ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 129

เมื่อกล่าวถึงเรื่องนี้ ชารอนก็จำทุกสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนที่ตัวเองจะสลบไปได้ เธอมาโรงพยาบาลเพื่อพบคุณหมอคอลลินส์ แต่สุดท้าย เธอกลับถูกใครบางคนที่ลานจอดรถวางยาจนหมดสติไป หลังจากนั้น ชารอนก็ไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง

ชารอนรู้สึกเจ็บที่ข้อมือ ชารอนมองลงไปและเห็นว่าข้อมือถูกพันด้วยผ้าพันแผลสีขาว เธอขมวดคิ้วถามด้วยความสงสัย “มือฉัน...”

“หลังจากที่คุณถูกพาตัวไป คนร้ายก็กรีดข้อมือของคุณและทิ้งคุณไว้ในโกดังร้าง พวกมันต้องการให้คุณเลือดจนตาย” น้ำเสียงของไซมอนสงบนิ่ง แต่ทว่า ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความแค้นอย่างเคร่งขรึม

"ว่าไงนะคะ?" ชารอนมองไซม่อนอย่างไม่เชื่อสายตา คนร้ายตัดข้อมือของเธอ?

“ใคร... ใครกันที่สามารถทำอะไรเลวร้ายขนาดนี้ได้?” สำหรับชารอน มันถือเป็นเรื่องยากที่จะเชื่อว่ามีใครสักคนที่โหดร้ายและไร้หัวใจซึ่งพยายามจะฆ่าเธอในลักษณะเช่นนี้

ไซม่อนส่ายหัว สายตาของเขาคาดเดาไม่ได้เลย “ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน”

“คุณช่วยฉันไว้เหรอคะ? เกิดอะไรขึ้นกับคนร้ายล่ะคะ?”

“คนร้ายพวกนั้นตายไปแล้วแหละ”

ทุกสิ่งที่ไซม่อนรับรู้นั้นน่าตกใจไม่น้อย ชารอนแทบจะไม่เข้าใจสิ่งที่ตัวเองได้ยินเลย การตอบสนองของชารอนช้าไปกว่าครึ่งวินาทีก่อนที่เธอจะอ้าปากค้าง “พวกเขาตายแล้ว?” แล้วคนพวกนั้นตายได้ยังไงกัน?

ไซม่อนสรุปเหตุการณ์สั้น ๆ ให้ชารอนฟังเท่านั้น เธอกำลังประมวลผลและพยายามเข้าใจในสิ่งที่ได้ยินไป

หนึ่งคือมีคนพยายามจะฆ่าเธอ แต่ทว่า กลับไม่มีทางรู้เลยว่าคนร้ายเป็นใครงั้นหรือ?

ทันใดนั้น ชารอนก็จำบางสิ่งได้และรีบค้นรอบตัว

"คุณกำลังมองหาอะไรอยู่น่ะ?" ไซม่อนถามอย่างประหลาดใจ

“คุณเห็นโทรศัพท์ฉันไหมคะ?” ชารอนจำได้ว่าเธอถ่ายหลักฐานที่แซลลี่มีชู้อยู่ในโทรศัพท์ แต่ทว่า เธอยังไม่ได้เอาไปถ่ายออกมาเป็นเอกสารเลย ด้วยเหตุนั้น หากชารอนทำโทรศัพท์หาย เธอจะสูญเสียหลักฐานทั้งหมดไป!

ไซม่อนส่ายหัว "ผมไม่เห็นเลย" ทันทีที่เห็นว่าชารอนดูสิ้นหวังขนากไหน เขาจึงพูดต่อ “ถ้าคุณทำหาย เราก็ซื้อใหม่ก็ได้นะ”

“มันไม่เกี่ยวกับการซื้อใหม่หรอกค่ะ ฉันก็แค่... ” เธอมองไปยังไซม่อน คำพูดของเธอติดอยู่ที่ปาก ทว่า อะไรคือประเด็นในการบอกไซม่อนว่าเธอมีภาพการนัดพบกันของแซลลี่และคุณหมอเวย์นในโทรศัพท์ตอนนี้กันล่ะ?

ชารอนถอนหายใจด้วยความหงุดหงิด เธอน่าจะสำรองข้อมูลเอาไว้!

"โทรศัพท์ของคุณมีอะไรสำคัญอยู่งั้นเหรอ?" ไซม่อนคาดเดาได้

ชารอนพยักหน้า “ใช่ค่ะ มันสำคัญมากด้วย แต่ตอนนี้มันหายไปแล้ว” หลังจากนั้น มันจะเป็นเรื่องที่ยากขึ้นไปอีกในการถ่ายภาพแซลลี่และคุณหมอเวย์นรอบที่สอง

“แต่มันคงไม่สำคัญเท่าชีวิตคุณหรอกใช่ไหม?” ทว่า ไซม่อนกลับพูดขึ้น เขาเทน้ำอุ่นหนึ่งแก้วให้ชารอน “คุณเพิ่งตื่น ดื่มน้ำหน่อยเถอะ”

ชารอนกลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง คำพูดของไซม่อนทำให้เธอคิดขึ้นได้ว่าตัวเองเกือบเสียชีวิต!

แทนที่จะกล่าวคำขอบคุณ แต่สิ่งแรกที่ชารอนทำหลังจากตื่นนอนคือกังวลเรื่องโทรศัพท์หาย มันจึงไม่น่าแปลกใจเลยที่สีหน้าของไซม่อนเปลี่ยนไป

ชารอนพลันกระแอม "ขอบคุณนะคะ" เธอกระหายน้ำมาก ดังนั้น ชารอนจึงเอื้อมมือมาหยิบแก้วน้ำ

หลังจากดื่มน้ำเสร็จแล้ว ลำคอของเธอก็รู้สึกดีขึ้น แต่ทว่า ชารอนกลับขมวดคิ้ว... ดูเหมือนว่าเธอจะเข้าห้องน้ำ

เธอเหลือบมองไซม่อนที่กำลังเผยท่าทีเย็นชา เธอทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว!

“เอ่อ… คุณช่วยเรียกพยาบาลมาให้ฉันหน่อยได้ไหม?” ด้วยความที่ชารอนเสียเลือดไปไม่น้อย เธอจึงรู้สึกอ่อนแอมากในตอนนี้ เธอไม่มีแรงจะเดินไปห้องน้ำเลยด้วยซ้ำ

ไซม่อนสัมผัสได้ถึงท่าทีที่ผิดปกติออกชารอนและขมวดคิ้วเล็กน้อย “คุณไม่สบายรึเปล่า? เรียกหมอแทนไหม?”

“ไม่ค่ะ ไม่... ไม่ต้อถึงมือหมอก็ได้ค่ะ... ฉัน... ฉันแค่อยากเข้าห้องน้ำน่ะ ฉันปวดฉี่” ชารอนรีบห้ามไซม่อนจากการเรียกหมอมา

ไซม่อนลุกขึ้นยืนและมองไปยังชารอน ท่าทีของไซม่อนดูสงบผิดปกติ

ชารอนมองมาที่ไซม่อนและยิ้มอย่างเคอะเขิน “เห็นไหมล่ะ? ฉันถึงบอกให้คุณเรียกพยาบาลไง”

ไซม่อนไม่ได้ขยับ เขาเพียงแค่จ้องมองไปที่ชารอนเท่านั้น วินาทีถัดมา เขาก้มลงและดึงผ้าห่มออกจากตัวชารอน ไซม่อนอุ้มเธอขึ้นมาอยู่ในอ้อมแขนอันแข็งแรง

ชารอนเอาแขนโอบรอบคอของไซม่อนตามสัญชาตญาณ เธอมองดูด้านข้างใบหน้าอันหล่อเหลาด้วยความตกใจ "คุณ..."