ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 123

ชารอนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “ฉันไม่ใช่ลูกหมาจริง ๆ สักหน่อย จะให้ฉันกัดทำไมล่ะคะ?”

"คุณแน่ใจนะ? แน่ใจเหรอว่าจะไม่กัดผม?” ไซม่อนพูดด้วยเสียงทุ้ม หลังจากนั้น ไซม่อนพลันเอนตัวเข้าหาชารอนและกั้นเธอเอาไว้ระหว่างตู้เสื้อผ้ากับหน้าอกของเขา

ในตอนแรก ชารอนไม่กล้าแม้แต่จะขยับไปไหน แต่ทันทีที่ถูกไซม่อนจ้องมองด้วยความขี้เล่น ชารอนก็เผยใบหน้าสีแดงระเรื่อออกมา ท้ายที่สุด เธอก็เข้าใจสักทีว่าไซม่อนต้องการจะสื่ออะไร

“คุณ... อย่าเข้ามาใกล้กว่านี้สิคะ เราอยู่ในบ้านแล้วนะ เดี๋ยวเซบาสเตียนก็เข้ามาเห็นเข้าหรอก!” ชารอนต้องการผลักไซม่อนออกไปเพราะความเขินอาย แต่ทว่า ไซม่อนกลับคว้าข้อมือของชารอนและตรึงเอาไว้ที่ด้านหลัง

หลังจากนั้น ไซม่อนก็ก้มหน้าลงเพื่อกดชารอนและกล่าวคำพูดอย่างแผ่วเบา “ครั้งนี้ผมล็อคประตูแล้ว เขาเข้ามาไม่ได้หรอก” ไซม่อนได้เรียนรู้บทเรียนของเขาแล้ว ดังนั้น เขาจึงป้องกันตัวจากการโผล่มาของเซบาสเตียนเอาไว้ล่วงหน้า

“คุณ...” ชารอนมองไปยังใบหน้าอันหล่อเหลาของไซม่อนอย่างไม่เชื่อสายตา เขาตั้งใจว่าจะทำแบบนี้ตั้งแต่ก้าวเข้ามาในห้องแล้วงั้นหรือ?

ไซม่อนยกคางของชารอนขึ้นด้วยนิ้วอันเรียวยาว เขารู้สึกอารมณ์ดีขึ้นเล็กน้อย "คุณนายแซคคารี่ อยู่ดี ๆ ผมก็นึกอยากจูบคุณขึ้นมา ผมขอจูบคุณได้ไหม?"

ไซม่อนจำได้ตัวเองเคยถูกชารอนห้ามเอาไว้เรื่องการจูบสุ่มสี่สุ่มห้า ในตอนนั้น เขาตกลงกับชารอนไปแล้วด้วยว่าจะขออนุญาตก่อน สำหรับตอนนี้ ไซม่อนก็กำลังรักษาสัญญาของตัวเองอยู่

ชารอนหลับตาลงอย่างงุ่มง่าม เขากล้าขอตรง ๆ แบบนี้เลยเหรอ?

หนังศีรษะของชารอนรู้สึกเสียวซ่า เธอหายใจเข้าเฮือกใหญ่และกล่าวคำพูดออกมา “ไม่นะคะ คุณ...”

ทว่า ก่อนที่ชารอนจะพูดจบประโยค ริมฝีปากของทั้งสองก็ประกบกันแล้ว!

ไซม่อนจูบชารอนเพียงครู่หนึ่งก่อนดึงตัวเองออกมา เขามองลงมาที่เธอด้วยรอยยิ้ม

ชารอนแทบหายใจไม่ออก เธอขมวดคิ้วทันที "คุณไซม่อน! ฉันยังไม่ได้อนุญาตสักหน่อย ทำไมคุณถึงจูบฉันล่ะ?” เขาเข้าใจคำว่าขออนุญาตก่อนหรือเปล่าไหม?

“ไม่สิ นั่นไม่ใช่การจูบสักหน่อย เรียกว่ากัดเฉย ๆ” ไซม่อนตอบกลับโดยไม่ต้องกระพริบตาเลย

ผู้ชายคนนี้เป็นมากกว่าอันธพาลเสียอีก เขาไม่ต่างอะไรกับเป็นศิลปินจอมหลอกลวงเลย!

“ปล่อยฉันก่อนเถอะค่ะ ฉันอยากอาบน้ำแล้วก็เข้านอน คุณเองก็ควรไปนอนด้วย ถ้าไม่งั้น เดี๋ยวพี่สาวคุณก็มากล่าวหาว่าฉันล่อลวงคุณอีก”

ไซม่อนหัวเราะในลำคอ “คุณกลัวพี่สาวผมเหรอ?”

“ฉันไม่ได้กลัวเธอสักหน่อย ฉันแค่ไม่อยากเห็นสีหน้าไม่พอใจของพี่สาวคุณ เธอมองฉันราวกับฉันไปติดหนี้เธอเป็นล้านอะไรแบบนั้นเลย”

“อย่ากังวลไปเลย อีกสองวันข้างหน้า เราจะมีงานเลี้ยงอาหารค่ำกันในวันครบรอบของบริษัท แถมมันยังเป็นงานเลี้ยงต้อนรับคุณกลับบ้านอีกด้วย คุณแค่ต้องขอโทษเธอและหาของขวัญสักอย่างเป็นการตอบแทน บางที พี่สาวของผมอาจเปลี่ยนทัศนคติที่มีต่อคุณก็ได้นะ”

ชารอนกระพริบตา "ขอโทษ? การตอบแทน?"

“คุณลืมไปหรือเปล่า? คุณเป็นคนขับรถชนท้ายพี่สาวผมนะ”

ในที่สุด ชารอนก็นึกขึ้นได้ ใบหน้าของเธอเปลี่ยนไป "อ่า จริงด้วย ฉันเป็นคนทำให้เธอไม่ชอบขี้หน้าตั้งแต่ต้นเอง” ไม่น่าแปลกใจที่เพเนโลเป้โกรธชารอนอยู่ตลอดเวลา

ในระหว่างที่ทั้งสองกำลังคุยกัน เสียงเคาะประตูพลันดังขึ้น เสียงของเซบาสเตียนนั่นเอง “แม่ครับ แม่อยู่ในนั้นรึเปล่า? เปิดประตูให้ผมหน่อย!"

ชารอนกำลังจะบังคับตัวให้ลุกขึ้น แต่ไซม่อนยังคงรั้งเธอเอาไว้แน่น

“เซบาสเตียนอยากเข้ามา ให้ฉันเปิดประตูก่อนสิ” เธอพยายามดึงมือไซม่อนออก

ไซม่อนขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ แต่ยังดีที่เขาไม่ได้ทำอะไรกับเธอ มิฉะนั้น เซบาสเตียนคงจะต้องพุ่งเข้ามาขัดขวางทั้งสองอีกแน่!

“ปล่อยให้ลูกเรารออีกสักพักเถอะ” ไซม่อนไม่ยอมให้ชารอนไปเปิดประตู ดูเหมือนว่าเซบาสเตียนชอบเข้ามาขวางทางเขาทุกทีเลย!

ชารอนมองไปที่ไซม่อน ทำไมเขาต้องทำตัวขุ่นเคืองกับลูกชายขนาดนี้ด้วยล่ะ?