ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 121

“แม่ครับ ผมจะอยู่กับแม่! ผมไม่อยากแยกกับแม่เลย!” เด็กน้อยกอดชารอนอย่างแน่นและไม่ยอมปล่อย

ไซม่อนยืนอยู่ข้างทั้งสอง เขาไร้คำพูด เขาเผยสีหน้าซึ่งยากจะคาดเดา

ใบหน้าชราของดักลาสมืดลง ชารอนต้องการให้ลูกชายเรียกร้องให้เธอกลับมารึเปล่านะ?

“อย่ากังวลไปเลย ฉันอนุญาตให้เธอกลับมาแล้ว เพราะฉะนั้น ตราบใดที่ฉันอยู่ที่นี่ จะไม่มีใครไล่เธอออกไปได้ทั้งนั้น!” ดักลาสไม่มีทางเลือกนอกจากต้องยอมรับและให้ชารอนเข้ามาอยู่ในบ้านเพราะเห็นแก่หลานชายของตน

“ถ้าพ่อพูดออกมาแบบนั้น ก็โอเค คงไม่มีอะไรต้องห่วงแล้วแหละ” ท้ายที่สุด ไซม่อนก็พูดออกมา พร้อมสายตาอันล้ำลึก

“แม่ครับ! ถ้าคุณปู่พูดอย่างนั้น แม่ก็กลับมาอยู่กับผมได้แล้ว!” เด็กน้อยพูดขึ้น

อันที่จริง ชารอนไม่อยากย้ายกลับมาเลย แต่เซบาสเตียนอยู่ที่นี่ นอกจากนี้ ชารอนเองก็ไม่อยากอยู่กับไซม่อนข้างนอกเพียงสองต่อสองด้วย เธอรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ที่จะต้องอยู่กับเขา

ในเมื่อทุกอย่างเป็นเช่นนี้ ชารอนจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องพยักหน้า “โอเคค่ะ ฉันจะย้ายกลับมา”

ด้วยคำพูดของชายชรา เพเนโลเป้คงไล่ชารอนออกไปอีกไม่ได้แล้ว

ในคืนนั้น เพเนโลเป้เดินเข้าไปในห้องอาหารของตระกูลแซคคารี่ เธอพลันสังเกตเห็นชารอนนั่งอยู่ข้างไซม่อน ส่วนเซบาสเตียนนั่งคั่นกลางระหว่างทั้งสอง ทั้งสามดูเหมือนครอบครัวที่สมบูรณ์แบบและมีความสุข

หัวใจของเพเนโลเป้สั่นสะท้าน ทำไมชารอนถึงกลับมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?

เพเนโลเป้จ้องไปที่ชารอนอย่างเย็นชาและพูดขึ้น “ใครบอกให้เธอกลับมา?”

“คุณปู่บอกให้แม่ผมกลับมาได้! คุณปู่บอกว่าแม่จะอยู่ที่นี่ตลอดไป!” เซบาสเตียนตอบกลับทันที เขาไม่ชอบป้าเพเนโลเป้เลย เพราะเธอเป็นคนไล่ชารอนออกไปข้างนอก