ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 120

ดักลาสแก่เกินไปสำหรับเรื่องนี้แล้ว แต่เด็กชายคนนี้เป็นหลานชายคนโตของเขา นั่นเป็นเหตุผลที่เขารักเด็กคนนี้มาก!

“เอาล่ะ ไม่เป็นไร นั่งเฉย ๆ ก่อนนะ ไม่ต้องขยับอะไร เดี๋ยวปู่จะโทรหาพ่อของหลานให้ แล้วให้พาแม่กลับมานะ” ดักลาสคิดอะไรไม่ออกอีกต่อไปแล้ว ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นส่วนหนึ่งในการไล่ชารอนออกไปจากบ้าน แต่สุดท้าย เขาก็ต้องการให้เธอกลับมาที่นี่อยู่ดี

"จริงเหรอครับ? ปู่จะให้แม่กลับมาจริง ๆ เหรอครับ?” เด็กชายหยุดร้องไห้และมองลงไปที่ชายชราจากบนต้นไม้

"แน่นอนสิ! ปู่เคยโกหกหลานที่ไหนล่ะ? หลานช่วยลงมาก่อนเถอะนะ” ใจของดักลาสแทบหยุดทันทีที่เห็นหลานตัวเองกำลังนั่งอยู่บนต้นไม้สูง ถ้าเขาเกิดร่วงหล่นลงมาล่ะ? ให้ตายเถอะ!

"ไม่! ผมจะลงไปก็ต่อเมื่อเจอหน้าแม่เท่านั้น! ผมอยากให้แม่กลับมาอยู่บ้าน!” เซบาสเตียนไม่ยอมถูกหลอกง่าย ๆ

ถ้ายังห้อยตัวอยู่แบบนั้น ดักลาสกังวลว่าเขาจะร่วงลงมา ดังนั้น ดักลาสจึงรีบตอบตกลง "ก็ได้! งั้นหลานอย่าขยับนะ เข้าใจไหม? ปู่จะรอแม่หลานมาอยู่ตรงนี้ด้วยเหมือนกัน”

ทั้งพ่อบ้านและสาวใช้คนอื่นต่างรู้สึกเหงื่อตกไปตาม ๆ กัน ทุกคนคิดว่าเด็กชายคนนี้ซุกซนมาก แม้แต่ผู้อำนวยการแซคคารี่ยังต้องใส่ใจทุกคำพูดของเด็กน้อยเลย

เมื่อชารอนกับไซม่อนมาถึง พ่อบ้านก็รีบพาพวกเขาไปที่สวนหลังบ้านทันที

ชารอนเห็นสาวใช้รวมตัวกันอยู่ใต้ต้นไม้ พร้อมด้วยลูกชายของเธอที่กำลังนั่งอยู่บนกิ่งไม้สูง กิ่งก้านของต้นไม้โยกตามน้ำหนักของเด็กน้อยราวกับว่ามันพร้อมที่จะหักออกมาได้ทุกเมื่อ!

หัวใจของชารอนเต้นแรง ชารอนวิ่งไปหาลูกชาย “เซบาสเตียน! ลูกกำลังทำอะไรอยู่? ลงมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!” ลูกเราดื้อขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? เขาไม่เคยคิดทำอะไรที่อันตรายขนาดนี้มาก่อนเลยด้วย!

“แม่ครับ แม่กลับมาแล้ว!” เด็กชายตะโกนออกมาทันทีที่เห็นชารอน ด้วยความรีบเร่งที่จะลงไปด้านล่าง เซบาสเตียนไม่รู้เลยว่าเขากำลังตกอยู่ในความอันตรายมากแค่ไหน

ในระหว่างที่เซบาสเตียนกำลังเคลื่อนตัวลงไป กิ่งไม้กลับหักทันที เขาร่วงหล่นลงมาจากต้นไม้!

"อ๊าก! แม่ ช่วยผมด้วย!” เด็กน้อยกรีดร้องด้วยความกลัว

ดักลาสรู้สึกราวกับหัวใจกำลังจะวาย "หลานรักของฉัน!” ดักลาสตะโกนพร้อมกับพยายามเอื้อมมือออกไปจับหลานชาย แต่ด้วยความตกใจ มันกลับทำให้เขาเวียนหัว พ่อบ้านแทบจะพยุงตัวเขาไว้ไม่ทันด้วยซ้ำ

คนรับใช้ทุกคนตกอยู่ในสถานการณ์ฉุกเฉิน ไม่มีใครสามารถตอบสนองได้ทันเวลาเลย

ชารอนรู้สึกว่าหัวใจกำลังจะหลุดออกมาจากอก “เซบาสเตียน!” ดวงตาของเธอเบิกกว้าง ชารอนวิ่งตรงไปตามสัญชาตญาณเพื่อคว้าลูกชายเอาไว้ แต่ทว่า กลับมีบางคนที่เร็วกว่าเธอ

ก่อนที่เด็กชายจะร่วงกระแทกพื้น ไซม่อนจับเขาเอาไว้ได้ทันควัน!

ชารอนหายใจติดขัด หัวใจของเธอเต้นแรงอย่างเจ็บปวด ร่างกายของเธอสั่นไปหมด เธอไม่กล้าแม้แต่จะจินตนาการว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากลูกชายของตัวเองกระแทกพื้น

ชารอนเดินเข้าไปหาลูกชายอย่างช้า ๆ แต่ทว่า เธอกลับควบคุมอารมณ์ไม่ได้เลย เธอตะโกนใส่ลูกชายด้วยความโกรธ “ใครบอกให้ลูกปีนขึ้นไปบนนั้น? แม่ไม่อยู่แค่ไม่กี่วัน ลูกซนขนาดนี้เลยเหรอ? ลูกเกือบทำให้แม่หัวใจวายเลยนะ!”

เซบาสเตียนไม่ได้คาดคิดเอาไว้เลยว่ากิ่งไม้จะหักแบบนั้น การตกจากต้นไม้ทำให้เด็กน้อยตกใจไม่น้อย แถมตอนนี้แม่ก็กำลังดุด่าเขาอยู่ด้วย ในตอนนี้ เซบาวเตียนร้องไห้ออกมาจริง ๆ เสียแล้ว เขาน้ำตาไหลอาบแก้ม “ฮือ... แม่ครับ ผมขอโทษ! ผมแค่อยากจะเจอแม่! ผมขาดแม่ไปไม่ได้...”

เซบาสเตียนร้องไห้อย่างน่าเศร้า คำพูดของลูกชายทำให้ชารอนตาแดงด้วย ด้วยเสียงสะอื้น ชารอนสวมกอดลูกชาย “แม่ก็คิดถึงลูกเหมือนกัน..." เธอไม่อยากดุลูกชายอีกต่อไปแล้ว

ไซม่อนมองดูทั้งสองคนเอาแขนโอบกันและกันอย่างแน่น สายตาของเขาพลันมืดลง

ดักลาสต้องการตรวจดูว่าหลานชายได้รับบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า แต่เมื่อเห็นภาพตรงหน้า ดักลาสก็พลันคิดได้ว่าตัวเองค่อนข้างใจร้ายเกินไปหน่อย เขากล้าพรากแม่พรากลูกได้ยังไงกัน?

ดักลาสถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “เอาล่ะ โอเค หยุดร้องไห้ได้แล้ว เธอควรย้ายกลับเข้ามาที่บ้านหลังนี้นะ ชารอน”

ชารอนมองชายชราด้วยความประหลาดใจ ทำไมเขาปล่อยให้เธอกลับไปเร็วขนาดนี้ล่ะ?

“แต่... คุณเพเนโลเป้ไล่ฉันออกไปแล้วนะคะ เธอคงไม่อยากให้ฉันย้ายกลับมาหรอก ถ้าเธอเห็นฉันอีก เธออาจจะพยายามไล่ฉันออกไปอีกก็ได้” ชารอนเองก็ไม่พอใจเช่นกัน พวกเขาคิดว่าสามารถกวักมือเรียกเธอเข้าบ้านหรือไล่ออกไปตอนไหนก็ได้ตามอำเภอใจหรือยังไงกัน? พวกเขามีสิทธิ์อะไรมาบังคับเธอแบบนี้กัน?