ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 120

ดักลาสแก่เกินไปสำหรับเรื่องนี้แล้ว แต่เด็กชายคนนี้เป็นหลานชายคนโตของเขา นั่นเป็นเหตุผลที่เขารักเด็กคนนี้มาก!

“เอาล่ะ ไม่เป็นไร นั่งเฉย ๆ ก่อนนะ ไม่ต้องขยับอะไร เดี๋ยวปู่จะโทรหาพ่อของหลานให้ แล้วให้พาแม่กลับมานะ” ดักลาสคิดอะไรไม่ออกอีกต่อไปแล้ว ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นส่วนหนึ่งในการไล่ชารอนออกไปจากบ้าน แต่สุดท้าย เขาก็ต้องการให้เธอกลับมาที่นี่อยู่ดี

"จริงเหรอครับ? ปู่จะให้แม่กลับมาจริง ๆ เหรอครับ?” เด็กชายหยุดร้องไห้และมองลงไปที่ชายชราจากบนต้นไม้

"แน่นอนสิ! ปู่เคยโกหกหลานที่ไหนล่ะ? หลานช่วยลงมาก่อนเถอะนะ” ใจของดักลาสแทบหยุดทันทีที่เห็นหลานตัวเองกำลังนั่งอยู่บนต้นไม้สูง ถ้าเขาเกิดร่วงหล่นลงมาล่ะ? ให้ตายเถอะ!

"ไม่! ผมจะลงไปก็ต่อเมื่อเจอหน้าแม่เท่านั้น! ผมอยากให้แม่กลับมาอยู่บ้าน!” เซบาสเตียนไม่ยอมถูกหลอกง่าย ๆ

ถ้ายังห้อยตัวอยู่แบบนั้น ดักลาสกังวลว่าเขาจะร่วงลงมา ดังนั้น ดักลาสจึงรีบตอบตกลง "ก็ได้! งั้นหลานอย่าขยับนะ เข้าใจไหม? ปู่จะรอแม่หลานมาอยู่ตรงนี้ด้วยเหมือนกัน”

ทั้งพ่อบ้านและสาวใช้คนอื่นต่างรู้สึกเหงื่อตกไปตาม ๆ กัน ทุกคนคิดว่าเด็กชายคนนี้ซุกซนมาก แม้แต่ผู้อำนวยการแซคคารี่ยังต้องใส่ใจทุกคำพูดของเด็กน้อยเลย

เมื่อชารอนกับไซม่อนมาถึง พ่อบ้านก็รีบพาพวกเขาไปที่สวนหลังบ้านทันที

ชารอนเห็นสาวใช้รวมตัวกันอยู่ใต้ต้นไม้ พร้อมด้วยลูกชายของเธอที่กำลังนั่งอยู่บนกิ่งไม้สูง กิ่งก้านของต้นไม้โยกตามน้ำหนักของเด็กน้อยราวกับว่ามันพร้อมที่จะหักออกมาได้ทุกเมื่อ!

หัวใจของชารอนเต้นแรง ชารอนวิ่งไปหาลูกชาย “เซบาสเตียน! ลูกกำลังทำอะไรอยู่? ลงมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!” ลูกเราดื้อขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? เขาไม่เคยคิดทำอะไรที่อันตรายขนาดนี้มาก่อนเลยด้วย!

“แม่ครับ แม่กลับมาแล้ว!” เด็กชายตะโกนออกมาทันทีที่เห็นชารอน ด้วยความรีบเร่งที่จะลงไปด้านล่าง เซบาสเตียนไม่รู้เลยว่าเขากำลังตกอยู่ในความอันตรายมากแค่ไหน

ในระหว่างที่เซบาสเตียนกำลังเคลื่อนตัวลงไป กิ่งไม้กลับหักทันที เขาร่วงหล่นลงมาจากต้นไม้!

"อ๊าก! แม่ ช่วยผมด้วย!” เด็กน้อยกรีดร้องด้วยความกลัว