ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 127

“เราก็ไม่รู้เหมือนกันครับ แต่เราพบว่ารถคันนั้นเพราะกล้องวงจรปิดครับ ตอนนี้รถกำลังมุ่งหน้าไปยังป่านอกเมืองครับ”

“ส่งที่อยู่มาเดี๋ยวนี้เลย!” ไซม่อนวางสายทันทีและรีบคว้ากุญแจรถพร้อมกับก้าวเท้าออกจากบ้านไป

ใบหน้าอันหล่อเหลาของไซม่อนเย็นชา เขาขมวดคิ้วแน่น เมื่อรู้ว่าชารอนถูกลักพาตัว เขาก็สูญเสียความเป็นตัวเองไป ไซม่อนรู้สึกว่าตัวเองหงุดหงิดอย่างน่าประหลาดใจ เขารู้สึกกังวลมากยิ่งขึ้น

ใครลักพาตัวชารอนไปกัน? หนึ่งในคู่แข่งทางธุรกิจของตระกูลแซคคารี่งั้นเหรอ?

ทว่า ไซม่อนไม่ได้ประกาศความสัมพันธ์ของตนเองกับชารอนให้ใครรู้สักหน่อย ดังนั้น บุคคลภายนอกจึงไม่น่ารู้ว่าเธอคือคุณนายแซคคารี่ สรุปแล้ว ใครเป็นคนลักพาตัวเธอไปกันล่ะ?

ทันทีที่ไซม่อนเดินผ่านห้องนั่งเล่น เขาสังเกตเห็นว่าเซบาสเตียนยังไม่หลับ เด็กชายกำลังต่อเลโก้อยู่ในห้องนั่งเล่น สีหน้าของเด็กน้อยดูเบื่อหน่าย

“พ่อครับ พ่อก็จะออกไปข้างนอกเหมือนกันเหรอ?” เซบาสเตียนมองไปยังไซม่อนอย่างงุนงง

ไซม่อนกระพริบตา แต่ทว่า เขาก็ยังพยายามสงบสติอารมณ์ต่อหน้าลูกชาย "ใช่"

ทันใดนั้นเอง เด็กชายวิ่งเข้าไปหาไซม่อนและคว้ากางเกงของเขาเอาไว้ด้วยมือเล็กจิ๋ว เซบาสเตียนมองขึ้นไปยังไซม่อน “พ่อครับ แม่บอกผมว่าจะกลับมาไว ๆ แต่ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว แต่แม่ยังไม่กลับมาเลย พ่อไปรับแม่กลับมาได้ไหมครับ? แม่หลงทางรึเปล่าครับ?" ใบหน้าเล็ก ๆ ของเซบาสเตียนเต็มไปด้วยความกังวล

บางอย่างแวบเข้ามาในดวงตาของไซม่อน แต่ทว่า สีหน้าของเขาไม่เปลี่ยนไปเลยระหว่างที่กำลังใช้ฝ่ามือจับหน้าลูกชาย “พ่อจะไปหาแม่เดี๋ยวนี้แหละ ลูกขึ้นไปนอนก่อนได้แล้วนะ”

“สัญญานะครับว่าพ่อจะพาแม่กลับมา”

"พ่อสัญญา" ไซม่อนไม่มีเวลาแล้ว ใครจะรู้ล่ะว่าคนเหล่านั้นต้องการอะไรกับชารอน?

ไซม่อนสั่งให้พ่อบ้านพาเซบาสเตียนขึ้นไปชั้นบนและอุ้มเขาเข้านอน ทันทีที่เข้าไปในรถ ไซม่อนก็พลันสตาร์ทเครื่องและรีบเหยียบคันเร่ง

ไซม่อนขับตามจีพีเอสที่แฟรงกี้ส่งมาให้ เขาขับรถออกไปนอกเมือง รถของไซม่อนแล่นไปตามถนน เขารู้สึกตึงเครียดไปทั้วทั้งตัว ไซม่อนจับพวงมาลัยเอาไว้แน่น แววตาเผยให้เห็นความกระหายเลือดสุดเย็นยะเยือก