ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 119

จากความเห็นของชารอน พฤติกรรมของยูจีนเป็นอะไรที่ค่อนข้างยอมรับได้ เธอนั่งลงข้างเตียงแล้วพูดขึ้น "เธอกำลังเจ็บอยู่นะเพื่อน ใจเย็นสิ โกรธไปก็ไม่ช่วยให้หายเจ็บหรอก"

“ชาร์ ฉันไม่อยากอยู่ในโรงพยาบาลเลย” ไรลีย์พูดพร้อมดึงมือชารอนไปอย่างน่าสงสาร

“เธอเจ็บขนาดนี้ เธอไม่มีทางเลือกหรอกนะ”

“งั้นเธอช่วยมาเยี่ยมฉันทุกวันได้ไหม?” ไรลีย์มองดูชารอนอย่างขมขื่น

ชารอนคิดทบทวนอีกครั้ง ถึงอย่างไร เธอเองก็ทำอะไรไม่ได้มากในบริษัทอยู่แล้วในตอนนี้ ไรลีย์ดูเหมือนจะเจ็บมากทีเดียว เธอปฏิเสธเพื่อนรักไม่ได้แน่นอน “ก็ได้ ถ้ามีเวลา ฉันจะมาเยี่ยมเธอทุกครั้งเลย”

สีหน้าของไรลีย์เปลี่ยนไปในทันที "จริงเหรอ? สัญญาแล้วนะ ตกลงไหม? อย่าลืมพาลูกทูนหัวมาเยี่ยมฉันด้วยล่ะ”

ชารอนรู้ดีว่าการเล่นบทน่าสงสารของไรลีย์เป็นเพียงแค่การแสดงเท่านั้น แต่ทว่า... ชารอนก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ตอนนี้เธอยังเจอลูกชายไม่ได้เลย แม้แต่พาเขามาที่นี่ก็ไม่ได้ด้วย

ทว่า ชารอนก็ไม่ได้บอกกับไรลีย์ว่าเธอถูกไล่ออกจากบ้านใหญ่ เธอไม่ได้บอกไรลีย์เรื่องที่ต้องแยกกันอยู่กับลูกชายด้วย

ถึงกระนั้น สีหน้าสุดลำบากใจของชารอนกลับกระตุ้นความสงสัยของไรลีย์ "เกิดอะไรขึ้นกัน? ดูเหมือนเธอจะมีปัญหานะ เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ?"

ชารอนส่ายหัวและพยายามเงยหน้าขึ้น “ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นแหละ ไม่มีอะไรหรอก”

“หรือว่ามีเกิดอะไรขึ้นกับลูกทูนหัวของฉัน? พวกตระกูลแซคคารี่ไม่ได้ดูแลเธอกับลูกอย่างดีเหรอ?” ไรลีย์ยังคงกดดันชารอนต่อไป ไรลีย์เชื่อในความมั่นใจของตัวเอง

ชารอนกำลังจะปฏิเสธอีกครั้ง แต่ทว่า โทรศัพท์ของเธอกลับดังขึ้น ไซม่อนนั่นเอง

“เดี๋ยวฉันขอรับสายก่อนนะ โอเคไหม?”

ไรลีย์เห็นหมายเลขผู้โทรและทำหน้ามุ่ย "ก็ได้ สามีสำคัญกว่าเพื่อนอยู่แล้วนี่”

"ทำไมล่ะ? เธอกำลังอิจฉาฉันหรือยังไงกัน” ชารอนหัวเราะ

“ฉันไม่กล้าคิดแบบนั้นหรอก”

ชารอนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อหน้าไรลีย์ "สวัสดีค่ะ?"

เสียงทุ้มลึกของไซม่อนดังขึ้น “คุณพ่อเรียกให้พวกเรากลับบ้าน เพราะเซบาสเตียนน่ะ”

หัวใจของชารอนแทบกระเด้งออกมาจากอก เธอพลันลุกขึ้นยืน "อะไรนะ? เกิดอะไรขึ้นกับเซบาสเตียนกัน?”

“กลับมาก่อน เดี๋ยวเราค่อยคุยกัน ว่าแต่ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน? เดี๋ยวผมจะไปรับเอง”

“ฉันอยู่ที่โรงพยาบาล”

ไซม่อนขมวดคิ้ว “ทำไมคุณถึงอยู่ที่โรงพยาบาลล่ะ?”

“ไรลีย์รถชนน่ะ ฉันเลยมาเยี่ยมเธอสักหน่อย”

ไซม่อนขมวดคิ้ว เขากล่าวคำพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “รออยู่ที่นั่นนะ ผมจะเคลียร์งานเสร็จแล้วแหละ”

ทันทีที่ชารอนวางสาย ไรลีย์ก็ถามขึ้น “เกิดอะไรขึ้นกับเซบาสเตียนเหรอ?”

ชารอนเริ่มกังวล “ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ตอนนี้ฉันต้องกลับแล้ว เธออยู่คนเดียวได้ไหม?”

"ได้สิ! กลับไปดูเถอะว่าเกิดอะไรขึ้นกับลูกทูนหัวของฉัน”

ชารอนยังกังวลอยู่ เธอจึงขอให้พยาบาลดูแลไรลีย์ไปก่อน หลังจากนั้น เธอก็รีบเดินออกไปเพื่อรอไซม่อนข้างนอก

...

ณ คฤหาสน์หลังใหญ่ของตระกูลแซคคารี่ คนรับใช้เกือบทั้งหมดมารวมกันอยู่รอบต้นไม้อายุร้อยปีในสวนหลังบ้าน

ดักลาสเองก็ยืนอยู่ตรงนั้นเช่นกัน เขาจับไม้เท้าและมองขึ้นไปบนต้นไม้ ใบหน้าชราของเขาเริ่มตึงเครียด “เซบาสเตียน หลานรัก ลงมาเถอะนะ! อย่าทำให้ปู่ต้องหัวใจวายเลย...”

“ผมไม่ลง... ผมอยากเจอแม่ ผมต้องการแค่แม่เท่านั้น! ถ้าปู่ไม่ยอมเรียกแม่มา ผมจะกระโดดลงไปจริง ๆ ด้วย!” เด็กชายนั่งอยู่บนกิ่งไม้และคร่ำครวญออกมาอย่างน่าสงสาร

ทว่า สิ่งที่คนใต้ต้นไม้มองดูคือเด็กน้อยไม่มีน้ำตาเลย ถึงแม้ว่าเขาจะตะโกนออกมาเสียงดังก็ตาม

นี่เป็นเวลากว่าสองวันแล้วตั้งแต่เซบาสเตียนถูกพรากจากแม่ แถมเขาก็รู้สึกแย่มาสองวันติดต่อกันแล้วด้วย เด็กน้อยไม่ยอมไปโรงเรียนและกินข้าว เขาเรียกร้องหาแม่อยู่ตลอดเวลา

ในวันนี้ ระหว่างที่ไม่มีใครเห็น เซบาสเตียนก็ปีนขึ้นไปบนต้นไม้และตะโกนว่าเขาจะกระโดดลงมาถ้าคุณปู่ไม่ยอมเรียกแม่กลับบ้าน!