ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 126

“คุณหมอคอลลินส์คะ ตลอดช่วงห้าปีที่ผ่านมา หนูเสียใจมากที่ไม่สามารถอยู่กับคุณพ่อในช่วงสุดท้ายของชีวิต คุณช่วยบอกความจริงกับหนูได้ไหมคะ?”

คุณหมอคอลลินส์สังเกตเห็นคำวิงวอนในดวงตาของชารอน เขาถอนหายใจ “ดูเหมือนว่าหมอเองก็คงเก็บความลับเอาไว้ไม่ได้ตลอดสินะ สาเหตุที่อาการคุณพ่อของเธอแย่ลง... ไม่ใช่ว่ามันไม่มีเหตุผลนะ แต่..."

ชารอนหายใจติดขัด ความกังวลทำให้เธอรู้สึกตึงเครียด "เหตุผลอะไรคะ หมอ?"

คุณหมอคอลลินส์มองมายังชารอนและลังเล แต่ท้ายที่สุด เขาก็ถอนหายใจอีกครั้ง “ยังไงก็เถอะ หมอจะเกษียณในอีกครึ่งเดือน มาเยี่ยมหมอหลังจากนั้นก็แล้วกัน แล้วหมอจะบอกเธอทุกอย่างเอง”

ชารอนรู้สึกสับสน “ทำไมกันล่ะคะ?”

คุณหมอคอลลินส์ไม่ยอมอธิบาย “เอาไว้แค่นี้ก่อนก็แล้วกัน โอเคไหม? หมอให้สัญญา หมอจะบอกทุกอย่างที่เธออยากรู้”

คุณหมอคอลลินส์ปฏิเสธที่จะพูดคำอื่น แม้ว่าชารอนจะกังวล แต่เธอก็ไม่สามารถบังคับให้คุณหมอพูดได้เลย

หลังจากเวียบไปชั่วครู่ ชารอนก็ตอบกลับ "ก็ได้ค่ะ หนูจะรออีกครึ่งเดือน ช่วยบอกหนูด้วยเถอะนะคะ” ชารอนรอมาห้าปีแล้ว เธอครุ่นคิดว่ารออีกสักหน่อยคงไม่มีผลอะไร

คุณหมอคอลลินส์พยักหน้าอย่างเคร่งขรึม "ได้สิ"

“ถ้าอย่างนั้น หนูต้องขอตัวแล้วเหมือนกัน” ชารอนลุกขึ้นและเดินออกไป เซบาสเตียนจะงอแงหาแม่เพราะเธอออกมาข้างนอกกลางดึกหรือเปล่านะ?

ชารอนบอกลาคุณหมอคอลลินส์และจากไป เธอมุ่งหน้าไปยังลาดจอดรถของโรงพยาบาล

ลานจอดรถอยู่ในมุมที่เงียบสงบที่สุดของโรงพยาบาล ดวงไฟพลันหรี่ลง ตอนกลางคืนไม่ค่อยมีคนเลยด้วย ชารอนรู้สึกเสียวซ่านไปทั่วกระดูกสันหลังในระหว่างที่กำลังก้าวเท้าไปข้างหน้า

ยิ่งก้าวเท้าเร็วเท่าไหร่ ชารอนก็พลันรู้สึกแย่มากขึ้นเท่านั้น เธอรู้สึกราวกับถูกใครสักคนสะกดรอยตามอยู่ แต่ทว่า ทันทีที่หันกลับไปมอง ชารอนก็ไม่เห็นใครเลย

ชารอนเร่งฝีเท้าตามสัญชาตญาณ เมื่อเธอไปถึงรถ โทรศัพท์ของชารอนก็ดังขึ้นในกระเป๋าเสื้อ นั่นทำให้เธอตกใจไม่น้อย

ชารอนสงบสติอารมณ์ เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาและเห็นว่ามันเป็นสายจากไซม่อน

ทันทีที่เห็นเช่นนั้น จิตใจของเธอก็สงบลงเล็กน้อย ชารอนรีบเลื่อนนิ้วผ่านหน้าจอเพื่อรับสาย "สวัสดีคะ?"

เสียงทุ้มลึกของไซม่อนดังขึ้น “ทำไมคุณถึงไม่อยู่บ้านล่ะ? คุณหายไปไหน?”

มันเป็นเพราะเธอหรือเปล่านะที่ทำให้น้ำเสียงของไซม่อนดูไม่ค่อยมีความสุข?

เพราะตอนที่ชารอนออกมาจากบ้าน ไซม่อนเองก็ยังกลับไม่ถึงบ้านเลยด้วยซ้ำ บางที เขาอาจจะเพิ่งถึงบ้านและเห็นว่าชารอนไม่อยู่กับเซบาสเตียนก็ได้ เพราะแบบนั้น เขาจึงต้องโทรถามว่าเธออยู่ไหน

“ฉันอยู่ที่โรงพยาบาลน่ะค่ะ” ชารอนไม่ได้พยายามจะปกปิดอะไรเลย

สายตาของไซม่อนมืดลง “ทำไมคุณถึงไปอยู่ที่โรงพยาบาลล่ะ? ไม่สบายเหรอ?”

“ฉัน... อึก!” ก่อนที่ชารอนจะพูดจบประโยคนั้น มันก็มีมือสองข้างยื่นออกมาจากด้านหลังและปิดปากพร้อมกับจมูกของชารอนเอาไว้ ไม่สิ มันคือผ้าชิ้นหนึ่งต่างหาก! ใครไม่รู้กดผ้าที่เปียกโชกไปด้วยยานอนหลับลงบนหน้าของชารอน เธอถูกคว้าตัวเอาไว้และสูดหายใจเข้าอย่างแรง ทันใดนั้น สารเคมีจึงทำให้ชารอนเวียนหัวทันที เธอไม่สามารถขัดขืนได้เลย ไม่นานนัก ชารอนก็เป็นลมและหมดสติไปในทันที

ในระหว่างที่เธอสลบ ใครสักคนก็ลากชารอนขึ้นรถไปและขับออกจากโรงพยาบาล

เมื่อชารอนหมดสติ เธอก็ทำโทรศัพท์ตกเอาไว้ เสียงโทรศัพท์หล่นกระแทกพื้นดังเข้าไปถึงหูของไซม่อน

ไซม่อนสัมผัสได้ถึงความผิดปกติ เขาพลันตะโกนเรียก “ชารอน? คุณยังอยู่ไหม? ชารอน?!”

ไม่มีเสียงตอบรับจากชารอนเลย ไม่นานนัก ไซม่อนก็ได้ยินเสียงรถขับออกไป

ไซม่อนรู้สึกไม่ดีเลย เขาจึงโทรไปยังหมายเลขอื่น “ภายในสิบนาที ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าชารอนอยู่ที่ไหน!”

ไม่ถึงสิบนาที ไซม่อนก็ได้รับรายงานจากแฟรงกี้ “ท่านประธานแซคคารี่ครับ คุณชารอนถูกชายสองคนลักพาตัวไปจากลานจอดรถของโรงพยาบาลครับ พวกมันขับรถออกไปแล้วด้วย”

นัยน์ตาของไซม่อนเย็นชาในทันที "เกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย?"