ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 124

“แม่ครับ พ่อแกล้งแม่อีกแล้วเหรอ? พ่อนิสัยไม่ดี! อย่าแกล้งแม่ผมนะ!” เซบาสเตียนกระแทกประตูและตะโกนทันทีที่รู้ว่าแม่ไม่ยอมเดินมาเปิดประตู

หัวใจของชารอนเต้นระรัวทันทีที่ได้ยินเสียงอึกทึกครึกโครมของลูกชาย เขาต้องทุบประตูเสียงดังขนาดนี้เลยเหรอ? ทุกคนในบ้านได้ยินกันหมดแล้วมั้ง!

“ถ้าเราไม่ปล่อยให้เซบาสเตียนเข้ามาตอนนี้ ทั้งครอบครัวคุณจะรู้นะคะว่าคุณกำลังทำอะไรฉันอยู่” ชารอนผลักไซม่อนอีกครั้ง

ถึงแม้ชารอนจะดูหงุดหงิด แต่ไซม่อนยังดูสงบเช่นเคย เขาไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยด้วยซ้ำ “ถ้าพวกเขารู้แล้วทำไมล่ะ? พวกเขาจะทำอะไรได้บ้างล่ะ?”

ดวงตาของชารอนกระตุก เขาหมายความว่ายังไงกัน? ไซม่อนต้องการให้ทั้งครอบครัวรู้ว่าพวกเขากำลังจู๋จี๋อยู่ในห้องสองคนงั้นเหรอ?

สำหรับห้องนอนที่อยู่ชั้นเดียวกัน เพเนโลเป้ได้ยินเสียงตะโกนและเคาะประตูของเซบาสเตียน ดูเหมือนจะไม่มีใครเปิดประตูให้เขาเลย

ท่าทีของเพเนโลเป้เปลี่ยนไปในทันที นางชารอน ไร้ยางอายที่สุด!

เธอไม่สนใจลูกชายเลยสักนิด นั่นก็เพราะเธอกำลังหว่านสเน่ห์ใส่ไซม่อนอยู่!

...

ในตอนนี้ ชารอนยังไม่ลืมว่าไรลีย์กำลังพักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาล หลังเลิกงาน เธอมารับเซบาสเตียนเพื่อไปเยี่ยมไรลีย์ด้วย

ในระหว่างที่ชารอนกำลังเดินเข้าไปในห้องของโรงพยาบาล เธอจับมือลูกชายเอาไว้ ทว่า ชารอนกลับเห็นคนอื่นอยู่ข้างในแล้ว

บุคคลนั้นคือยูจีน นิวตัน เขาเป็นชายที่ขับรถชนไรลีย์ เขาดูเป็นชายที่มีความรับผิดชอบไม่น้อย เขามาที่นี่ราวกับเป็นเพื่อนของไรลีย์เลยด้วยซ้ำ

ทันทีที่ชารอนเดินเข้าไปในห้อง เธอก็มองไปทางยูจีน เมื่อสบตากัน ความรู้สึกคุ้นเคยนั้นก็พัดผ่านเข้ามาหาเธอ ชารอนรู้สึกราวกับเธอรู้จักยูจีนมานานแล้ว

แต่ทว่า ชารอนก็ยังมั่นใจไม่น้อยเลยว่าเธอไม่เคยเจอเขามาก่อน มันเป็นความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน แถมยังอธิบายไม่ได้อีกด้วย

“แล้วเจอกันใหม่นะครับ” ยูจีนเดินเข้ามาและยื่นมือให้ชารอนอย่างสุภาพ

ชารอนพลันมารู้สึกตัวอีกครั้งและจับมือกับยูจีนเพื่อแสดงมารยาทที่ดีกลับไป

“นี่ลูกคุณเหรอครับ?” ยูจีนมองดูเด็กชายที่ยืนอยู่ข้างชารอนหลังจากดึงมือกลับ

ชารอนพยักหน้า "ใช่คะ" ด้วยเหตุผลบางอย่าง ชารอนไม่ต้องการเข้าใกล้ยูจีนมากเกินไป ความรู้สึกแปลกประหลาด แต่น่าคุ้นเคยกำลังทำให้เธอไม่สบายใจ

“อ่าว! อ่าว! นี่คุณกำลังจีบเพื่อนฉันอีกรอบรึไง? เธอแต่งงานแล้วนะ แถมมีลูกแล้วด้วย ยอมแพ้ได้แล้วน่า" ไรลีย์กังวลว่าตัวเองจะทำให้ชารอนมีปัญหา ไรลีย์จึงรีบกล่าวคำเตือนยูจีน

ยูจีนดูเป็นสุภาพบุรุษเหมือนเคย เขาเผยยิ้มให้ชารอน “ลูกชายของคุณน่ารักจังเลยนะครับ”

“ผิดแล้วแหละพี่! พี่ควรบอกว่าผมเจ๋งมากกว่า คำว่าน่ารักไม่เหมาะกับผมสักหน่อย” เซบาสเตียนแก้คำให้ยูจีน

รอยยิ้มของยูจีนกว้างขึ้น “นายเป็นเด็กที่เจ๋งที่สุดที่ฉันเคยเจอเลยล่ะ” เขากล่าวกับเซบาสเตียน

“เซบาสเตียน มาหาแม่ทูนหัวหน่อยมา! ฉันไม่ได้เคยบอกนายรึยังไงกันว่าอย่าคุยกับคนแปลกหน้าน่ะ?” ไรลีย์โบกมือให้เด็กชาย

เซบาสเตียนวิ่งไปหาไรลีย์ “ผมได้ยินมาว่าคุณขาหัก แม่ทูนหัวของผม”

“ฮ่าฮ่า! ขาไม่หักสักหน่อย! อย่าแซวแม่ทูนหัวแบบนั้นสิ”

ยูจีนล้วงมือข้างหนึ่งเข้าไปในกระเป๋าแล้วกล่าวคำพูดออกมาอย่างใจเย็น “ถ้าคุณขาหัก ผมก็จะรับผิดชอบเองครับ”

“จำเป็นต้องพูดออกมาด้วยรึยังไงกัน? ช่างมันเถอะ ยังไงคุณก็พูดออกมาแล้ว!” ไรลี่ย์หงุดหงิด

ชารอนมองดูทั้งสองคนทะเลาะกันจากด้านข้าง ทำไมทั้งสองถึงให้ความรู้สึกเหมือนเป็น "คู่รักสุดแปลก" กันนะ?

ยูจีนไม่ได้อยู่เฝ้านานเกินไป ไม่นานนัก เขาก็ออกไป

นั่นถือเป็นสิ่งที่ดีที่สุด เพราะถ้าเขาอยู่ต่อไป ชารอนก็จะยิ่งสงสัยในตัวยูจีนมากขึ้นไปอีก

ชารอนกับไรลีย์คุยกันสักพักก่อนที่พยาบาลจะเข้ามาบอกพวกเขาว่าถึงเวลารับยาจากเภสัชแล้ว ชารอนปล่อยให้ลูกชายอยู่กับไรลีย์ เพราะชารอนต้องเดินไปรับยาที่เภสัชเอง

ทว่า หลังจากที่ชารอนได้รับยาและกำลังจะเดินกลับห้อง เธอก็บังเอิญเห็นโครงร่างที่คุ้นเคยอยู่ตรงหัวมุม

ชารอนตัวแข็งมื่อ นั่นคือ... ชารอนพยายามนึกชื่อชายตรงหน้า นั่นคือคุณหมอเวย์น จอห์น!

ผู้ชายที่ชารอนตามหามาโดยตลอด!

ทันใดนั้น ชารอนก็ไล่ตามเขาไปทันที สำหรับคราวนี้ เขาหนีไม่พ้นแน่

ชารอนสะกดรอยตามเขาอย่างใกล้ชิดจนกระทั่งทั้งสองมาถึงสวนหย่อมของโรงพยาบาล สีหน้าของเขาดูเคร่งขรึม แต่ก็ยังคงระมัดระวังตัว ดูเหมือนว่าเขามาที่นี่เพื่อพบใครสักคน