ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 142

ชารอนพลันหยิบขึ้นมาอีกแก้ว แต่ในระหว่างที่เธอกำลังจะยกดื่ม มือของชายคนหนึ่งก็ยื่นเข้ามาหยุดเธอเอาไว้

“ถ้าดื่มแบบนี้ เดี๋ยวเมาเอานะ” เสียงขี้เล่นของชายคนนั้นดังขึ้นในหูชารอน เธอพลันหันไปเห็นท่าทีที่ไร้กังวลของโฮเวิร์ด

เธอขมวดคิ้ว ตอนนี้ชารอนกำลังอารมณ์ไม่ดี นอกจากนี้ คนสุดท้ายที่เธอต้องการเห็นก็คือเขานี่หละ ชารอนสะบัดมือออกอย่างหมดความอดทน “ฉันไม่ได้ขอความเห็นจากคุณสักหน่อย!” ทันทีที่พูดจบ เธอก็ดื่มไวน์แก้วนั้นไป

โฮเวิร์ดหัวเราะเยาะ "อะไรกัน? คุณทนเห็นผู้หญิงคนอื่นยืนอยู่ข้างลุงไซม่อนไม่ได้งั้นเหรอ?” โฮเวิร์ดพลันหัวเราะไม่หยุด “คุณน่าจะคิดได้นานแล้วนะว่าเรื่องแบบนี้จะต้องเกิดขึ้น ผมบอกคุณแล้ว ไม่ช้าก็เร็ว คุณจะต้องหย่ากับเขาแน่นอน!”

คำพูดเหล่านี้แทงเข้าไปในหัวใจของชารอนโดยตรง ไม่ใช่ว่าโฮเวิร์ดไม่เคยพูดเรื่องนี้กับเธอมาก่อน แต่ก่อนหน้านี้ ชารอนไม่เคยนึกถึงเรื่องนี้เลย ทว่า ในตอนนี้ ความเย่อหยิ่งของโฮเวิรดกลับจุดไฟอารมณ์ของเธอ หลังจากนั้น ชารอนก็ไม่ได้ควบคุมน้ำเสียงของตัวเองเลย เธอพลันตะโกนออกไปอย่างเย็นชา “ไปให้พ้น! อย่ามายุ่งกับฉัน!”

ยิ่งชารอนโกรธมากเท่าไร โฮเวิร์ดยิ่งจงใจยั่วโมโหเธอมากขึ้นเท่านั้น “ฮ่าฮ่า โกรธงั้นเหรอ? ถ้าวันหนึ่งเขาเกิดทิ้งคุณขึ้นมา วันนั้นคุณจะรู้สึกสลดใจกว่านี้ไหมล่ะ?”

หน้าผากของชารอนถึงกับเผยให้เห็นเส้นเลือด เธอทนไม่ไหวกับการหัวเราะเยาะของโฮเวิร์ดอีกต่อไปแล้ว “ถ้าคุณต้องการเปรียบเทียบว่าเรื่องไหนน่าสลดใจที่สุด ฉันก็คงเอาชนะคุณไม่ได้หรอกนะ เพราะในตอนนี้ แซลลี่กำลังแอบเล่นชู้ลับหลังคุณอยู่ คุณเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ! น่าสงสารจังเลยนะคะ!”

สายตาของโฮเวิร์ดแข็งกระด้างขึ้น “หยุดพล่ามได้แล้วน่า! คิดว่าผมจะเชื่อเรื่องไร้สาระของคุณงั้นเหรอ?”

“จะเชื่อหรือไม่ มันก็ขึ้นอยู่กับคุณ ฉันไม่ใช่คนที่โดนสวมเขาสักหน่อย” เธอมองไปที่ด้านข้างของโฮเวิร์ด เมื่อสังเกตเห็นว่าแซลลี่ไม่อยู่ที่นี่ ชารอนก็อดไม่ได้ที่จะถามขึ้น “เธอชอบขี้โม้โอ้อวดมากนักไม่ใช่รึยังไง? แต่ทำไมวันนี้เธอถึงไม่มาอยู่ที่นี่กับคุณล่ะ?”

โฮเวิร์ดหัวเราะไม่ออกอีกต่อไป ใบหน้าของเขาก็ตึงเครียดแทน “นอกจากคุณจะทำร้ายร่างกายแซลลี่แล้ว มันจะมีเรื่องบ้าบออะไรเกิดขึ้นอีกล่ะ?! ถึงขนาดยังไม่ฟื้นมาจนถึงตอนนี้ จะมีอะไรอีกเล่า!” เหตุผลที่แซลลี่ไม่ได้มาเพราะเธอไม่สบายอย่างงั้นเหรอ?

ชารอนไม่รู้ว่าเป็นเพราะเธอเมารึเปล่า แต่เธอรู้สึกว่าหัวร้อนผ่าวไม่น้อย อีกทั้ง เธอยังไม่ระวังคำพูดของตัวเองด้วย ชารอนพลันหัวเราะออกมา “คุณยังคิดว่าเด็กในท้องที่แซลลี่กำจัดทิ้งไปเป็นลูกของตัวเองอยู่งั้นเหรอ? ฉันบอกคุณไปนานแล้วไง! นั่นเป็นลูกของคุณหมอเวย์น จอห์น เอ่อ... ฉันลืมไปว่าคุณไม่รู้ว่าคุณหมอคนนั้นเป็นใครใช่ไหม? ลองไปหาตามโรงพยาบาลดูสิ ไปเลย คุณจะพบกับความประหลาดใจอย่างแน่นอน!”

ชารอนไม่ต้องการพูดเรื่องไร้สาระกับโฮเวิร์ดอีกต่อไปแล้ว เธอหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาแล้วหันไปสมทบกับฝูงชน

โฮเวิร์ดยืนนิ่ง เขาจับแก้วไวน์เอาไว้แน่น เสียงในหัวของโฮเวิร์ดกำลังบอกเขาว่าอย่าฟังเรื่องไร้สาระของชารอน แต่ทว่า เขาพลันกลับควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้

แต่ถ้าสิ่งที่ชารอนพูดเป็นความจริงล่ะ?

ชารอนถือแก้วไวน์และฉวยโอกาสนี้เดินออกไปจากงานเลี้ยงเพื่อสูดอากาศข้างนอก จนถึงตอนนี้ เธอยังไม่กล้าที่กลับเข้าไปมองไซม่อนและรีเบคก้าเลย

ทว่า ในระหว่างนั้น ชารอนกลับเดินชนคนตรงหน้า ไวน์ในมือของเธอกระเด็นใส่อีกฝ่าย

เธอตกใจและรีบดึงสติคืนกลับมาอย่างรวดเร็ว เธอเช็ดเสื้อของคน ๆ นั้นอย่างงุ่มง่าม “ฉันขอโทษนะคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ...”

อีกฝ่ายไม่เคลื่อนไหว เขาเพียงแค่มองดูท่าทางตื่นตระหนกของเธอเท่านั้น เขาเผยยิ้มโค้งอย่างสง่างาม ไม่นานนัก เสียงของผู้ชายอันไพเราะก็ดังขึ้น “ไม่ต้องห่วงไปหรอกครับ”

ทันทีที่ชารอนได้ยิน เธอคิดว่ามันคุ้นหูไม่น้อย ชารอนรีบลืมตาขึ้นในทันใด เธอสบตากับชายตรงหน้า ชารอนรู้สึกประหลาดใจไม่น้อย “คุณ... คุณ...”

“เจอกันอีกแล้วนะครับ บอกผมทีสิ คุณคิดว่านี่คือโชคชะตารึเปล่า?” ยูจีน นิวตันสังเกตเห็นท่าทีตกใจของชารอน เขายื่นมือออกมาและแนะนำตัวเองอย่างเป็นทางการ “สวัสดีครับ ผมชื่อยูจีน นิวตัน”

ยูจีน นิวตัน? ทำไมชื่อนี้ฟังดูคุ้นหูจังเลยล่ะ?

ทว่า ชารอนพลันจำไม่ได้แล้วว่าเธอเคยได้ยินเสียงนี้มาจากที่ไหน

ชารอนเอื้อมมือออกไปอย่างช้า ๆ “สวัสดีค่ะ ฉันชารอน ยีนส์”

ทั้งนี้ ผู้คนที่สามารถมาร่วมงานฉลองครบรอบของบริษัทเซ็นทรัล คอร์ปอเรชั่นได้นั้นต้องไม่ใช่คนธรรมดา เพราะฉะนั้น เธอก็ไม่ควรทำให้เขารู้สึกขุ่นเคือง

“ขอโทษนะคะที่ทำให้เสื้อผ้าของคุณเปื้อน” เธอเห็นว่าเสื้อผ้าของยูจีนเปียก

แต่ทว่า ดูเหมือนยูจีนจะไม่สนใจมากนัก เขาเผยรอยยิ้มและตอบกลับ “งั้นถ้าคุณอยากขอโทษจริง ๆ คุณจะปฏิเสธผมไหมล่ะ หากผมขอคุณเต้นรำด้วย?”

"หือ? เต้นรำ?" ชารอนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ทำไมยูจีนถึงขอให้เธอเต้นรำด้วยกันล่ะ?

ทันใดนั้น ชารอนพลันมองไปที่ลานเต้นรำ เธอเห็นหลายคนกำลังเต้นรำกันอยู่