ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 131

เธอได้กลิ่นอาหารจนอดไม่ไหว ท้องของชารอนร้องดังขึ้นมาเช่นกัน ไซม่อนได้ยินเสียงทุกอย่างจากด้านข้าง ทันทีที่มองไปยังชารอน ไซม่อนเผยรอยยิ้ม "หิวแล้วใช่ไหม?"

หากหิวแล้วท้องร้อง มันก็ถือเป็นเรื่องปกติของคนเรา อันที่จริง ชารอนรู้สึกเขินอายนิดหน่อยที่ได้ยินเช่นกัน เธอเม้มปากแล้วเผยรอยยิ้ม “ค่ะ ฉันหิวแล้ว”

ทันใดนั้น ไซม่อนก็ใส่ข้าวโอ๊ตลงไปในชามสีขาวและวางราวีโอลี่ที่ชารอนโปรดปรานเอาไว้ข้างหน้าเธอ "นี่ไง"

ชารอนหิวมากจนแน่นหน้าอก เธอแทบลืมไปเลยด้วยซ้ำว่าตัวเองมีบาดแผลที่ข้อมือทันทีที่เห็นอาหารตรงหน้า ระหว่างที่ชารอนกำลังจะหยิบชามข้าวโอ๊ตขึ้นมา เธอก็รู้สึกเจ็บที่ข้อมือ ชารอนมือสั่นและเกือบทำชามข้าวหล่น

แผลถูกกรีดบริเวณข้อมือของชารอนนั้นลึกและกว้างไม่น้อย คนร้ายต้องการให้เธอตายอย่างแท้จริง เพราะเหตุนั้น พวกเขาจึงทำรุนแรงแบบนี้ อันที่จริง ชารอนในตอนนี้แทบไม่สามารถใช้มือขวาได้เลย

ในขณะเดียวกัน เข็มพลันปักอยู่ที่มือซ้ายของชารอน นั่นเป็นเพราะเธอต้องถูกฉีดยาเข้าเส้นเลือดดำ

มันถือเป็นเรื่องที่น่าโมโหไม่น้อยที่มีอาหารมากมายมาวางตรงหน้า แต่เธอรับประทานไม่ได้เลย!

ไซม่อนเลิกคิ้วและหยิบชามข้าวโอ๊ต พร้อมกับตักข้าวโอ๊ตขึ้นมาหนึ่งช้อนแล้วยัดเข้าปากชารอน "อ้าปากสิ"

ชารอนจ้องมองไซม่อนอย่างว่างเปล่า ดูเหมือนว่าชารอนจะลังเลที่จะให้ไซม่อนป้อนข้าว ถึงกระนั้น เธอก็ทำอะไรไม่ได้มาก ชารอนพลันอ้าปากกว้างเพื่อให้ไซม่อนป้อนข้าวโอ๊ตให้

ชารอนรับประทานคำแรกและคำที่สอง...

ชารอนพร่ำบอกกับตัวเองในใจว่าเธอคงหิวเกินไป เธอไม่ได้ต้องการจะรบกวนไซม่อนขนาดนี้

ทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรอีก ไซม่อนกำลังป้อนอาหารเช้าให้ชารอน สิ่งเดียวที่เธอต้องทำคืออ้าปาก

หลังจากนั้นไม่นาน ไซม่อนก็ป้อนข้าวโอ๊ตหนึ่งชามกับราวิโอลี่สี่ส่วนให้ชารอน ในตอนนี้ ชารอนก็รู้สึกอิ่มแล้ว

หลังจากที่ไซม่อนป้อนชารอนเสร็จแล้ว เขาก็หยิบข้าวโอ๊ตหนึ่งชามขึ้นมากินเอง

ชารอนมองดูชายผู้หนุ่มผู้สง่างามกำลังกินข้าว เธอรู้สึกเขินอายเล็กน้อยทันทีที่นึกถึงความหิวกระหายของตัวเองเมื่อครู่

หลังจากที่ไซม่อนกินเสร็จ ชารอนพลันกล่าวคำพูด “คุณบอกว่าคนร้ายที่ลักพาตัวฉันไปเสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์เหรอคะ?” ชารอนไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าใครกันแน่ที่อยากจะฆ่าเธอ

ไซม่อนพยักหน้าเล็กน้อย "ใช่" เขาต้องการจับคนร้ายทั้งสองเพื่อสืบหาว่าใครอยู่เบื้องหลัง แต่น่าเสียดายที่ทั้งสองกลับเสียชีวิตลงก่อน ในตอนนี้ ดูเหมือนว่าไซม่อนคงต้องใช้ความพยายามอย่างหนักในการสืบหาว่าใครคือคนร้ายตัวจริง

ไซม่อนต้องตามหาบุคคลนั้นให้เจอ พวกมันกล้าดียังไงถึงมาทำร้ายผู้หญิงของเขาแบบนี้?! ดูเหมือนว่าคนพวกนั้นคงจะเบื่อกับการมีชีวิตอยู่แล้วแหละ

“ลองคิดดูสิ ที่ผ่านมา คุณเคยไปทำให้ใครขุ่นเคืองรึเปล่า?” ไซม่อนถาม

ชารอนขมวดคิ้วแล้วเผยรอยยิ้มอย่างขมขื่น “มีคนมากมายที่ไม่ชอบขี้หน้าฉัน ทั้งพี่สาวคนโตของคุณ โฮเวิร์ด แซลลี่ และพี่สะใภ้ของคุณเองด้วย ทุกคนก็มาจากตระกูลแซคคารี่ทั้งนั้น”

“พี่เพเนโลเป้คงไม่ทำเรื่องเลวร้ายแบบนี้แน่!” ไซม่อนรู้จักพี่สาวของตัวเองดี ดังนั้น เขาจึงมั่นใจในเรื่องนี้

ชารอนเองก็คิดว่าไม่น่าใช่ฝีมือของเพเนโลเป้ เธอพลันกล่าวคำพูดกึ่งติดตลก “อาจเป็นโฮเวิร์ดหรือแซลลี่ก็ได้มั้งคะ? หรือบางทีก็อาจจะเป็นป้าฟิโอน่า?”

ดูเหมือนว่าทั้งสามคนคือผู้ต้องสงสัย แต่ในบรรดาทั้งสาม แซลลี่เป็นคนที่น่าสงสัยที่สุด

“อย่าเดาสุ่มสี่สุ่มห้าโดยไม่มีหลักฐานสิ คุณพักผ่อนให้สบายใจก่อนเถอะ เดี๋ยวผมจะให้คนของผมตรวจสอบเรื่องนี้เอง” ไซม่อนกล่าว

ในตอนนี้ ชารอนเสียใจอยู่เรื่องเดียวคือเธอทำโทรศัพท์หาย เพราะมันมีหลักฐานชู้รักของแซลลี่อยู่ ทันทีที่นึกถึงเรื่องนี้ ชารอนพลันรู้สึกปวดใจขึ้นมา

ชารอนมีลางสังหรณ์ว่าคุณหมอเวย์นจะไม่อยู่ในโรงพยาบาลเอกชนแห่งนั้นอีกแล้ว ในคราวหน้า ชารอนอาจจะตามหาเขาได้ยากขึ้นไปอีก

“แล้ว... แล้วเซบาสเตียนล่ะคะ?” ชารอนนึกถึงลูกชายของเธอ เธอไม่ได้บ้านทั้งคืน เซบาสเตียนอาจเป็นกังวลก็ได้

“ผมบอกลูกไปว่าคุณต้องเดินทางไปทำธุระและจะไม่กลับบ้านสักพักน่ะ ยังไงก็เถอะ คุณยังโทรไปคุยกับลูกได้อยู่นะ” ไซม่อนเตรียมทุกอย่างไว้แล้ว

“ขอบคุณนะคะ” เธอมองไซม่อนด้วยความรู้สึกขอบคุณเขาจากก้นบึ้งของหัวใจ

ไซม่อนพลันขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาใช้นิ้วเรียวยาวลูบที่แก้มของชารอน ไซม่อนพลันกล่าวคำพูดออกมา “ไม่ต้องสุภาพกับผมขนาดนั้นก็ได้”