ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 119

จากความเห็นของชารอน พฤติกรรมของยูจีนเป็นอะไรที่ค่อนข้างยอมรับได้ เธอนั่งลงข้างเตียงแล้วพูดขึ้น "เธอกำลังเจ็บอยู่นะเพื่อน ใจเย็นสิ โกรธไปก็ไม่ช่วยให้หายเจ็บหรอก"

“ชาร์ ฉันไม่อยากอยู่ในโรงพยาบาลเลย” ไรลีย์พูดพร้อมดึงมือชารอนไปอย่างน่าสงสาร

“เธอเจ็บขนาดนี้ เธอไม่มีทางเลือกหรอกนะ”

“งั้นเธอช่วยมาเยี่ยมฉันทุกวันได้ไหม?” ไรลีย์มองดูชารอนอย่างขมขื่น

ชารอนคิดทบทวนอีกครั้ง ถึงอย่างไร เธอเองก็ทำอะไรไม่ได้มากในบริษัทอยู่แล้วในตอนนี้ ไรลีย์ดูเหมือนจะเจ็บมากทีเดียว เธอปฏิเสธเพื่อนรักไม่ได้แน่นอน “ก็ได้ ถ้ามีเวลา ฉันจะมาเยี่ยมเธอทุกครั้งเลย”

สีหน้าของไรลีย์เปลี่ยนไปในทันที "จริงเหรอ? สัญญาแล้วนะ ตกลงไหม? อย่าลืมพาลูกทูนหัวมาเยี่ยมฉันด้วยล่ะ”

ชารอนรู้ดีว่าการเล่นบทน่าสงสารของไรลีย์เป็นเพียงแค่การแสดงเท่านั้น แต่ทว่า... ชารอนก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ตอนนี้เธอยังเจอลูกชายไม่ได้เลย แม้แต่พาเขามาที่นี่ก็ไม่ได้ด้วย

ทว่า ชารอนก็ไม่ได้บอกกับไรลีย์ว่าเธอถูกไล่ออกจากบ้านใหญ่ เธอไม่ได้บอกไรลีย์เรื่องที่ต้องแยกกันอยู่กับลูกชายด้วย

ถึงกระนั้น สีหน้าสุดลำบากใจของชารอนกลับกระตุ้นความสงสัยของไรลีย์ "เกิดอะไรขึ้นกัน? ดูเหมือนเธอจะมีปัญหานะ เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ?"

ชารอนส่ายหัวและพยายามเงยหน้าขึ้น “ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นแหละ ไม่มีอะไรหรอก”

“หรือว่ามีเกิดอะไรขึ้นกับลูกทูนหัวของฉัน? พวกตระกูลแซคคารี่ไม่ได้ดูแลเธอกับลูกอย่างดีเหรอ?” ไรลีย์ยังคงกดดันชารอนต่อไป ไรลีย์เชื่อในความมั่นใจของตัวเอง

ชารอนกำลังจะปฏิเสธอีกครั้ง แต่ทว่า โทรศัพท์ของเธอกลับดังขึ้น ไซม่อนนั่นเอง

“เดี๋ยวฉันขอรับสายก่อนนะ โอเคไหม?”

ไรลีย์เห็นหมายเลขผู้โทรและทำหน้ามุ่ย "ก็ได้ สามีสำคัญกว่าเพื่อนอยู่แล้วนี่”

"ทำไมล่ะ? เธอกำลังอิจฉาฉันหรือยังไงกัน” ชารอนหัวเราะ

“ฉันไม่กล้าคิดแบบนั้นหรอก”

ชารอนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อหน้าไรลีย์ "สวัสดีค่ะ?"