ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 143

ชารอนส่ายหัวอย่างงุ่มง่าม “พอดีฉันเต้นไม่เป็นน่ะค่ะ ฉันต้องขอโทษ...” ชารอนไม่รู้วิธีเต้นรำเลยจริง ๆ

“ผมบอกไปแล้วไงว่าคุณปฏิเสธผมไม่ได้น่ะ” ยูจีนขยิบตาให้ชารอนแล้วกล่าวคำพูด “ถ้าคุณเต้นไม่เป็น ก็ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมสอนคุณได้นะ”

ท่าทางของยูจีนยังคงสง่างามไม่น้อย หลังจากพูดจบ เขาก็ยื่นมือออกมาอย่างสุภาพให้ชารอน

ชารอนมองดูมือที่สะอาดสะอ้านของยูจีน เธอรู้สึกว่ามันยากที่จะปฏิเสธ

บางที มันอาจเป็นเพราะชารอนรู้สึกกดดันเกินไป แม้ว่าเธอจะเต้นไม่เป็น แต่เธอก็ยกมือขึ้นและตอบตกลงราวกับเธอถูกครอบงำ!

เมื่อยูจีนลากชารอนไปยังลานเต้นรำ ชารอนก็กลับมารู้สึกตัว เธอกำลังทำอะไรอยู่กัน?

ทำไมเธอถึงยอมรับคำเชิญของผู้ชายที่ไม่รู้จักล่ะ?

ยูจีนจับรอบเอวของชารอน เขาขยับเข้าไปใกล้เธอมากขึ้น เขายิ้มอย่างอ่อนโยนและกล่าวคำพูด “คุณผู้หญิง ตั้งใจนะครับ”

ทว่า ชารอนรู้สึกเสียใจไปแล้ว “คือ... ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่ามันเต้นยังไง... เราหันไปถามคนอื่นก่อนดีไหม...”

ทว่า ก่อนที่ชารอนจะพูดจบ ยูจีนได้พาชารอนเข้าสู่ขั้นตอนแรกของการเต้นรำแล้ว เขาโอบเอวเธอ ชารอนวางมือข้างหนึ่งไว้บนไหล่ของเขา ชารอนทำได้เพียงกัดฟันและทำตามขั้นตอนของยูจีนเท่านั้น

ยูจีนขยับเข้าไปใกล้หูของชารอนพร้อมกับกระซิบระหว่างที่ทั้งสองเต้นรำด้วยกัน “เอาเท้าซ้ายยื่นออกมา... ต่อไปก็เท้าขวา...” เขากำลังสอนเธอ

ไซม่อนเพิ่งหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาจากถาดที่พนักงานเสิร์ฟถือไว้ ทว่า ทันทีที่ไซม่อนหันกลับมา เขาก็เห็นชารอนอยู่บนลานเต้นรำ เธอกำลังเต้นรำกับผู้ชายคนอื่นอยู่!

ในตอนนั้น ไซม่อนพลันเบิกตากว้าง

ยูจีนกำลังจับเอวของชารอนเอาไว้ ทั้งสองเคลื่อนไหวผ่านการเต้นรำ ยูจีนพลันกระซิบไปที่หูของชารอนเพื่อสอนเต้นในขั้นตอนต่อไป