ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 126

“คุณหมอคอลลินส์คะ ตลอดช่วงห้าปีที่ผ่านมา หนูเสียใจมากที่ไม่สามารถอยู่กับคุณพ่อในช่วงสุดท้ายของชีวิต คุณช่วยบอกความจริงกับหนูได้ไหมคะ?”

คุณหมอคอลลินส์สังเกตเห็นคำวิงวอนในดวงตาของชารอน เขาถอนหายใจ “ดูเหมือนว่าหมอเองก็คงเก็บความลับเอาไว้ไม่ได้ตลอดสินะ สาเหตุที่อาการคุณพ่อของเธอแย่ลง... ไม่ใช่ว่ามันไม่มีเหตุผลนะ แต่..."

ชารอนหายใจติดขัด ความกังวลทำให้เธอรู้สึกตึงเครียด "เหตุผลอะไรคะ หมอ?"

คุณหมอคอลลินส์มองมายังชารอนและลังเล แต่ท้ายที่สุด เขาก็ถอนหายใจอีกครั้ง “ยังไงก็เถอะ หมอจะเกษียณในอีกครึ่งเดือน มาเยี่ยมหมอหลังจากนั้นก็แล้วกัน แล้วหมอจะบอกเธอทุกอย่างเอง”

ชารอนรู้สึกสับสน “ทำไมกันล่ะคะ?”

คุณหมอคอลลินส์ไม่ยอมอธิบาย “เอาไว้แค่นี้ก่อนก็แล้วกัน โอเคไหม? หมอให้สัญญา หมอจะบอกทุกอย่างที่เธออยากรู้”

คุณหมอคอลลินส์ปฏิเสธที่จะพูดคำอื่น แม้ว่าชารอนจะกังวล แต่เธอก็ไม่สามารถบังคับให้คุณหมอพูดได้เลย

หลังจากเวียบไปชั่วครู่ ชารอนก็ตอบกลับ "ก็ได้ค่ะ หนูจะรออีกครึ่งเดือน ช่วยบอกหนูด้วยเถอะนะคะ” ชารอนรอมาห้าปีแล้ว เธอครุ่นคิดว่ารออีกสักหน่อยคงไม่มีผลอะไร

คุณหมอคอลลินส์พยักหน้าอย่างเคร่งขรึม "ได้สิ"

“ถ้าอย่างนั้น หนูต้องขอตัวแล้วเหมือนกัน” ชารอนลุกขึ้นและเดินออกไป เซบาสเตียนจะงอแงหาแม่เพราะเธอออกมาข้างนอกกลางดึกหรือเปล่านะ?

ชารอนบอกลาคุณหมอคอลลินส์และจากไป เธอมุ่งหน้าไปยังลาดจอดรถของโรงพยาบาล

ลานจอดรถอยู่ในมุมที่เงียบสงบที่สุดของโรงพยาบาล ดวงไฟพลันหรี่ลง ตอนกลางคืนไม่ค่อยมีคนเลยด้วย ชารอนรู้สึกเสียวซ่านไปทั่วกระดูกสันหลังในระหว่างที่กำลังก้าวเท้าไปข้างหน้า

ยิ่งก้าวเท้าเร็วเท่าไหร่ ชารอนก็พลันรู้สึกแย่มากขึ้นเท่านั้น เธอรู้สึกราวกับถูกใครสักคนสะกดรอยตามอยู่ แต่ทว่า ทันทีที่หันกลับไปมอง ชารอนก็ไม่เห็นใครเลย

ชารอนเร่งฝีเท้าตามสัญชาตญาณ เมื่อเธอไปถึงรถ โทรศัพท์ของชารอนก็ดังขึ้นในกระเป๋าเสื้อ นั่นทำให้เธอตกใจไม่น้อย