ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 144

ไซม่อนหันกลับมาทันที สายตาที่น่ากลัวและดำมืดของไซม่อนจ้องมาที่รีเบคก้า น้ำเสียงของเขาดูเยือกเย็นมากกว่าเดิม “เลขานุการลอว์เรนซ์ คุณพูดเกินไปอีกแล้วนะ” ไม่ว่าไซม่อนและชารอนจะอะไรกัน เธอก็ไม่สามารถเข้ามาแทรกแซงได้

วิธีที่การที่ไซม่อนพูดกับรีเบคก้าในฐานะ 'เลขาลอว์เรนซ์' ทำให้เธอจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นในคืนนั้นที่โรงแรมได้ ระหว่างที่รีเบคก้าสารภาพความรู้สึกที่มีต่อไซม่อน แต่เขากลับผลักเธอล้มลงอย่างแรง!

ใบหน้าของรีเบคก้าซีดเซียว เธอกำหมัดแน่น เล็บของเธอจิกลงบนฝ่ามืออย่างแรง

ไซม่อนไม่ได้พูดอะไรกับรีเบคก้าอีก เขาเดินผ่านรีเบคก้าไปและไม่เหลียวมองเธอเลย

ไซม่อนเพียงคิดแค่ว่าเขาจะไม่ยอมเต้นรำกับเธอเพื่อเป็นการเปิดงานอย่างแน่นอน

ภายใต้คำแนะนำของยูจีน ชารอนกำลังเต้นรำกับเขา เมื่อทั้งสองเดินลงมาจากลานเต้นรำ ฝ่ามือของชารอนก็เต็มไปด้วยเหงื่อ ชารอนไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะเธอประหม่าเกินไปหรือเพราะอากาศมันร้อน

"ดูสิ ผมบอกคุณแล้ว คุณต้องเต้นเป็นแน่นอน” ยูจีนเห็นเหงื่อของชารอน เขาอดยิ้มออกมาไม่ได้ หลังจากนั้น เขาล้วงหยิบผ้าเช็ดหน้าที่นำติดตัวมาด้วยแล้วส่งให้ชารอน “นี่ครับ เช็ดเหงื่อของตัวเองก่อนเถอะ”

ชารอนยังคงรู้สึกว่าการที่เหงื่อตัวเองออกมานั้นทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ ยิ่งกว่านั้น ร่างกายของชารอนพลันร้อนระอุ ศีรษะของชารอนร้อนผ่าว ทว่า ชารอนไม่รู้เลยว่าตอนนี้เธอเป็นอะไรกันแน่

ชารอนพยายามระงับความรู้สึกอึดอัดเหล่านั้น หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ชารอนก็เอื้อมหยิบผ้าเช็ดหน้าของยูจีน "ขอบคุณนะคะ" ชารอนรีบปาดเหงื่อบนหน้าผากของตัวเอง

“เป็นเพราะคุณสอนฉันดีต่างหากล่ะ ฉันไม่เคยเต้นรำมาก่อนเลย”

“งั้นเหรอครับ? ดูเหมือนคุณจะต้องเรียกผมว่า 'อาจารย์' แล้วแหละ” ยูจีนเผยรอยยิ้มและมองไปยังชารอน

ชารอนเห็นดวงตาที่ยิ้มแย้มของยูจีนในระหว่างที่เธอกำลังเงยหน้าขึ้น ดวงตาของยูจีนเผยให้เห็นแสงอันนุ่มนวลอย่างบอกไม่ถูก ไม่ช้า ชารอนก็กลับมารู้สึกตัวทันที เธอไม่รู้จักเขา แต่ทว่า พวกเขาเพิ่งเต้นรำด้วยกัน

“ฉันต้องขอโทษจริง ๆ นะคะที่ฉันทำไวน์หกใส่เสื้อผ้าของคุณ แถมฉันยังเต้นรำกับคุณด้วย เพราะฉะนั้น... แค่นี้ก่อนนะคะ” ชารอนรีบหันหลังและจากไป อันที่จริง ชารอนลืมเอาผ้าเช็ดหน้าคืนยูจีนด้วยซ้ำ

ผ่านไปสักพัก ชารอนรู้สึกไม่ค่อยสบายและเหมือนตัวเองหายใจไม่ออก บางที มันอาจเป็นเพราะมีผู้คนอยู่ที่นี่มากเกินไป แถมเธอเองก็เพิ่งเต้นรำมาด้วย มันอาจเป็นเพราะอากาศร้อน ชารอนจึงต้องออกไปสูดอากาศสักหน่อย

หลังจากเดินออกมาจากห้องเต้นรำซึ่งมีเสียงดัง ชารอนก็เดินไปยังส่วนผนังตกแต่งของโรงแรม ความรู้สึกไม่สบายใจนั้นบรรเทาลงเล็กน้อย แต่ทว่า ร่างกายของเธอยังร้อนผ่าวอยู่

ชารอนลองแตะหน้าผากของตัวเอง เธอคงไม่ป่วยหรอกใช่ไหม? หรือเป็นเพราะเธอดื่มไวน์ไปสองแก้ว?

อันที่จริง ชารอนเป็นผู้หญิงที่คออ่อนมาก เพราะฉะนั้น เธออาจจะเมานิดหน่อย

ชารอนเข้าไปในห้องน้ำและล้างหน้าด้วยน้ำเย็น ในตอนนี้ เธอรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว แต่ทว่า ชารอนกลับรู้สึกว่าปากของตัวเองแห้ง

ชารอนเริ่มรู้สึกหงุดหงิดและเดินจากไปหลังจากล้างหน้าไปอีกสองครั้ง เมื่อชารอนเดินไปถึงโถงทางเดิน ชารอนก็ถูกกระชากไปด้วยแรงมหาศาล ก่อนที่ชารอนจะทันได้ตอบโต้ เธอถูกผลักไปที่ผนังตรงมุมห้องแล้ว โครงร่างที่มืดมิดกักขังเธอไว้ อีกทั้ง ริมฝีปากของชารอนยังถูกจับเอาไว้ด้วย

เธออ้าปากค้าง เธอกำลังจะผลักเขา แต่ทว่า ทันทีที่ได้กลิ่นที่คุ้นเคย ชารอนก็รู้ได้ทันทีว่าเขาคือไซม่อน...

ชารอนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ทำไมถึงเป็นไซม่อนล่ะ?

ชารอนพลันนึกถึงภาพของไซม่อนและรีเบคก้าที่กำลังยืนอยู่ด้วยกันทันที ทุกคนต่างก็บอกว่าพวกเขาเป็นเพื่อนสมัยเด็กที่เข้ากันได้ดีมาก เธอไม่สามารถควบคุมอารมณ์และโทสะของตัวเองได้เลย

ท้ายที่สุด ชารอนก็กลับมารู้สึกตัว เธอกำหมัดแน่นและทุบไปยังผู้ชายที่เอาแต่ใจ “อ๊า... ปล่อยฉันนะ..."

ยิ่งเธอดิ้นรนมากเท่าไร ไซม่อนก็ยิ่งป่าเถื่อนและรุนแรงมากขึ้นเท่านั้น จูบของไซม่อนในตอนนี้ไม่ควรเรียกว่าจูบด้วยซ้ำ มันเป็นเหมือนการลงโทษจนถึงขั้นทำให้ชารอนเธอหมดแรงที่จะผลักเขาออกไปเสียมากกว่า

ชารอนไม่ต้องการประนีประนอมอะไรทั้งนั้น ผู้ชายคนนี้น่ารังเกียจไม่น้อยเลย เห็นได้ชัดว่าเขาอยู่กับรีเบคก้าแล้ว! ทำไมไซม่อนถึงยังทำเรื่องแบบนี้กับเธออีกล่ะ? หรือเป็นเพราะเธอยอมคนมากไป?

หรือว่าเขาชอบเล่นเกมเจ้าอารมณ์?

อันที่จริง ชารอนควรจะต่อต้านบ้าง แต่ทว่า ความคิดสุดแปลกประหลาดพลันผุดขึ้นมาในหัวของเธอ