ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 128

“ชารอน…” ไซม่อนเรียกชื่อเธอเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ เขารู้อยู่แก่ใจว่าเธอกำลังหมดสติอยู่ แต่ทว่า เขาก็อยากให้ชารอนตื่นแล้วลืมตาขึ้นมา

ไซม่อนรีบปลดเชือกให้ชารอนและถอดเสื้อคลุมของตัวเองออกมาพันข้อมือเพื่อพยายามห้ามเลือดเอาไว้ ชารอนเสียเลือดไปมากแล้ว นั่นเป็นเพราะมีกลิ่นเลือดล่องลอยอยู่ในอากาศ

คนร้ายพวกนั้นไร้หัวใจไม่น้อย พวกเขาผ่าข้อมือของชารอนเพื่อให้เธอเลือดไหลหมดตัวอย่างช้า ๆ!

ไซม่อนโอบข้อมือของชารอนเอาไว้และอุ้มเธอขึ้นมาอยู่ในอ้อมแขน เขารีบกลับไปที่รถ ไซม่อนพลันวางตัวชารอนที่เบาะข้างและเอาเข็มขัดมาคาดเอาไว้ ไซม่อนมองไปยังใบหน้าซีดเผือดของชารอน เขารู้สึกเจ็บปวด ก่อนจะรู้สึกตัว ไซม่อนก็ลูบใบหน้าชารอน "ถ้ายังไม่ได้รับอนุญาตจากผม คุณก็ตายไม่ได้หรอกนะ!" ทันทีที่พูดจบ ไซม่อนก็สตาร์ทรถและขับตรงไปยังโรงพยาบาลในเมืองด้วยความเร็วสูงสุด

...

พยาบาลพาชารอนเข้าไปในห้องฉุกเฉิน บรรยากาศรอบตัวมีแต่ความตึงเครียดอย่างหนัก

ไซม่อนยืนอยู่ข้างประตู มือข้างหนึ่งเอาไว้กับพิงกำแพง ร่างกายของไซม่อนพลันรู้สึกราวกับกำลังถูกปกคลุมไปด้วยน้ำค้างแข็ง สีหน้าของไซม่อนเย็นชาและมืดมิด แววตาที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้นเผยออกมาให้เห็น

ออร่ารอบตัวของไซม่อนเยือกแข็งไม่น้อย เขายังคงตึงเครียดอยู่ เขาพลันกัดริมฝีปากไม่หยุด

ทันทีที่เขาพาชารอนมาที่นี่ ทั้งแพทย์และพยาบาลต่างก็รีบพุ่งเข้ามาเพื่อช่วยชีวิตเธอ

พยาบาลคนหนึ่งออกมาจากห้องฉุกเฉินด้วยท่าทางกังวลใจพร้อมกับกล่าวคำพูด “ผู้ป่วยเสียเลือดไปมากเลยแหละค่ะ เราต้องให้เลือดเธอตอนนี้เลย แต่ทว่า ตอนนี้ทางโรงพยายามกลับมีเลือดกรุ๊ปเอไม่เพียงพอ แล้วถ้าเราต้องขอจากโรงพยาบาลอื่น มันอาจจะสายเกินไป...”

“เอาเลือกผมไปเลยครับ” ไซม่อนพูดโดยไม่คิดอะไรเลย

พยาบาลก็กะพริบตา “เลือดของคุณ? คุณเลือดกรุ๊ปเอเหรอคะ?”

"ใช่ครับ"

“งั้นก็ได้ค่ะ ตามฉันมา” พยาบาลพาไซม่อนไปที่ห้องบริจาคโลหิตทันที

สถานการณ์ตอนนี้เลวร้ายมาก ถ้าพวกเขาไม่ให้เลือดชารอนในทันที เธอจะต้องตายอย่างแน่นอน

พยาบาลสอดเข็มเข้าไปในเส้นเลือดของไซม่อนเพื่อเก็บเลือด ไม่นานนัก เลือดก็เต็มถุง

“พักผ่อนอยู่ที่นี่ก่อนเถอะค่ะ ถ้าคุณมีอาการปวดหัว ก็แจ้งกับเราได้เลย” พยาบาลจำเป็นต้องนำเลือดไปที่ห้องฉุกเฉินอย่างเร่งด่วน

ไซม่อนดึงแขนเสื้อลงและยืนขึ้น เขาเหยียดร่างกายอันใหญ่โตให้ตรงและเผยท่าทีเย็นชาออกมา “ไม่จำเป็นหรอกครับ รีบถ่ายเลือดให้กับเธอเถอะครับ!” เขาไม่ต้องการพักผ่อน ไซม่อนรีบตรงไปที่ประตูห้องฉุกเฉินเพื่อเฝ้ารอ

พยาบาลแอบตกใจ ดูเหมือนว่าไซม่อนจะเป็นห่วงเป็นใยหญิงสาวในห้องฉุกเฉินไม่น้อยเลย

ไซม่อนมองไปยังไฟที่ยังคงสว่างอยู่เหนือประตูห้องฉุกเฉิน ระหว่างนั้น โทรศัพท์ของไซม่อนก็สั่นขึ้นอยู่ในกระเป๋าเสื้อ เขารีบหยิบออกมาทันที

มันเป็นสายจากแฟรงกี้ แต่ทว่า น้ำเสียงของเขากลับเปลี่ยนไป มันดูร้อนรนไม่น้อย “ท่านประธานแซคคารี่ครับ เราไล่ตามรถตามที่ท่านบอกแล้ว เราพยายามจะแซงหน้าและสกัดพวกมันตั้งหลายครั้งเลยครับ แต่ว่า... พอเราขับไปถึงถนนบนภูเขา อีกฝ่ายน่าจะรีบเหยียบคันเร่งเพื่อหนี พวกเขาชนเข้ากับรถที่สวนมาจากฝั่งตรงข้ามน่ะครับ คนในรถเสียชีวิตทันทีเลยครับ”

ไซม่อนขมวดคิ้ว “พวกมันตายแล้ว?”

แฟรงกี้กล่าวคำพูดออกมา “ใช่ครับ ตายแล้วครับ เราต้องขอโทษด้วยครับ... เราทำตามที่คุณสั่งไม่สำเร็จ”

ในตอนนี้ ผู้กระทำผิดกลับเสียชีวิตแล้ว ดังนั้น ไซม่อนจึงไม่มีทางรู้ได้เลยว่าใครพยายามทำร้ายชารอน สำหรับไซม่อน นี่หมายความว่าลูกน้องของเขาล้มเหลว

ไซม่อนพลันวางสายไปโดยไม่พูดอะไรอีก

...

ในห้องผู้ป่วยส่วนตัว ชารอนกำลังนอนอยู่บนเตียง ทันใดนั้น เธอก็พลันตะโกนขึ้นมา “พ่อคะ...” ดวงตาของชารอนเบิกกว้าง

เธอมองดูเพดานเบื้องบน อารมณ์ของชารอนยังคงเหมือนอยู่ในความฝัน

ทันใดนั้น เสียงทุ้มลึกของไซม่อนก็ดังขึ้น “ตื่นแล้วเหรอ?”

ชารอนค่อย ๆ หันไปมองเขา ไซม่อนนั่งอยู่ข้างเตียงของเธอ มือของไซม่อนจับชารอนเอาไว้แน่น

"ฉัน..."

ทว่า ก่อนที่ชารอนจะพูดออกมา ไซม่อนก็พูดแทรกขึ้น "คุณหมอบอกว่าคุณเสียเลือดไปมาก แต่โชคดีที่พวกเขารักษาคุณได้ทันเวลา คุณก็เลยรอดชีวิตมาได้นี่ไง”