ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 133

ชารอนรู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งที่คิดเช่นนั้น หลังจากนั้นไม่นาน โทรศัพท์ที่อยู่บนโต๊ะข้างเตียงก็สั่นทันที มันทำให้เธอกลับมามีสติ

เธอมองไปที่โทรศัพท์ข้างกาย นั่นเป็นโทรศัพท์ส่วนตัวของไซม่อน เขาทิ้งไว้ให้เพื่อให้ชารอนได้โทรหาลูกชาย

เมื่อเธอเห็นว่าคนที่โทรมาคือแฟรงกี้ ชารอนพลันขมวดคิ้วเล็กน้อย นี่คือโทรศัพท์ของไซม่อน เพราะฉะนั้น เธอไม่ควรรับสาย แต่ทว่า แฟรงกี้ดูเหมือนจะมีเรื่องสำคัญจะบอกเขา เขาถึงโทรมาแบบนี้

ชารอนลังเล อย่างน้อย ชารอนก็ควรรับสายและบอกแฟรงกี้ว่าไซม่อนไปทำงานแล้ว

ทันทีที่ชารอนกดปุ่มรับสาย เสียงของแฟรงกี้ก็ดังขึ้น “ท่านประธานแซคคารี่ครับ คุณเป็นยังไงบ้าง?”

ทว่า น้ำเสียงของเขาฟังดูวิตกกังวล เพราะไซม่อนไม่เคยปล่อยให้โทรศัพท์ของตัวเองดังนานขนาดนั้น

ชารอนกระแอมในลำคอ “เอ่อ แฟรงกี้ นี่ฉันเอง”

แฟรงกี้ตกใจทันทีที่ได้ยินเสียงผู้หญิง ทำไมถึงมีผู้หญิงรับโทรศัพท์ของท่านประธานแซคคารี่กันล่ะ?

หลังจากที่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้คือชารอน เขาก็พูดขึ้นทันที “อ่า คุณนายแซคคารี่ ท่านประธานอยู่กับคุณรึเปล่าครับ?”

“เขาไปที่บริษัทแล้ว แถมเขา... ลืมเอาโทรศัพท์ไปด้วย” เธอไม่ต้องการบอกแฟรงกี้ว่าไซมอนตั้งใจทิ้งโทรศัพท์ไว้

แฟรงกี้ตกใจไม่น้อย ท่านประธานลืมโทรศัพท์ของตัวเองเนี่ยนะ? เรื่องแบบนี้ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ในความเห็นของแฟรงกี้ ท่านประธานเป็นคนเข้มงวดและรอบคอบเสมอมา เขาจะไม่ทิ้งสิ่งของอย่างประมาทเช่นนี้ นับประสาของใช้ส่วนตัวอย่างโทรศัพท์...

แต่ทว่า แฟรงกี้ก็ไม่สามารถตั้งคำถามกับชารอนได้ เพราะท้ายที่สุดแล้ว ท่านประธานก็เปลี่ยนไปจากเดิมตั้งแต่เขาได้พบกับผู้หญิงคนนี้

“เข้าใจแล้วครับ งั้นเดี๋ยวผมจะโทรไปหาบริษัทเอง พักผ่อนก่อนเถอะครับ” แฟรงกี้วางสายทันที

ชารอนมองโทรศัพท์ของไซม่อนพร้อมกับอาการปวดหัว เธอจะต้องรับสายของคนอื่นอีกไหมเนี่ย?

ชารอนรู้สึกปวดใจทันทีที่คิดถึงโทรศัพท์ที่หายไป เพราะมันมีหลักฐานความสัมพันธ์เชิงเล่นชู้ของแซลลี่อยู่ในนั้น!

เมื่อโทรศัพท์หายไป ชารอนก็ไม่สามารถทำอะไรกับแซลลี่ได้อีก แม้แต่พระเจ้าก็ปฏิเสธที่จะช่วยเธอด้วยงั้นหรือ?

คุณหมอเวย์นคงไม่ได้อยู่ที่โรงพยาบาลแห่งนั้นแล้วใช่ไหม?

ในที่สุด ชารอนก็ตัดสินใจใช้โทรศัพท์ของไซม่อนเพื่อโทรออก แต่เธอไม่ได้โทรหาลูกชาย เธอโทรหาไรลีย์ต่างหาก

ไรลีย์ยังอยู่ในโรงพยาบาลเอกชน แถมอาการบาดเจ็บของเธอก็หายดีแล้วด้วย ถ้าชารอนอยากถามไรลีย์เรื่องที่อยู่ของคุณหมอเวย์น มันก็คงจะไม่มีปัญหาอะไร

ไซม่อนได้รับโทรศัพท์จากแฟรงกี้ทันทีที่ไปถึงบริษัท

“ท่านประธานแซคคารี่ คุณอยู่ที่บริษัทรึเปล่า? ภรรยาของคุณบอกว่าคุณลืมเอาโทรศัพท์มาด้วย” แฟรงกี้กล่าวคำพูดอย่างสงสัย

ไซม่อนขมวดคิ้วเล็กน้อย ลืมโทรศัพท์? เธอบอกแฟรงกี้แบบนั้นเหรอ?

“เธอทำโทรศัพท์หายน่ะ ฉันเลยให้เธอใช้โทรศัพท์ของฉันชั่วคราวไปก่อน” เขาพูดอย่างใจเย็น

อีกด้านหนึ่งของปลายสาย แฟรงกี้ตกใจไม่น้อย “อะไรนะครับ? เธอใช้โทรศัพท์ของคุณอยู่เหรอครับ?”

"ทำไมล่ะ? นายมีปัญหาอะไรรึเปล่า?”

แฟรงกี้รู้สึกมึนงง เขาสามารถสัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่เย็นยะเยือกออกมาจากตัวเจ้านายของตัวเองได้แม้ผ่านทางโทรศัพท์ แฟรงกี้รีบพูดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “ไม่ใช่แบบนั้นครับ คุณทั้งสองต่างก็เป็นสามีภรรยากัน อะไรที่เป็นของคุณก็เหมือนของเธอ ไม่สำคัญหรอกครับว่าใครจะเป็นคนใช้มัน”

“ถ้านายมีอะไรจะพูด ก็พูดออกมาเดี๋ยวนี้เลย” ไซม่อนนั่งบนเก้าอี้ผู้บริหารและขมวดคิ้ว เมื่อคืนที่ผ่านมาเขาได้ถ่ายเลือดออกไปจำนวนมากและไม่ได้พักเกือบตลอดทั้งคืน แม้แต่คนที่แข็งแกร่งที่สุดก็ยังไม่สามารถจัดการกับเรื่องนี้ได้

“ผมมีเรื่องจะรายงานท่านน่ะครับ แม้ว่าคนที่ลักพาตัวภรรยาของคุณจะตายไปแล้ว แต่เราได้ค้นพบตัวตนของพวกเขาทั้งสองแล้ว ท่านจะให้เราสอบสวนต่อไปไหมครับ?”

นัยน์ตาของไซม่อนเย็นชาทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น แม้แต่น้ำเสียงของเขาก็ฟังดูเย็นชาเช่นกัน "จัดการต่อเลย ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าใครอยู่เบื้องหลัง!" เขาจะไม่ยอมให้คนร้ายหลุดมือไปง่าย ๆ อย่างแน่นอน