่จะตะโกนใส่หลังจากที่ยูจีนออกจากห้องไปแล้ว